Stefan Starnawski

Stefan Starnawski

Stefan Starnawski w 1929 r.
pułkownik
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1899 majątek Dębnia
Data i miejsce śmierci	14 lipca 1980 Hammersmith
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Wojsko Polskie we Francji Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	14 Pułk Ułanów
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Krajowe zawody konne w Warszawie; maj 1932. Rtm. Stefan Starnawski na koniu Owoc w skoku przez przeszkodę.

Polska ekipa na Zawody o „Puchar Narodów” 1927 w Nowym Jorku u prezydenta Ignacego Mościckiego. Stoją od lewej: ppłk Karol Rómmel, rtm. Michał Woysym-Antoniewicz, por. Stefan Starnawski

Stefan Starnawski (ur. 4 lipca 1899 w majątku Dębnia, zm. 14 lipca 1980 w Hammersmith) – pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 4 lipca 1899 w majątku Dębnia, w gminie Niedrzwica Duża, jako syn Leona Cyriaka Starnawskiego II (ur. 1845) i Stefanii Mazurkiewicz^[1][2]. Był starszym bratem Antoniego (1901–1985), majora kawalerii Wojska Polskiego, kawalera Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. 12 lutego 1923 prezydent RP awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 i 6. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[3][4][5]. W 1923, 1924 był oficerem 20 pułku ułanów w Rzeszowie^[6][7]. Jako oficer tej jednostki w 1928 na przełomie lat 20. i 30. pozostawał w kadrze Centrum Wyszkolenia Kawalerii^[8][9]. W tym czasie został awansowany na stopień rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931^[10]. W grudniu 1932 ogłoszono jego przeniesienie do 20 pułku ułanów w Rzeszowie^[11]. Na stopień majora awansował ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 30. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[12]. W marcu 1939 był dowódcą szwadronu zapasowego 14 pułku Ułanów Jazłowieckich^[13].

Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą nadwyżek 14 pułku ułanów w składzie Ośrodka Zapasowego Kawalerii „Stanisławów”. Ponadto był zastępcą dowódcy pułku marszowego Podolskiej Brygady Kawalerii.

Po przedostaniu się na Zachód został zastępcą dowódcy odtworzonego w ramach Wojska Polskiego we Francji macierzystego 14 pułku ułanów. Po ewakuowaniu jednostki do Wielkiej Brytanii i został dowódcą pułku (w Polskich Siłach Zbrojnych) w maju 1942 i pełnił stanowisko w kolejnych latach w stopniu podpułkownika. Po zakończeniu wojny i rozformowaniu pułku na początku 1947 pełnił stanowisko dowódcy 114 Oddziału w składzie Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika^[14]. Zmarł 14 lipca 1980^[14] w Hammersmith^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych^[15]
• Medal Niepodległości – 29 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” ^[16]
• Srebrny Krzyż Zasługi (17 stycznia 1928)^[17]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• austriackie Srebrne Odznaczenie Zasługi – 13 marca 1934^[18]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.