Stefan Szlaszewski

Stefan Julian Szlaszewski

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	22 maja 1894 Warszawa
Data śmierci	1959
Przebieg służby
Lata służby	od 1918
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	14 Dywizja Piechoty 77 Pułk Piechoty 44 Pułk Piechoty 52 Pułk Piechoty 2 Pułk Strzelców Podhalańskich 7 Łużycka Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu dywizji piechoty dowódca batalionu piechoty zastępca dowódcy pułku dowódca pułku piechoty dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stefan Julian Szlaszewski (ur. 22 maja 1894 w Warszawie, zm. 1959 na Śląsku) – pułkownik dyplomowany piechoty obserwator Wojska Polskiego, ostatni dowódca 2 Pułku Strzelców Podhalańskich (1938–1939).

Życiorys

Stefan Julian Szlaszewski urodził się 22 maja 1894 roku w Warszawie jako syn Michała^[1][2]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Wielkopolskiej Szkole Podoficerów Piechoty Nr 2, pozostając w ewidencji 33 pułku piechoty w Łomży^[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 321. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 1 sierpnia 1923 roku został przydzielony z 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Jarosławiu do Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie^[4][5]. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 110. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. 1 lipca 1924 został przesunięty z Dep. I MSWojsk. do Oddziału II Sztabu Generalnego^[7][8]. Z dniem 1 listopada 1925 roku został przeniesiony z Oddziału II SG do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927^[9]. Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do kadry oficerów piechoty i przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko kierownika referatu^[10].

24 lipca 1928 roku został przeniesiony do 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu^[11]. W grudniu 1929 roku otrzymał przydział do 77 pułku piechoty w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy batalionu^[12]. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi^[13][14]. Od września 1931 roku zajmował stanowisko szefa Oddziału Ogólnego Sztabu DOK IV, a od stycznia do grudnia 1932 roku szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień^[15].

W grudniu 1932 roku został przeniesiony do 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem na stanowisko dowódcy I batalionu^[16]. Z tego okresu służby pochodzą dwie opinie na jego temat. Autorem pierwszej opinii jest generał brygady Jerzy Kirchmayer, wówczas oficer sztabu w Dowództwie 13 Dywizji Piechoty w Równem: Oficer ten, znany w wojsku zawadiaka, birbant i bufon, postrach komendantów miast, właścicieli restauracji, wieczna zgryzota przełożonych, został przeniesiony na początku 1933 roku do Równego na stanowisko dowódcy batalionu w 44 pp. Z miejsca poczynał sobie wesoło. Trochę utemperował się, gdy dowiedział się, że jego nazwisko figuruje na liście oficerów proponowanych przez Departament Piechoty do zwolnienia. Gdzieś w tym czasie poznał szwagierkę jakiegoś porucznika z 44 pp, panią już nie pierwszej młodości, ale z inicjatywą i charakterkiem nielichym. Szlaszewski niespodziewanie obabił się i uspokoił. Żona wzięła go pod pantofel. W jakiś czas po ślubie doszło do niemiłej historii z ordynansem. Szlaszewska używała go do najróżniejszych posług. Coś się tam kiedyś nie udało i Szlaszewska poskarżyła się na niezdarę. Major dał chłopakowi w gębę. Tego żołnierzowi było za wiele. Poszedł ze skargą do Gajewskiego. Ten wszczął zaraz regularne dochodzenie. Gdy Szlaszewski się o tym dowiedział, poleciał jak w dym do Gajewskiego prosić o ukręcenie łba tej niemiłej sprawie. Liczył, że uda mu się to bez trudu, bo zdążył już zaprzyjaźnić się serdecznie z Kaziem, byli z sobą na ty, czasami wypili po kieliszku. Niespodziewanie Gajewski odmówił i nie było siły, która mogłaby go odwieść od tej decyzji. Szlaszewski szalał – nic nie pomogło, doszło do sprawy sądowej, został skazany na twierdzę i odsiedział karę już jako podpułkownik i zastępca dowódcy pułku w Złoczowie^[17]. Autorem drugiej opinii, tym razem służbowej, jest generał dywizji Edward Śmigły-Rydz. Ówczesny Inspektor Armii tak scharakteryzował majora Szlaszewskiego: Szaławiła, którego żona ustatkowała. Trochę andrusowaty, ale żołnierz z nerwem, umie brać się do oddziału, sprytny w taktyce. Duży temperament bojowy, czasem na złamanie karku. Tylko do służby liniowej. Ponad przeciętność^[18].

27 czerwca 1935 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[19], a 4 lipca 1935 roku wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie^[20][21]. Od 1 grudnia 1938 pełnił funkcję dowódcy 2 pułku strzelców podhalańskich w garnizonie Sanok^[22] i był ostatnim przedwojennym dowódcą tej jednostki^[23].

W czasie kampanii wrześniowej dowodził 2 pułkiem strzelców podhalańskich do 10 września 1939. Po kapitulacji został wzięty do niewoli przez Niemców i wraz z innymi oficerami 2 psp był osadzony w niemieckim obozie jenieckim Oflag VII A Murnau^[24] od 1939 do 1945.

W 1946 roku był szefem sztabu 15 Dywizji Piechoty w Olsztynie^[25], a od 15 lipca 1946 roku do 1 lutego 1947 roku dowodził 7 Łużycką Dywizją Piechoty w Bytomiu. Od 4 listopada 1946 był kierownikiem wojewódzkiej Grupy Ochronno-Propagandowej (GOP) w Katowicach^[26].

Zmarł w 1959 roku na Śląsku^[27].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[28][29]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)^[30][31]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)^[32][29]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[29]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[29]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[29]
• Medal 3 Maja^[29]
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę^[29]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[29]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[29]
• Odznaka Obserwatora^[29]
• Odznaka Strzelecka^[29]
• Odznaka Sztabu Generalnego^[29]
• Odznaka Wojsk Polskich w Carskiej Rosji^[29]
• Odznaka honorowa I Legionu Puławskiego^[29]
• Odznaka 2 Pułku Strzelców Podhalańskich^[29]
• Odznaka 4 Pułku Strzelców Podhalańskich^[29]
• Państwowa Odznaka Sportowa^[29]
• Odznaka Polskiego Związku Narciarskiego^[29]
• Krzyż Oficerski Orderu Palm Akademickich (III Republika Francuska, 1923)^[33][29]
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska)^[29]
• Medal Zwycięstwa (Międzysojuszniczy)^[29]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Dziennik działań bojowych 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w wojnie z Niemcami, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. II/3/16.
• LudwikL. Głowacki LudwikL., Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986, s. 325, ISBN 83-222-0377-2, OCLC 835902891 .
• ApoloniuszA. Zawilski ApoloniuszA., Bitwy polskiego Września, Łódź: Wydaw. Łódzkie, 1990, s. 35, 38, 47, 49, ISBN 83-218-0817-4, OCLC 834088719 .
• Eugeniusz Kozłowski, Mieczysław Cieplewicz, Wojna obronna Polski 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1979, s. 532–533.
• Władysław Steblik, Armia „Kraków” 1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07434-8, s. 231, 416.
• Jan Zieliński, Śląska Jednostka Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego w walce z reakcyjnym podziemiem (luty 1945 – kwiecień 1947), Wydawnictwo „Śląsk”, 1966, s. 177–178, 220.