Stefan de Latour
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 sierpnia 1862 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 listopada 1923 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1880–1923 |
| Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca okręgu korpusu |
| Główne wojny i bitwy | wojna rosyjsko-japońska |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small} .svg){kind=small} .svg){kind=small} .svg){kind=small} .png){kind=small}  | |
Stefan de Latour (ur. 2 sierpnia 1862 w Nieborowie, zm. 9 listopada 1923 w Toruniu) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 2 sierpnia 1862 w Nieborowie, w rodzinie Juliana, naruszyciela szkoły elementarnej, i Heleny z Chmieleskich[1].
24 lipca 1880 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Cztery lata później, po ukończeniu Warszawskiej Szkoły Junkrów Piechoty, przydzielony został do 59 Lubelskiego pułku piechoty. W jednostce tej dowodził kompanią i batalionem oraz awansował na pułkownika. Walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej oraz I wojnie światowej. W czasie tego drugiego konfliktu zbrojnego kolejno dowodził 246 Bachczysarajskim pułkiem piechoty 62 Dywizji Piechoty, brygadą 65 Dywizji Piechoty (od 13 listopada 1915 roku), brygadą 73 Dywizji Piechoty (od lata 1916 roku) i 60 Dywizją Piechoty (od 22 maja 1917 roku). Od grudnia 1917 roku pełnił służbę w III Korpusie Polskim w Rosji. W dniach 24-25 lipca 1920 dowodził 1 Dywizją Litewsko-Białoruską w czasie bitwy pod Rosią[2]. 15 września 1920 roku[3] został przyjęty do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika, i przeniesiony do dyspozycji Naczelnego Wodza[4]. Następnie dowodził II Brygadą 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej, XIX Brygadą Piechoty, Obozem Warownym „Równe” i Centrum Wyszkolenia 2 Armii. 25 września 1921 roku wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W styczniu 1923 roku objął dowództwo Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[5].
Zmarł 9 listopada 1923 roku w Toruniu. Pochowany 12 listopada 1923 roku na cmentarzu garnizonowym w Toruniu[6].
Stefan de Latour był żonaty z Hipolitą Zaftyrzec, z którą miał dwoje dzieci: Marię (ur. 1904) i Kazimierza (ur. 8 marca 1905), kapitana artylerii Wojska Polskiego[7][8].
Awanse
- chorąży (Прапорщик) ze starszeństwem z dniem 5 lipca 1884
- podporucznik (Подпоручик) ze starszeństwem z dniem 30 sierpnia 1884
- porucznik (Поручик) ze starszeństwem z dniem 30 sierpnia 1888
- sztabskapitan (Штабс-капитан) ze starszeństwem z dniem 15 marca 1898
- kapitan (Капитан) ze starszeństwem z dniem 6 maja 1900
- podpułkownik (Подполковник) ze starszeństwem z dniem 24 lutego 1905
- pułkownik (Полковник) ze starszeństwem z dniem 6 grudnia 1910
- generał brygady (Генерал-майор) ze starszeństwem z dniem 1 marca 1915
- generał brygady - zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 4. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
- Order Virtuti Militari V klasy (1922)[9]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1921)[10]
- Order Świętej Anny II Klasy z Mieczami i Kokardą (1912, Rosja)[11]
- Order Świętej Anny III Klasy z Mieczami i Kokardą (1906, Rosja)[11]
- Order Świętej Anny IV Klasy z napisem „ZA MĘSTWO” (Rosja)[11]
- Order Świętego Stanisława I Klasy z Mieczami (Rosja)[11]
- Order Świętego Stanisława II Klasy (1908, Rosja)[11]
- Order Świętego Stanisława III Klasy (Rosja)[11]
- Order Świętego Włodzimierza III Klasy z Mieczami (Rosja)[11]
- Order Świętego Włodzimierza IV Klasy z Mieczami i Kokardą (1908, Rosja)[11]
- Order Świętego Jerzego IV Klasy (25 marca 1915, Rosja)[11]
- Order Legii Honorowej IV klasy (1923, Francja)[12]
Przypisy
- ↑ http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=3&zs=1597d&sy=1862&kt=1&plik=051-054.jpg, akt chrztu nr. 53/1862, Nieborów
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 351.
- ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ... s. 194 podał, że przyjęcie do WP miało miejsce 8 maja 1920 roku.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 37 z 29.09.1920 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 6 z 20.01.1923 r.
- ↑ Żołnierz Wielkopolski Nr 26 z 28 listopada 1923 r., s. 36.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 194.
- ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. 545.
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 21 marca 1922 r. L. 11435/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 12, s. 365)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 67)
- ↑ a b c d e f g h i Mieczysław Bielski: Generałowie odrodzonej Rzeczypospolitej. T. 2. Toruń: Turpress, 1996, s. 350
- ↑ Rocznik oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 105, 120. [dostęp 2015-06-11].
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1923
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Alexey Likhotvorik, Генерал-майор Стефан Юлианович Лятур, Kartoteka projektu "Armia rosyjska w I wojnie światowej". Ostatni dostęp: 2011-12
- Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Baretka Orderu św. Jerzego
Baretka Orderu św. Anny.
Autor: Robert Niedźwiedzki, Licencja: CC BY-SA 4.0
Jak w tytule