Stożek Morse’a

Ten artykuł od 2013-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wiertła kręte różnych wielkości: przykład zastosowania stożka Morse’a o rozmiarach 1, 2, 3 i 4 (MT1, MT2, MT3, MT4)

Stożek Morse’a – stożek służący do osadzania narzędzi (wiertła, rozwiertaki itp.) we wrzecionach obrabiarek. Stożek Morse’a ma właściwości samohamowne. Płetwa służy do wybijania narzędzia z wrzeciona. Moment przenoszony jest dzięki sile tarcia powstającej na styku powierzchni stożkowej narzędzia i tulei wrzeciona.

Historia

Stożek Morse’a został wymyślony przez Stephena A. Morse’a w połowie lat 60. XIX w. Przyjęty jako standard przez liczne organizacje, w tym z Międzynarodową Organizacją Normalizacyjną (ISO) ISO 296 i Niemiecki Instytut Normalizacyjny (DIN) jak DIN 228-1.

Rozmiary i oznaczenia

Stożek Morse’a występuje w ośmiu rozmiarach oznaczanych cyframi od 0 do 7. Poszczególne stożki oznacza się jako: MTX (z ang: Morse Taper) lub MKX (z niem: Morsekegel) gdzie X oznacza rozmiar stożka (np. Stożek Morse’a o rozmiarze 5 oznaczymy jako MT5).