Strefa numeracyjna

Strefa numeracyjna (SN) – w polskiej telefonii naziemnej obszar, na którym numery telefoniczne objęte są systemem numeracji skrytej i któremu w krajowej sieci telefonicznej przyporządkowano określony wskaźnik.

Strefy numeracyjne w stacjonarnej sieci telefonicznej w Polsce

     12 Kraków

     13 Krosno

     14 Tarnów

     15 Tarnobrzeg

     16 Przemyśl

     17 Rzeszów

     18 Nowy Sącz

     22 Warszawa

     23 Ciechanów

     24 Płock

     25 Siedlce

     29 Ostrołęka

     32 Katowice

     33 Bielsko-Biała

     34 Częstochowa

     41 Kielce

     42 Łódź

     43 Sieradz

     44 Piotrków Tr.

     46 Skierniewice

     48 Radom

     52 Bydgoszcz

     54 Włocławek

     55 Elbląg

     56 Toruń

     58 Gdańsk

     59 Słupsk

     61 Poznań

     62 Kalisz

     63 Konin

     65 Leszno

     67 Piła

     68 Zielona Góra

     71 Wrocław

     74 Wałbrzych

     75 Jelenia Góra

     76 Legnica

     77 Opole

     81 Lublin

     82 Chełm

     83 Biała Podl.

     84 Zamość

     85 Białystok

     86 Łomża

     87 Suwałki

     89 Olsztyn

     91 Szczecin

     94 Koszalin

     95 Gorzów Wlkp.

Historia

W pierwszym polskim planie numeracji krajowej z 1965 r. zdefiniowano 304 strefy numeracyjne. W kolejnych latach wraz z postępem technologicznym w konstrukcji central i zwiększaniu ich pojemności liczba ta ulegała stopniowemu zmniejszaniu. Od 1996 roku obszar Polski podzielony jest na 49 stref numeracyjnych[1]. Nastąpiło wtedy powiązanie stref numeracyjnych z obszarami województw według obowiązującego wówczas podziału administracyjnego[2]. W roku 2000 zaniechano takiego definiowana obszarów SN. Obecnie obszar zajmowany przez poszczególne SN jest określony w planie numeracji krajowej przez podanie listy nazw gmin wchodzących w skład każdej z nich. Liczba SN nie zmieniła się i wynosi nadal 49, ale granice niektórych stref uległy zmianie.

Po wprowadzeniu zamkniętego planu numeracji krajowej w Polsce w grudniu 2005 r. znaczenie pojęcia strefy numeracyjnej uległo zmniejszeniu. Z technicznego punktu widzenia należy przyjąć, że cały obszar kraju stanowi jedną SN (bowiem na terenie całego kraju obowiązuje numeracja skryta). Nadal jednak strefy numeracyjne mają istotne znaczenie w prawie telekomunikacyjnym, m.in. do obszaru jednej strefy numeracyjnej ograniczone jest uprawnienie abonenta do zachowania numeru w sieci stacjonarnej w przypadku zmiany miejsca zamieszkania lub siedziby. Liczni dostawcy usług telefonicznych w sieciach stacjonarnych na pojęciu SN nadal opierają swoje systemy taryfikacji rozróżniając w swoich cennikach połączenia strefowe (tańsze) od międzystrefowych (droższych)[3].

W planie numeracji krajowej[4] strefa numeracyjna zdefiniowana jest jako część obszaru będąca częścią stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej, charakteryzująca się tym, że każdemu obszarowi SN przyporządkowany jest wskaźnik WSN, identyfikujący daną SN. Jednocześnie definicja ta dopuszcza pewne odstępstwa w przypadkach uzasadnionych potrzebami wynikającymi z wprowadzenia wybierania numeru krajowego Możliwe jest wtedy stosowanie jednego WSN dla kilku SN i wyróżnianie tych SN za pomocą pierwszych trzech cyfr numeru krajowego. Dodatkowo, na obszarach powiatów podzielonych granicami SN dopuszcza się przyznawanie zakresu numeracji innej SN występującej w tym powiecie, ze szczególnym uwzględnieniem przebiegu granic województw.

Zobacz też

Przypisy

  1. Zarządzenie Ministra Łączności z dnia 28 czerwca 1996 r. w sprawie planu numeracji krajowej (M.P. 1996, 42, 407).
  2. „Obszar każdej z 49 SN pokrywa się z obszarem odpowiadającym obszarowi województwa zgodnie z podziałem administracyjnym kraju aktualnym w dniu 1 marca 1996 r. Nazwa SN jest taka sama jak nazwa miasta wojewódzkiego (stolicy województwa)”.
  3. Powiązanie cen usług telefonicznych ze strefami numeracyjnymi nie jest usankcjonowane żadnymi obowiązującymi w Polsce przepisami prawa, chociaż prawo tego nie zabrania.
  4. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 1 czerwca 2011 roku w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych (Dz.U. Nr 131, poz. 765 z poźn. zm.).

Bibliografia

  • Andrzej Jajszczyk: Wstęp do telekomutacji. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2000, s. 416. ISBN 83-204-2600-6.
  • Maciej Bębenek, Jerzy Kubasik, Projekt zmian Planu Numeracji Krajowej, UKE, Warszawa, 2007

Media użyte na tej stronie

Poland telephone area codes.svg
Autor: Naive cynic, Licencja: CC BY-SA 2.5
telephone area codes of Poland