Sting

Sting

Występ Stinga na Przyjęciu Urodzinowym Królowej Elżbiety w 2018
Imię i nazwisko	Gordon Matthew Sumner
Data i miejsce urodzenia	2 października 1951 Wallsend
Instrumenty	gitara basowa, gitara akustyczna, gitara, lutnia, mandolina, kontrabas, harmonijka ustna, instrumenty klawiszowe, saksofon, klarnet turecki, perkusja
Gatunki	rock, pop, new wave, jazz, soul, reggae
Zawód	piosenkarz, kompozytor, aktor
Aktywność	od 1971
Wydawnictwo	A&M, Deutsche Grammophon, Universal
Współpracownicy
Hugh Padgham, Kipper, Dominic Miller, Jo Lawry, Branford Marsalis, Steven Mercurio, Vinnie Colaiuta, Chris Botti
Zespoły
The Police, Phoenix Jazzmen, The Newcastle Big Band, Last Exit
Odznaczenia
Strona internetowa

Sting, właściwie Gordon Matthew Sumner (ur. 2 października 1951 w Wallsend) – brytyjski muzyk, multiinstrumentalista, piosenkarz i kompozytor. W latach 70. i 80. był liderem, głównym kompozytorem, wokalistą i gitarzystą basowym zespołu The Police. Odznaczony tytułem komandora Orderu Imperium Brytyjskiego.

Swój pseudonim otrzymał w czasach szkolnych, gdy grywał z lokalnymi zespołami jazzowymi. Podczas jednego z występów miał na sobie sweter w czarno-żółte pasy. Koledzy z zespołu Phoenix Jazzmen uznali, że wygląda jak osa lub pszczoła i zaczęli nazywać go Sting (tj. „żądło”)^[1][2][3].

Życiorys

Dzieciństwo i edukacja

Urodził się w Wallsend, robotniczej dzielnicy Newcastle w Anglii. Jest najstarszym z czworga dzieci małżeństwa Audrey Cowell i Ernesta Sumnera. Ma brata Philipa oraz dwie siostry: Angelę i Anitę. Został wychowany w tradycji religii rzymskokatolickiej (jego babka pochodziła z irlandzkiej rodziny).

Naukę zaczął w szkole podstawowej pod wezwaniem św. Kolumby w Wallsend. Następnie uczył się w rzymskokatolickim gimnazjum pod wezwaniem św. Kutberta w Newcastle. Po jej ukończeniu zdał egzaminy wstępne na Uniwersytet Warwick w Coventry, gdzie przez jeden semestr studiował filologię angielską.

W latach 1965 i 1966 był mistrzem hrabstwa Northumberland w biegu na 100 metrów.

Przed rozpoczęciem kariery muzycznej pracował jako ochroniarz w klubie i magazynier. Po przerwaniu studiów wrócił do Newcastle, gdzie przez pół roku pracował na budowie. Później pracował w administracji jako urzędnik w dziale zajmującym się podatkiem dochodowym. W latach 1971–1974 uczęszczał do szkoły o profilu pedagogicznym. Następnie przez dwa lata pracował jako nauczyciel w rzymskokatolickiej szkole podstawowej w Cramlington.

Kariera muzyczna

Początki i współpraca z The Police

Od najmłodszych lat chciał zostać muzykiem. Interesował się muzyką country, która w kolejnych latach często stanowiła dla niego inspirację przy tworzeniu piosenek. Początkowo grywał z lokalnymi zespołami jazzowymi takimi jak Phoenix Jazzmen, Last Exit czy The Newcastle Big Band, którego działalność zapoczątkowała grupa studentów z miejscowego uniwersytetu pod koniec lat sześćdziesiątych.

W 1977 wraz ze Stewartem Copelandem i Henrym Padovanim (bardzo szybko zastąpionym przez Andy’ego Summersa) utworzył w Londynie rockowy zespół The Police. Wydał z nim kilka albumów studyjnych, z których ostatni pt. Synchronicity ukazał się w 1983. Na początku lat 80. zdobyli sześć nagród Grammy. W 1986 ogłosili reaktywację po kilkuletniej przerwie, by nagrać nową wersję piosenki „Don’t Stand So Close to Me”. Niedługo później Sting rozpoczął karierę solową.

W 2003 wraz ze Stewartem Copelandem i Andym Summersem byli nominowani do Rock and Roll Hall of Fame^[4].

Kariera solowa

We wrześniu 1981 zadebiutował jako solista podczas czwartego koncertu dla Amnesty International. Zaśpiewał wówczas piosenki „Roxanne” i „Message in a Bottle”, a także własną aranżację piosenki Boba Dylana – „I Shall Be Released”. W 1982 wydał solowy singiel „Spread a Little Happiness”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu Syrop z siarki i piołunu. Utwór był własną interpretacją utworu Vivian Ellis z musicalu Mr. Cinders z 1920.

Sting, kwiecień 1989

W 1985 wydał swój pierwszy solowy album studyjny, zatytułowany The Dream of the Blue Turtles. Rok później wydał album koncertowy pt. Bring on the Night, na którym znalazły się utwory z debiutanckiej płyty oraz wcześniejszych okresów jego twórczości. Album został zekranizowany na VHS, później również na DVD i Blu-ray. W 1987 nagrał album pt. …Nothing Like the Sun, którego nazwę zaczerpnął z fragmentu 130. sonetu Williama Shakespeare’a. Tytułowy cytat pada w utworze „Sister Moon” z tego albumu. Krążek pokrył się platyną w Wielkiej Brytanii^[5] oraz dwukrotną w Stanach Zjednoczonych^[6].

Zimą 1988 wydał album pt. …Nada Como el Sol zawierający pięć utworów z poprzedniej płyty, które tym razem nagrał w języku hiszpańskim i portugalskim.

W 1991 wydał album pt. The Soul Cages, którą zaprezentował dwa lata po śmierci swojego ojca. Za album zdobył tytuł platynowej płyty w USA^[6] oraz złotej w Wielkiej Brytanii^[5] oraz Finlandii^[7]. Swój drugi koncertowy krążek pt. Acoustic Live in Newcastle nagrał jesienią 1991 podczas koncertu w Wallsend zagranego w ramach trasy „The Soul Cages Tour”. Na płycie znalazło się pięć utworów, w tym „Ain’t No Sunshine” Billa Withersa.

Po przeprowadzce do Wiltshire w 1993 wydał kolejny album pt. Ten Summoner’s Tales, którego tytuł stanowi grę słów opartą na prawdziwym nazwisku muzyka (Sumner). Album składa się z dwunastu utworów, których tematyka dotyczy głównie kwestii miłości i moralności. W 1998 dokonano reedycji albumu, a na nowym krążku pojawiły się teledysk do utworu „If I Ever Lose My Faith In You” oraz piosenka „Everybody Laughed But You”, której nie zawierała wersja z 1993 w wydaniu na rynek amerykański i kanadyjski.

W 1994 na rynek wyszła kompilacja utworów Stinga pt. Fields of Gold, która pokryła się dwukrotną platyną w Stany Zjednoczone, potrójną w Wielkiej Brytanii oraz złotem w Polsce. W tym czasie dwie jego piosenki zostały wykorzystane w filmie: „It’s Probably Me” w produkcji Zabójcza broń 3, a „Shape Of My Heart” – w filmie Leon zawodowiec.

Sting podczas koncertu, 2000

18 sierpnia 2015 wytwórnia Polydor potwierdziła, że nagrał singel w duecie z francuską piosenkarką Mylène Farmer^[8].

Kariera aktorska

W 1978 pojawił się w epizodycznej roli obok członków grupy Sex Pistols w filmie Kto zabił Bambi? (Who Killed Bambi?). Produkcja została wstrzymana przez wytwórnię (20th Century Fox) i film nie został ukończony. Krótki fragment z udziałem Stinga zamieszczony został w dokumencie Sex Pistols: Wściekłość i brud (The Filth and the Fury) z 2000.

Sting podczas Life Festival Oświęcim, czerwiec 2013

Zadebiutował w 1979 w filmie Kwadrofonia Franca Roddama. Następnie zagrał jedną z głównych ról w dreszczowcu Syrop z siarki i piołunu (Brimstone & Treacle, 1982). Jedną z najgłośniejszych kreacji Stinga była postać Feyda-Rauthy w filmie science fiction Davida Lyncha, pt. Diuna (1984), nakręconym na podstawie głośnej powieści pod tym samym tytułem autorstwa Franka Herberta. Następnie zagrał w kolejnym filmie Franca Roddama, Oblubienica Frankensteina (The Bride, 1985)^[9] – była to adaptacja powieści Frankenstein, czyli nowy Prometeusz Mary Shelley – oraz w głośnym dramacie Obfitość (reż. Fred Schepisi) z Meryl Streep w roli głównej. Wystąpił również we włoskim dramacie Julia i Julia (Giulia e Giulia, 1987) Petera Del Monte^[10] oraz pojawił się w epizodycznej roli „Heroicznego Oficera” w Przygodach barona Munchausena (1988) Terry’ego Gilliama^[11]. W 1995 zagrał w Grotesce (The Grotesque/Gentlemen Don’t Eat Poets) Johna-Paula Davidsona, zrealizowanej na podstawie powieści Patricka McGratha^[12]. W filmie Burzliwy poniedziałek zagrał właściciela klubu jazzowego, a akcja rozgrywała się w jego rodzinnym mieście, Newcastle. W 1998 również zagrał właściciela pubu w filmie Guya Ritchiego Porachunki (Lock, Stock and Two Smoking Barrels).

Występował także w produkcjach telewizyjnych (gościnnie w Kapitanie Planecie i Planetarianach, Simpsonach i Ally McBeal) oraz teatralnych. W 1989 wystąpił w broadwayowskim musicalu Opera za trzy grosze w reżyserii Johna Dextera^[13].

W późniejszym okresie z przemysłem filmowym związany był przez swoją muzykę, przy czym zdarzyło mu się zagrać samego siebie w animowanym Filmie o pszczołach (2007).

Jego sceniczna kreacja przyczyniła się do powstania postaci o imieniu John Constantine – głównego bohatera serii komiksów pt. „Hellblazer”.

Filmografia

• 1979: Kwadrofonia (Quadrophenia) – jako Ace Face
• 1980: Radio On – jako „Tylko jak Eddie”
• 1981: Artemis 81 – jako Helith
• 1981: Urgh! A Music War – jako Sting (basista i wokalista The Police)
• 1982: Syrop z siarki i piołunu (Brimstone & Treacle) – jako Martin Taylor
• 1984: Diuna – jako Feyd-Rautha Harkonnen
• 1985: Oblubienica Frankensteina (The Bride) – jako baron Charles Frankenstein
• 1987: Julia i Julia (Giulia e Giulia) – jako Daniel Osler
• 1988: Przygody barona Munchausena (The Adventures of Baron Munchausen) – jako Heroiczny Oficer
• 1988: Burzliwy poniedziałek (Stormy Monday) – jako Finney
• 1990-1992: Kapitan Planeta i planetarianie (Captain Planet and the Planeteers) – jako Zarm (dubbing)
• 1993: Peter and the Wolf: A Prokofiev Fantasy – jako narrator
• 1995: Groteska (The Grotesque/Gentlemen Don’t Eat Poets) – jako Fledge
• 1995: Obfitość (Plenty) – jako Mick
• 1998: Porachunki (Lock, Stock and Two Smoking Barrels) – jako JD
• 2003: Everest: The Mountain at the Millennium, Vol. 1 jako prowadzący
• 2007: Film o pszczołach (Bee Movie) – jako on sam (dubbing)
• 2009: Brüno jako „Gołąb Pokoju”
• 2016: Zoolander 2 jako on sam
• 2021: Zbrodnie po sąsiedzku (Only Murders in the Building) jako on sam^[14]

Życie prywatne

W latach 1976–1984 był mężem aktorki Frances Tomelty. W 1992 poślubił Trudie Styler – aktorkę i producentkę filmową. Ich najmłodsza córka, Eliot Paulina „Coco” Sumner także zajęła się solową karierą piosenkarską. Z kolei najstarszy syn Stinga (z Frances Tomelty), Joe Sumner, jest liderem grupy Fiction Plane.

Działalność pozasceniczna

Sting i Garri Kasparov przed pojedynkiem

Aktywnie wspiera organizacje zajmujące się ochroną środowiska i akcjami humanitarnymi, takie jak Amnesty International czy Fundacja Ochrony Lasów Tropikalnych. Jedna z żab odkryta w Kolumbii w uznaniu jego zasług została nazwana Dendropsophus stingi.

Jest zapalonym szachistą. W 2000 rozegrał partię z utytułowanym Garrim Kasparowem, jednak przegrał.

W 2003 ukazała się jego autobiografia, zatytułowana Broken Music: A Memoir (wyd. polskie: Niespokojna muzyka: Wspomnienia, Wydawnictwo Literackie, październik 2004, tłum. Janusz Margański) – obecnie niedostępna w polskiej wersji językowej. W 2007 opublikowano zbiór tekstów Stinga, pt. Lyrics (wyd. polskie: Sting. Teksty i przekłady, In Rock, Poznań 2008, ISBN 978-83-60157-33-6, tłum. Lesław Haliński).

Dyskografia

Nagrody i wyróżnienia

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Stinga (ang.)