Stefania Woytowicz

Stefania Woytowicz
Data i miejsce urodzenia

8 października 1922
Orynyn

Data i miejsce śmierci

31 sierpnia 2005
Warszawa

Typ głosu

sopran

Zawód

śpiewaczka

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Stefania Maria Woytowicz–Rudnicka (ur. 8 października 1922 w Oryninie, zm. 31 sierpnia 2005 w Warszawie) – jedna z najwybitniejszych polskich śpiewaczek (sopran)[1].

Życiorys

Córka Michała. Była wychowanką Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie, gdzie uczyła się śpiewu u Stanisławy Zawadzkiej. W 1950 zdobyła I nagrodę na konkursie im. Bacha w Poznaniu. Początkiem jej kariery były zwycięstwa w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Lipsku w 1951 i w konkursie Praskiej Wiosny w 1954[1]. Śpiewała prawie we wszystkich krajach Europy, a także w USA, Australii, Nowej Zelandii i na Dalekim Wschodzie; uczestniczyła także we wszystkich ważniejszych festiwalach europejskich. Jej bogaty repertuar obejmował pieśni solowe, utwory kameralne, kantatowe i oratoryjne. Występowała wyłącznie na estradzie koncertowej, odmawiając udziału w spektaklach operowych.

W latach 80. działała w warszawskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych, zajmując się pomocą charytatywną dla środowiska muzycznego. W 1985 koncertowała dla papieża Jana Pawła II w Castel Gandolfo[1].

Wielokrotnie występowała na festiwalu "Warszawska Jesień"; była wykonawczynią dzieł Szymanowskiego, Pendereckiego, Bairda, Góreckiego, Szabelskiego, Meyera i Bogusławskiego. Dokonała wielu nagrań dla radia, telewizji i wytwórni płytowych. Była pierwszą śpiewaczką, która nagrała III Symfonię Góreckiego – i to dla trzech firm, z trzema orkiestrami i trzema dyrygentami. W latach 1977–1992 była prezesem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego.

Otrzymała honorowe obywatelstwo Jasła (1999)[2] i Kętrzyna (2000)[3].

Tablica pamiątkowa przy Alei Przyjaciół 3

Zmarła 31 sierpnia 2005 w Warszawie i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 155a-3-13/14)[4][1]. Jej bratem był kompozytor Bolesław Woytowicz. Jej mężem został neurochirurg Stanisław Rudnicki.

Stefania Woytowicz i Stanisław Rudnicki zostali upamiętnieni tablicą pamiątkową na fasadzie budynku pod adresem Alei Przyjaciół 3 w Warszawie, gdzie zamieszkiwali od 1958 do 2005[5].

Powstała Fundacja im. Stefanii Woytowicz[6].

Odznaczenia i nagrody

Przypisy

  1. ↑ a b c d Adam Czopek. Odeszła Stefania Woytowicz. „Wiadomości Archidiecezji Warszawskiej”. 9, s. 1196-1197, wrzesień 2005. ks. Grzegorz Kalwarczyk - redaktor naczelny. Warszawa: Bonum. ISSN 0209-3804. 
  2. ↑ Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 2014-07-04. [dostęp 2016-07-10].
  3. ↑ Tadeusz Korowaj: Rastenburg/Kętrzyn. Dzieje miasta. Kętrzyn: 2012, s. 280. ISBN 978-83-913091-2-4.
  4. ↑ Cmentarz Stare Powązki: DOMICELA WOYTOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-02-22].
  5. ↑ Tablica upamiętniająca dom Stefanii Woytowicz-Rudnickiej i Stanisława Rudnickiego. art.srodmiescie.warszawa.pl. [dostęp 2015-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  6. ↑ Fundacja im. Stefanii Woytowicz. krs-online.com.pl. [dostęp 2015-10-29].
  7. ↑ M.P. z 2002 r. nr 1, poz. 17
  8. ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564
  9. ↑ Dziennik Polski, rok XX, nr 171 (6363), s. 3.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

3 Aleja Przyjaciół in Warsaw, plaque to Stanisław Rudnicki and Stefania Woytowicz.jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Aleja Przyjaciół 3 w Warszawie. Tablica upamiętniająca zamieszkujących pod tym adresem Stanisława Rudnickiego i Stefanię Woytowicz