Stolica Boża i Barankowa
| Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||||
| Chrześcijaństwo | |||||||||||
| Zasięg geograficzny | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
| |||||||||||
Stolica Boża i Barankowa Apostołów w Duchu i Prawdzie, Alfa i Omega, Początek i Koniec – wyznanie chrześcijańskie stanowiące mieszankę pierwotnego chrystianizmu, komunizmu utopijnego i pacyfizmu. Członkowie ruchu uważają siebie za orędowników pokoju i wszechświatowego zjednoczenia. Stolica Boża i Barankowa jest rdzennie polskim ruchem religijnym[1]. Od 2005 roku liderem Kościoła jest Ignacy Ryszard Danecki. W 2011 roku wyznanie skupiało 15 wiernych. Związek nie posiada osobowości prawnej[2].
Historia
Początek Stolicy Bożej i Barankowej Apostołów w Duchu i Prawdzie, Alfa i Omega, Początek i Koniec związany jest z osobą Bernarda Wilka (1906–1994). Początki jego działalności sięgają 1939 roku, gdy w miejscowości Brzozowie-Kamień koło Bytomia zaczął organizować zręby późniejszej wspólnoty religijnej[1]. Około roku 1947 Wilk zaczął głosić własną interpretację Pisma Świętego, do której przekonał duże grupy wiernych katolików, ewangelików, prawosławnych, a nawet jeden tabor cygański. Pierwsza siedziba Kościoła znajdowała się w Zgorzelcu, po czym w 1953 roku została przeniesiona do Goleniowa, następnie do Olsztyna, Zielonej Góry i Świnoujścia. W lutym 1959 roku w Niwnicy pod Nysą Kościół zakupił duże gospodarstwo rolne, gdzie zorganizowano centralę Kościoła i zaplecze gospodarcze. Główną przyczyną ciągłej zmiany miejsca lokalizacji były rozłamy wewnątrz grupy. Ze względu na propaństwową doktrynę przy każdej przeprowadzce wspólnota otrzymywała od państwa ziemię za symboliczną opłatą[1].
20 lutego 1967 roku Kościół wystosował list do prezydentów państw, szefów rządów i zwierzchników Kościelnych namawiający do powołania jednego, wspólnego państwa ogólnoświatowego, które byłoby zbudowane na fundamencie zgody politycznej i jedności gospodarczej. Członkowie wspólnoty brali czynny udział w pochodach pierwszomajowych pod własnymi hasłami, w 1970 roku ich hasło brzmiało: „Bóg wojen nie prowadzi! Komunizm wojen nie prowadzi! Alfa i Omega. Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się! – Jedna owczarnia i jeden pasterz”[3].
W okresie rozwoju Kościoła jego wyznawcy nazywani byli często pejoratywnie „barankami” lub „kociowiercami”.
Liderzy Kościoła
- do roku 1994 – Bernard Wilk
- od 2005 – Ignacy Ryszard Danecki
Doktryna
Stolica Boża i Barankowa Apostołów w Duchu i Prawdzie, Alfa i Omega, Początek i Koniec to zdaniem wiernych Kościoła, ostateczna stolica świata, to właśnie jej podlegać będą wkrótce wszystkie stolice świata. Aby to jednak nastąpiło wszystkie państwa muszą się zjednoczyć. Wierni odrzucają palenie tytoniu i nie spożywają alkoholu – szczególnie restrykcyjnie jest to przestrzegane w okresie postów Kościelnych. Stolica Boża i Barankowa Apostołów w Duchu i Prawdzie, Alfa i Omega, Początek i Koniec posiada rozbudowaną literaturę liturgiczną, co przejawia się w niezliczonej liczbie własnych modlitw i pieśni religijnych.
Najwyższą godnością, którą mogą piastować członkowie Stolicy Bożej i Barankowej jest funkcja Męża Wykładowcy Alfa i Omegi Pierwszej Nauki Wiecznej. Tytuł ten otrzymywało się po zdaniu egzaminu przed Alfą i Omegą, czyli przed założycielem Bernardem Wilkiem. Po otrzymaniu błogosławieństwa, złożenia przysięgi wierności, posłuszeństwa i wytrwania w nauce Alfa i Omega, członek wspólnoty mógł używać tytułu Apostoł w Duchu i w Prawdzie.
Stolica ma własny symbol – gołębia spoczywającego na dwóch złożonych dłoniach uniesionych nad kulą ziemską. Symbol ten jest elementem uroczystych strojów „stoliczan”, składających się z niebieskiej lub czarnej togi oraz kwadratowego biretu z pomponem.
Stolica Boża i Barankowa w mediach
W 1960 roku został nakręcony krótkometrażowy film ukazujący działalność grupy: „Dwa oblicza Boga”. Film ten wyreżyserował Jerzy Hoffman.
Przypisy
- ↑ a b c d Tadeusz Mędzelowski: Mniejszości religijne w Polsce po 1989 roku w ujęciu filozofii polityki. Tarnów: Wyższa Szkoła Biznesu – National - Louis University, 2013, s. 51. ISBN 978-83-88421-81-5.
- ↑ a b c Paweł Ciecieląg, dr Mikołaj Haponiuk, Olga Lewandowska, Małgorzata Krzysztofik: Wyznania religijne. Stowarzyszenia narodowościowe i etniczne w Polsce 2009–2011. Warszawa: GUS, 2013, s. 77. ISBN 978-83-7027-519-8.
- ↑ Ryszard Michalak: „Na drugim planie”. Nierzymskokatolickie Kościoły i związki wyznaniowe na obrzeżach głównego nurtu polityki wyznaniowej PRL. Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2014, s. 164, 165, seria: Studia Zachodnie t. XVI. ISBN 978-83-7842-163-4.
Bibliografia
- A. Tokarczyk, Trzydzieści Wyznań, Warszawa 1987, s. 268–278
