Strange Kind of Woman

Strange Kind of Woman
Singel zespołu Deep Purple
Strona B

„I’m Alone”

Wydany

luty 1971

Nagrywany

wrzesień 1970

Gatunek

Hard rock, blues rock

Długość

3:49

Wydawnictwo

Harvest Records (Wielka Brytania), Warner Bros. Records (USA)

Producent

Deep Purple

Format

7"

Autor

Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Roger Glover, Jon Lord, Ian Paice

Singel po singlu
„Black Night”
(1970)		„Strange Kind of Woman”
(1971)		„Fireball”
(1971)

Strange Kind of Woman – piosenka brytyjskiego zespołu rockowego Deep Purple, która została wydana jako singiel (po singlu „Black Night”) na początku 1971 roku. Piosenka stała się hitem, osiągając 8 miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Remiks Rogera Glovera z 1996 roku pojawił się później na reedycji albumu Fireball z 1971 roku, podczas gdy oryginalną wersję można znaleźć na różnych kompilacjach Deep Purple. Chociaż nie jest częścią sesji nagraniowych Fireball, utwór „Strange Kind of Woman” został włączony do amerykańskich i kanadyjskich wydań albumu, zamiast utworu „Demon’s Eye” z wydania brytyjskiego.

Utwór ze strony B, „I’m Alone”, został później wydany na kompilacji The Deep Purple Singles A’s and B’s, a także na rozszerzonym wydaniu Fireball z okazji 25. rocznicy wydania płyty.

Historia powstania utworu

Piosenka pierwotnie nosiła nazwę „Prostitute”. Wokalista Ian Gillan w wersji utworu z płyty Deep Purple in Concert przed wykonaniem opowiedział o utworze: „[Piosenka] opowiada historię naszego przyjaciela, który pobrał się z bardzo złą kobietą i była to smutna historia. W końcu pobrali się. A kilka dni po ślubie kobieta umarła”. W sekcji Wordography Gillan podaje nieco inną wersję historii utworu:

Kochałem ją w dziwny sposób po okresie dojrzewania, ale wtedy robiło to całkiem sporo innych ludzi. Ona też ich kochała i dawała im dobry zwrot za ich pieniądze. Nie udało mi się niestety, gdy próbowałem pomóc jej zerwać z nawykiem… powiedziała, że to nie jest nawyk, to było jej życie i co ja w ogóle wiedziałem? Awansowałem od środowych porannych randek do sobotnich wieczorów (tak jakby). Faktem jest, że ta piosenka nie dotyczy jednej kobiety..., ale kompilacji emocji i rozczarowań, a taki zestaw można nazwać tylko Nancy. Dorastałem szybko… niewinność umarła, a w kategorii… Moja Kobieta… wszystkie roszczenia zostały zniesione[1].

Podczas wykonywania piosenki na żywo, Gillan i gitarzysta Ritchie Blackmore wykonują pojedynek gitarowo-wokalny w środku utworu. Zawsze kończy się on wyjątkowo długim i wysokim krzykiem Gillana, po którym zespół wraca do grania oryginalnej wersji piosenki. Przykład można usłyszeć na płycie Made in Japan, nagranej na żywo w 1972 roku.

Twórcy

Covery utworu

Piosenka została nagrana przez serbski hard rockowy zespół Cactus Jack na ich koncertowym tribute albumie Deep Purple Tribute w 2003 roku. Cover utworu został wydany również przez zespół psychobilly The Lucky Devils na ich pierwszym albumie Time Passes By w 2000 r.

Przypisy

  1. ↑ Caramba!-Wordography, www.gillan.com [dostęp 2019-12-23].

Linki zewnętrzne