Strofa alcejska
Strofa alcejska – w poezji starożytnej strofa, która składa się z czterech wersów alcejskich, mianowicie dwóch jedenastozgłoskowców, dziewięciozgłoskowca i dziesięciozgłoskowca. Za jego twórcę uważa się Alkajosa, rówieśnika Safony, pochodzącego z Mityleny na Lesbos. Do poezji rzymskiej strofa alcejska została wprowadzona przez Horacego[1].
Schemat metryczny wygląda następująco[2]:
1. stopa | 2. stopa | 3. stopa | 4. stopa | 5. stopa | |
---|---|---|---|---|---|
jedenastozgłoskowiec alcejski wersy 1–2 | |||||
dziewięciozgłoskowiec alcejski wers 3 | |||||
dziesięciozgłoskowiec alcejski wers 4 |
Najbardziej znanym przykładem użycia strofy alcejskiej jest pieśń Horacego o Sorakte[3]:
- Vides ut alta stet nive candidum
- Soracte nec iam sustineant onus
- silvae laborantes geluque
- flumina constiterint acuto?
- Soracte nec iam sustineant onus
W literaturze polskiej strofa alcejska w przeciwieństwie do bardzo popularnej strofy safickiej[4] nie przyjęła się. Użył jej Stanisław Trembecki w Odzie dedykowanej Naruszewiczowi[5]:
- O ty, kapłanie Delijskiego świętny,
- Przeszłego wiadom, przyszłości pojętny
- Wieńcz twe skronie, wieszczą bierz laskę,
- Śnieżny ubiór i złotą przepaskę.
- Przeszłego wiadom, przyszłości pojętny
Z rzadka strofa alcejska pojawia się w tłumaczeniach utworów napisanych tą miarą – wierszy Alkajosa, Horacego i Friedricha Hölderlina[6]. Miarą oryginału wiersz Hölderlina Ziemia ojczysta przełożył Witold Wirpsza[7]. Ze strofą alcejską eksperymentowali poeci włoscy[8], na przykład Gabriele D’Annunzio:
- Quando ne’ campi sigei pugnavano
- di Lesbo i figli tra ’l fiero strepito
- de l’armi sanguigne lucenti
- in un nugolo denso di polve;
- (A la strofe alcaica)
- di Lesbo i figli tra ’l fiero strepito
Omawianej zwrotki użył też Giosuè Carducci:
- Non mai da ’l cielo ch’io spirai parvolo
- ridesti, o Sole, bel nume, splendido
- a me, sí come oggi ch’effuso
- t’amo per l’ampie vie di Livorno.
- ridesti, o Sole, bel nume, splendido
Strofę alcejską można odnaleźć w dokonanym przez Jerzego Żuławskiego przekładzie Z Nowożytnych ód Ottona Ericha Hartlebena:
- W bezmocy piękność mowy nie padła, nie!
- choć przebrzmiał mistrzów dawnych donośny krok!
- – i my tam idziem, kędy oni,
- stopy dźwięcznemi i patrząc światła.
- choć przebrzmiał mistrzów dawnych donośny krok!
Przypisy
- ↑ Teresa Kostkiewiczowa, Alcejska strofa [w:] Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.
- ↑ Michail Leonovič Gasparov: Nástin dějin evropského verše. Praha: Dauphin, 2012, s. 85. ISBN 978-80-7272-248-8.
- ↑ Małą encyklopedia kultury antycznej, Warszawa 1990.
- ↑ Porównaj: Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003, s. 142-143.
- ↑ Adam Ważyk, Mickiewicz i wersyfikacja narodowa, Warszawa 1951.
- ↑ Zobacz komentarz tłumacza [w:]: Friedrich Hölderlin. Co się ostaje, ustanawiają poeci. Wiersze wybrane w przekładzie Antoniego Libery, Gdańsk 2009.
- ↑ Album poezji miłosnej, red. Wiktor Woroszylski, Warszawa 1970, s. 129.
- ↑ Alcaica, strofa e alcaici, versi in "Enciclopedia Italiana"
Media użyte na tej stronie
Oznaczenie nieakcentowanej sylaby lub oznaczenie długiej sylaby
Oznaczenie krótkiej sylaby
Oznaczenie akcentowanej sylaby
Oznaczenie dowolnej sylaby