Strategia wojskowa

Strategia wojskowa – element strategii bezpieczeństwa narodowego lub międzynarodowego, określający sposób w jaki należy rozwijać i wykorzystywać potencjał militarny dla osiągnięcia celów państwa lub grupy państw[1]. To teoria i praktyka przygotowania i wykorzystania potencjału wojskowego w walce zbrojnej, prowadzonej w skali wojny, dla osiągnięcia założonych celów militarnych[2].

Charakterystyka strategii

Strategia to jeden z najstarszych działów sztuki wojennej. Pojęcie strategii ewoluowało na przestrzeni lat. Początkowo dotyczyło wyłącznie kierowania siłami zbrojnymi. Kiedy dostrzeżono, że wojna nie jest wyłącznie zjawiskiem militarnym, klasyczne rozumienie strategii już nie wystarczało. Dla odróżnienia polityki państwa od strategii militarnej, zaczęto używać terminu wielka strategia. Był on przypisany kierownictwu politycznemu, a wielka strategia dotyczyła przedsięwzięć cywilnych i wojskowych przed i po zakończeniu wojny. W ramach samej strategii, jako jej specyficzną dziedzinę, zaczęto wyróżniać strategię wojskową[2]. W pierwszej połowie XX wieku współistniały obok siebie strategia wojenna zajmująca się wojną w ogóle oraz wojskowa rozpatrująca użycie sił zbrojnych w wojnie. Od połowy XX wieku nastąpił podział strategii na liczne strategie szczegółowe. Są to: strategia narodowa, która obejmuje relacje pomiędzy celami i środkami, władzą a zadaniami, możliwościami i zamiarami; strategia bezpieczeństwa narodowego, czyli teoria i praktyka działania państwa ukierunkowanego na osiągnięcie celów przyjętych w dziedzinie bezpieczeństwa, ujmowanych w skali ogólnej[3].

Przykłady prób zdefiniowania pojęcia strategii
Franciszek Skibiński – sposób postępowania w przygotowaniu i przeprowadzeniu wojny (kampanii), obrany i zastosowany przez najwyższe ogniwa władzy państwowej i naczelne dowództwo sił zbrojnych.
Sekstus Juliusz Frontyn – strategia jest tym, to co wódz wykonuje według z góry obmyślanego planu we właściwy sposób, z całą formalnością i wytrwałością.
Carl von Clausewitz – nauka o użyciu bitew do celów wojny
Antoine-Henri Jomini – to sztuka doprowadzenia głównych sił armii do najważniejszego punktu teatru wojny lub strefy operacyjnej[2].
André Beaufre – sztuka wykorzystania siły dla osiągnięcia celów militarnych polityki;
C. S. Gray – świadome posługiwanie się siłą, jej użycie lub groźba, w celach polityki.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ AAP-6 Słownik terminów i definicji NATO. Biuro Standaryzacji NATO. s. 294. [dostęp 2020-11-30].
  2. ↑ a b c Polak 2015 ↓, s. 25.
  3. ↑ Polak 2015 ↓, s. 26.

Bibliografia

  • Władysław Sikorski: Przyszła wojna Warszawa 1934; wznowienia Wydawnictwo MON. Warszawa 1984
  • Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 414–415. ISBN 83-11-06229-3.
  • Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: Bellona, 1993. ISBN 83-11-08264-2.
  • Andrzej Polak: Sztuka wojenna specjalnością nauk o obronności. W: Andrzej Polak, Krzysztof Krakowski: Obronność jako dyscyplina naukowa. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2015. ISBN 978-83-7523-369-8.
  • Roman Kuźniar: Polityka i siła. Studia strategiczne – zarys problematyki. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, 2006. ISBN 978-83-7383-222-0.
  • Józef Urbanowicz (red.): Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 215.