Stefan Siczek

Stefan Siczek (ur. 20 września 1937 w Siczkach, zm. 31 lipca 2012 w Radomiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, biskup pomocniczy radomski w latach 1992–2012.

Życiorys

Urodził się 20 września 1937 w Siczkach^[1] w gminie Jedlnia-Letnisko^[2]. W czasie II wojny światowej wraz z rodziną został wysiedlony z Siczek. W 1951 rozpoczął edukację w Niższym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy w Krakowie, jednakże rok później władze komunistyczne zamknęły to seminarium, a on sam miał trudności z przyjęciem do szkoły państwowej. Udało mu się podjąć naukę w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu, gdzie w 1955 zdał egzamin dojrzałości^[3]. W latach 1955–1961 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu^[1]. Święcenia subdiakonatu otrzymał 13 listopada 1960 przez posługę Piotra Gołębiowskiego^[3], biskupa pomocniczego sandomierskiego^[4]. Święceń diakonatu udzielił mu 8 grudnia 1960^[3] biskup diecezjalny sandomierski^[5] Jan Kanty Lorek^[3], który również 27 maja 1961 w bazylice katedralnej Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Sandomierzu wyświęcił go na prezbitera^[1]. W związku z odmową wydania paszportu przez władze państwowe nie mógł podjąć studiów na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W latach 1963–1967 odbył studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył z magisterium prawa kanonicznego. W 1971 uzyskał doktorat prawa kanonicznego na podstawie dysertacji Organizacja i kompetencja foralnego oficjalatu w Sandomierzu w latach 1522–1763^[3]. W latach 1971–1973 kształcił się w Prymasowskim Studium Życia Wewnętrznego w Warszawie^[6].

Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Pawła Apostoła Sandomierzu^[1] (1961–1963)^[3], św. Idziego w Suchej^[1] (1967–1969)^[3] oraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Ćmielowie^[1] (1969–1972)^[3]. W latach 1975–1986 zajmował stanowisko obrońcy węzła małżeńskiego w Sądzie Biskupim w Sandomierzu, a w latach 1986–1992 pełnił funkcję sędziego prosynodalnego^[1]. Również w latach 1986–1992 był kapelanem domu generalnego Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny w Mariówce^[3]. Został ustanowiony kanonikiem honorowym kapituły katedralnej w Sandomierzu^[6][7].

W latach 1972–1986 był ojcem duchownym i wykładowcą teologii życia wewnętrznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu^[1]. W latach 1993–2001 prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu. Od 2001 ten sam przedmiot wykładał na Wydziale (następnie Instytucie) Teologicznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Radomiu^[3].

25 marca 1992 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym nowo ustanowionej bullą Totus Tuus Poloniae populus diecezji radomskiej^[3] ze stolicą tytularną Dagnum^[1]. Święcenia biskupie otrzymał 11 kwietnia 1992 przed katedrą Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu^[3][1]. Głównym konsekratorem był kardynał Józef Glemp, prymas Polski^[1], a współkonsekratorami Stanisław Nowak, arcybiskup metropolita częstochowski, i Edward Materski, biskup diecezjalny radomski^[5]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Vivere Evangelio” (Żyć Ewangelią)^[8]. W diecezji radomskiej sprawował urzędy wikariusza generalnego, moderatora kurii diecezjalnej i przewodniczącego Wydziału ds. Stałej Formacji Kapłańskiej i Życia Konsekrowanego^[9]. Należał do kolegium konsultorów, rady kapłańskiej i rady ds. ekonomicznych^[1]. Był delegatem ordynariusza radomskiego ds. II Synodu Plenarnego i przewodniczącym diecezjalnej komisji synodalnej^[3]. Dwukrotnie pełnił funkcję administratora diecezji – pierwszy raz po śmierci biskupa Jana Chrapka (od 20 października 2001 do 25 maja 2002)^[10], drugi raz po nominacji biskupa Zygmunta Zimowskiego na urząd w Watykanie (od 1 lipca do 12 listopada 2009)^[3]. Od 1992 był dziekanem kapituły kolegiackiej Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej^[1].

W Episkopacie Polski zasiadał w Komisji ds. Duchowieństwa^[1].

Od 1992 mieszkał w budynku Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu, gdzie zmarł 31 lipca 2012^[3]. 4 sierpnia 2012 po mszy pogrzebowej sprawowanej w katedrze radomskiej został pochowany w grobowcu biskupów radomskich na cmentarzu przy ulicy Limanowskiego w Radomiu^[11].

Wyróżnienia

W 2011 nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Jedlnia-Letnisko^[12]. W 2007 został odznaczony medalem „Zasłużony dla Powiatu Radomskiego”^[13].

W 2008 otrzymał Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej^[14].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Stefana Siczka na stronie diecezji radomskiej. [dostęp 2021-05-05].
• Stefan Siczek na stronie Konferencji Episkopatu Polski (arch.). [dostęp 2016-10-08].
• Stefan Siczek w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-10-22]