Stefan Witkowski (generał)

Stefan Witkowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

22 września 1873
Kraków

Data i miejsce śmierci

25 stycznia 1954
Rybnik

Przebieg służby
Lata służby

1893–1923

Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzeł hallerczyków.jpg Armia Polska we Francji
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Stefan Witkowski (ur. 22 września 1873 w Krakowie, zm. 25 stycznia 1954 w Rybniku) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Stefan Witkowski urodził się 22 września 1873 roku w Krakowie, w rodzinie Karola i Marii z Galińskich. 18 sierpnia 1893 roku, po ukończeniu siedmioklasowej wojskowej szkoły realnej, rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii[1]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1912 roku. W tym samym roku był przydzielony do Korpuśnej Szkoły Oficerów w Ołomuńcu, pozostając oficerem nadetatowym c. i k. 54 pułku piechoty[2].

Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 roku i 110. lokatą, pozostając oficerem nadetatowym c. i k. 20 pułku piechoty[3]. W 1918 roku dostał się do niewoli włoskiej. W 1919 roku, po uwolnieniu z niewoli, wstąpił do Armii Polskiej we Francji[4]. W Armii gen. Hallera został przydzielony do 10 pułku strzelców polskich, a następnie do 7 Dywizji Strzelców Polskich[1].

30 września 1919 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[5]. Rano 23 lipca 1920 roku przybył do Grodna i przejął od generała Adama Mokrzeckiego dowództwo grupy operacyjnej, występującej w składzie Frontu Północno-Wschodniego. Formalnie został mianowany dowódcą grupy operacyjnej dekretem Naczelnego Wodza z 8 sierpnia 1920 roku[6]. Od 15 sierpnia tego roku pełnił służbę w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych, a od 1 września w Centralnej Komisji Wyszkolenia[1]. 9 maja 1921 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 13. lokatą w korpusie generałów[8]. Z dniem 31 grudnia 1923 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w drodze superrewizji[9][10][11][12][13][14].

Na emeryturze mieszkał w Warszawie przy Alei 3 Maja 16[15]. 26 kwietnia 1931 został wybrany wiceprezesem Polskiego Związku Łyżwiarskiego[16]. Pełniąc tę funkcję został wyznaczony sędzią głównym zawodów Mistrzostw Europy w łyżwiarstwie figurowym zaplanowanych na 3–6 lutego 1939 w Zakopanem[17][18]. Po zakończeniu II wojny światowej był nauczycielem Technikum Górniczego w Rybniku (obecnie Zespół Szkół Technicznych). Zmarł 25 stycznia 1954 roku w Rybniku[19].

Stefan Witkowski był żonaty z Amelią Czerny-Breyl, z którą miał jedno dziecko[20].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c Stawecki 1994 ↓, s. 351.
  2. ↑ Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913, Wiedeń 1912, s. 293, 610.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1918 ↓, s. 67.
  4. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 183.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 34 z 8 września 1920 roku, poz. 802.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 21 maja 1921 roku, poz. 761.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 81 z 29 grudnia 1923 roku, s. 750.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 10 stycznia 1924 roku, s. 6 sprostowano omyłkę drukarską zastępując wyrazy „w stan nieczynny” wyrazami „w stan spoczynku”.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 120.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1406.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 880.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322.
  15. ↑ Spis Abonentów 1938 ↓, s. 381.
  16. ↑ Sport. Naczelnik Chrzanowski prezesem Polskiego Związku Łyżwiarskiego. „Słowo Polskie”. 117, s. 11, 30 kwietnia 1931. 
  17. ↑ Maxie Weber i Ernst Beier startują w Zakopanem na łyżwiarskich mistrzostwach Europy. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. 22, s. 13, 22 stycznia 1939. 
  18. ↑ Po raz pierwszy w Zakopanem łyżwiarskie mistrzostwa Europy. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. 37, s. 11, 6 lutego 1939. 
  19. ↑ Mandrysz 1997 ↓, s. 30.
  20. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 352.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 102 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
  22. ↑ Lista starszeństwa 1918 ↓, s. 509.

Bibliografia

  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres. Wiedeń: c. i k. Nadworna Drukarnia Państwowa, 1918.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
  • Spis Abonentów Warszawskiej Sieci Telefonów Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej i Rządowej Warszawskiej Sieci Okręgowej rok 1938/39. Warszawa: Zakłady Graficzne „Dom Prasy” S.A., 1938.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • Iwo Mandrysz. Zapomniany Generał. „Polska Zbrojna”, 1997-02-05. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. 
  • Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.

Media użyte na tej stronie

Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
AUT Karl-Truppenkreuz BAR.svg
Baretka Krzyża Wojskowego Karola – Austro-Węgry. (Karl-Truppenkreuz)
PL Epolet gen bryg.svg
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
Ordine imperiale della corona di ferro, austria.png
nastrino Ordine imperiale della corona di ferro
Signum laudis2.gif
Baretka Signum laudis
Orzeł hallerczyków.jpg
Odznaka pamiątkowa Armii gen. Józefa Hallera
AUT Franz Joseph 50 years of reign - Military Medal.svg
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Military Medal for 50 years of reign of Emperor Franz Joseph (=Signum Memoriae)
Med. Austria 1912-1913.JPG
Austrian mobilitation cross of 1912/1913's ribbon
AUT Jubiläumskreuz 1908.png
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Krzyż Jubileuszowy 1908 (Austro-Węgry)
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
AUT KuK Kriegsbande BAR.svg
Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).