Stefan Stolarz

Stefan Stolarz

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1889 Pisarzowa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1934, 1939-1940
Siły zbrojne	Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Strzelców Podhalańskich 5 Pułk Strzelców Podhalańskich 50 Pułk Piechoty PKU Kowel
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca batalionu kwatermistrz pułku komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stefan Stolarz (ur. 31 sierpnia 1889 w Pisarzowej, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w 31 sierpnia 1889 jako syn Tomasza. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1916. W 1918 jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców Nr 32^[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem z 3 kwietnia 1919 z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1918^[2]. Otrzymał przydział z dniem 1 listopada 1918 do 20 pułku piechoty^[3]. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 2 pułku Strzelców Podhalańskich, pełniąc funkcję dowódcy kompanii.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 449. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 2 pułk Strzelców Podhalańskich^[4]. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu^[5]. W następnym roku, w tym samym pułku, pełnił obowiązki dowódcy batalionu sztabowego, a w 1924 zajmował stanowisko kwatermistrza pułku^[6][7]. W 1928 pełnił funkcję dowódcy I batalionu w 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kowlu^[8]. 23 stycznia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]. W marcu tego roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kowel na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta^[10][11]. W marcu 1934 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II^[12]. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku^[13].

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie otwartego 28 lipca 2000 Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano pod numerem 469 podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców (przy jego zwłokach zostały znalezione legitymacja wojskowa, karta członka PCK, karta na broń, wieczne pióro, fotografia^[14])^[15].

Był żonaty, miał córkę Ewę.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[17].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” zostały zasadzone Dęby Pamięci honorujące Stefana Stolarza: przy Zespole Szkół Ogólnokształcących i Zawodowych w Limanowej (nieopodal rodzinnej Pisarzowej) oraz w Kijanach.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Medal Niepodległości
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[18]
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[1]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 600. [dostęp 2015-06-25].