Struktura organizacyjna Armii Krajowej

Struktury terenowe Armii Krajowej w 1944
Legitymacja członkowska z Okręgu Warszawskiego

Jako odrębną jednostkę utworzono w styczniu 1943 Kedyw, przeprowadzający akcje dywersyjne i specjalne.

W momencie maksymalnej zdolności bojowej (lato 1943) siły Armii Krajowej liczyły ok. 380 tys. osób, w tym 10 tys. oficerów. Kadrę oficerską sprzed wojny uzupełniano absolwentami tajnych kursów oraz przerzucanymi do kraju cichociemnymi.

Armia Krajowa zaopatrywała się w sprzęt na drodze akcji bojowych (wyposażenie niemieckie), alianckich zrzutów oraz własnej produkcji.

Straty w walce: około 100 tys. poległych, 50 tys. wywiezionych do ZSRR i uwięzionych.

Po zakończeniu wojny część akowców odmówiła dokonania demobilizacji i kontynuowała walkę w ramach Delegatury Sił Zbrojnych, Ruchu Oporu Armii Krajowej, Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, Konspiracyjnego Wojska Polskiego, Narodowej Organizacji Wojskowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Warta” i innych.

Masowe prześladowania członków tych organizacji, określanych w późniejszym okresie również jako żołnierzy wyklętych, trwały przez cały okres stalinowski.

Armia Krajowa miała też struktury na Węgrzech i w Berlinie oraz łączniczkę w Résistance.

Po upadku powstania warszawskiego – 5 października 1944, siedziba kwatery Komendy Głównej AK przeniesiona została do Częstochowy, 19 stycznia 1945 ostatni komendant AK gen. Leopold Okulicki ps. „Niedźwiadek”, wydał rozkaz zwalniający żołnierzy AK ze złożonej przysięgi wojskowej.

Organizacja terenowa dzieliła się na obszary (białostocki, lwowski, warszawski prawo- i lewobrzeżny oraz zachodni), oraz samodzielne okręgi dla większych miast. Mniejszymi jednostkami były podokręgi, inspektoraty i obwody.

Struktura AK początku 1944 roku

Media użyte na tej stronie

Armia krajowa 1.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Armia Krajowa - struktury organizacyjne w 1944
Seweryn Malinowski - legitymacja AK.jpg
Seweryn_Malinowski_-_legitymacja_AK