Stilijan Kowaczew

Stilijan Kowaczew

Стилиян Ковачев

generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1860 Jamboł, Imperium Osmańskie
Data i miejsce śmierci	11 lipca 1939 Sofia, Bułgaria
Przebieg służby
Lata służby	1879–1918
Siły zbrojne	Armia Księstwa Bułgarii
Jednostki	9 pułk piechoty 2 dywizja piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna serbsko-bułgarska, I wojna bałkańska, II wojna bałkańska, I wojna światowa
Odznaczenia

Stilijan Georgiew Kowaczew (bułg. Стилиян Георгиев Ковачев, ur. 26 lutego 1860 w Jambole, zm. 11 lipca 1939 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał piechoty, minister wojny Carstwa Bułgarii (1913).

Życiorys

Był synem kowala Georgi Kowaczewa^[2]. W młodym wieku związał się z jambolskim komitetem rewolucyjnym, w którym pełnił funkcję sekretarza Georgi Drażewa. Wziął udział w powstaniu kwietniowym 1876. Dwa lata później uczęszczał na kursy pedagogiczne w Płowdiwie. W 1878 rozpoczął naukę w szkole wojskowej w Sofii, którą ukończył w 1879^[1]. Awansowany na podporucznika objął dowództwo plutonu policji Rumelii Wschodniej. W latach 1882-1993 studiował w Akademii Inżynierii Wojskowej w Petersburgu. Studia przerwał z powodu choroby i powrócił do kraju^[1]. W 1885 uzyskał awans na stopień kapitana, a dowodzona przez niego kompania została skierowana w Rodopy, gdzie zwalczano działające na pograniczu grupy przestępcze. W czasie wojny bułgarsko-serbskiej dowodził kompanią haskowską^[1]. Walczył w bitwie pod Sliwnicą, a następnie wziął udział w ofensywie na Pirot. Za udział w wojnie został uhonorowany Orderem Waleczności IV klasy.

Po zakończeniu wojny rozpoczął pracę w ministerstwie wojny, w którym w latach 1886-1894 kierował kancelarią^[1]. W 1894 powrócił do służby liniowej. W stopniu podpułkownika objął dowództwo 9 pułku piechoty, a następnie 5 brygady piechoty, działającej w ramach 2 dywizji. W latach 1905-1909 dowodził 4 Dywizją Piechoty, a następnie 2 Dywizją Piechoty^[1].

Po wybuchu I wojny bałkańskiej Kowaczew nadal pełnił funkcję dowódcy 2 Dywizji Piechoty i dowodził ofensywą z Płowdiwu w kierunku Tracji Zachodniej^[1]. Po zwycięstwie objął dowództwo 4 Armii i walczył w bitwie pod Bulair i Sharkoi. W czerwcu 1913, w przededniu wybuchu II wojny bałkańskiej Kowaczew objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Stojana Danewa. Z uwagi na sytuację na froncie podał się do dymisji i wziął udział w bitwie nad Bregałnicą^[1]. W czasie bitwy wydał rozkaz odwrotu, bez zgody naczelnego dowództwa, za co został odsunięty od dowodzenia armią.

W czasie I wojny światowej awansowany na stopień generała porucznika, pracował w sztabie 2 dywizji piechoty. W 1918 został zwolniony z wojska, zmarł w 1939 w Sofii.

Był żonaty (żona Anna z d. Stojewa), miał czworo dzieci (trzy córki i syna).

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1879)
• porucznik (Поручик) (1881)
• kapitan (Kапитан) (1884)
• major (Майор) (1887)
• podpułkownik (Подполковник) (1892)
• pułkownik (Полковник) (1896)
• generał major (Генерал-майор) (1905)
• generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1917)
• generał piechoty (Генерал от пехотата) (1936)

Odznaczenia

• Order Waleczności 3. i 4. st. II klasy
• Order Świętego Aleksandra I i II stopnia
• Order Zasługi Wojskowej II stopnia
• Order Stara Płanina I stopnia z mieczami
• Order Świętej Anny II stopnia (Rosja)
• Order Korony Żelaznej (Austro-Węgry)
• Order Daniły I (Czarnogóra)
• Order Gwiazdy Rumunii

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 226–227.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.3. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 107.