Strzała-2

Strzała-2

Żołnierz ze Strzałą-2M

9K32 Strieła-2 (Strzała-2) (ros. 9К32 Стрела-2, kod NATO SA-7A Grail) – radziecki ręczny przeciwlotniczy pocisk rakietowy klasy „ziemia-powietrze” i „woda-powietrze”, używany w wojskach Układu Warszawskiego od roku 1968. Radzieckie oznaczenie wojskowe zestawu według GRAU to 9K32, a samego pocisku – 9M32. Nazwa Strieła-2 funkcjonuje też w angielskiej transkrypcji Strela-2, a w Polsce była przyjęta na uzbrojenie i produkowana pod przetłumaczoną nazwą Strzała-2.

Strieła-2M

Strieła-2M (kod NATO SA-7B radzieckie oznaczenie pocisku 9M32M) to wprowadzona do użytku w roku 1972 zmodernizowana wersja pocisku Strieła-2.

Rakieta ta została przyjęta na wyposażenie Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej. Była produkowana na licencji w Zakładach Metalowych MESKO w Skarżysku-Kamiennej (z wyjątkiem głowic samonaprowadzania i silników, których dokumentacji nie sprzedano i które były dostarczane z ZSRR)^[1].

Marynarka Wojenna RP używa morskiej odmiany tego pocisku (kod NATO SA-N-5) między innymi na dozorowcu ORP Kaszub, kutrach rakietowych typu Osa (projekt 205), okrętach rakietowych typu Orkan (projekt 660/660M) i typu 1241RE, trałowcach bazowych projektu 206F oraz okrętach transportowo-minowych proj. 767 typu Lublin^[2]. W wersji morskiej używana jest na poczwórnych obrotowych wyrzutniach produkcji radzieckiej MTU-4US, polskiej Fasta-4M lub NRD FAM-14^[2]. Są stosowane także w polskim zestawie rakietowo-artyleryjskim ZU-23-2MR Wróbel II^[2].

Debiut bojowy Strieły miał miejsce podczas starć granicznych egipsko-izraelskich w latach 1969-1970, kiedy Egipcjanie wystrzelili 99 nowo dostarczonych pocisków, uszkadzając lub zestrzeliwując 36 samolotów. Były one następnie masowo używane na Bliskim Wschodzie przez państwa arabskie. Podczas wojny wietnamskiej w latach 1972-1975 siły komunistyczne wystrzeliły 589 pocisków, uszkadzając lub niszcząc 204 amerykańskie lub południowowietnamskie samoloty lub śmigłowce^[3].

Do wad pocisku należy mało skuteczna głowica samonaprowadzająca, umożliwiająca praktyczne jedynie użycie przeciw celom oddalającym się^[2] oraz mały ładunek bojowy, nie gwarantujący zniszczenia celu.

W 1988 roku polskie wojska lądowe miały 556 mechanizmów startowych 9P58M zestawu Strzała-2M, ponadto pewna liczba była na uzbrojeniu Wojsk Obrony Powietrznej Kraju i Marynarki Wojennej^[4]. Od 1995 roku Wojska Lądowe rozpoczęły wprowadzanie na wyposażenie PPZR Grom, które do 2018 roku całkowicie zastąpiły zestawy Strzała-2M^[5].

Dane techniczne

• pułap minimalny: 50 metrów
• pułap maksymalny: 2300 m^[2]
• zasięg minimalny: 800 m^[2]
• zasięg maksymalny: 2800 m (z przedniej półsfery) / 4200 m (z tylnej półsfery)^[2]
• długość rakiety: 1440 mm
• średnica rakiety: 72 mm
• masa startowa rakiety: 9,8 kg
• masa głowicy: 1,15 kg^[2]
• masa materiału wybuchowego w głowicy: 0,37 kg^[2]
• prędkość startowa: 25 m/s
• prędkość marszowa lotu: 500 m/s
• maksymalna prędkość celu: 550 km/h (z przedniej półsfery) / 950 km/h (z tylnej półsfery)^[2]
• kąt widzenia głowicy: 1,5°^[2]
• kąt przeszukiwania głowicy: ±40°^[2]

Zastosowanie

Początek użycia bojowego pocisków Strzała-2 miał miejsce podczas wojny wietnamskiej. Między innymi, między majem, a czerwcem 1972 roku siły Wietnamu Północnego zestrzeliły za ich pomocą pięć śmigłowców szturmowych AH-1G Cobra^[6].

Afganistan

Podczas inwazji radzieckiej na Afganistan mudżahedini posiadali zakupione na czarnym rynku m.in. w Polsce Strzały-2. Pociski z tych sponsorowanych przez zachodnie kraje dostaw często się psuły oraz posiadały wady. ZSRR doskonale o tym wiedział, kontrolując sprzedaż i uszkadzając sprzęt. Dlatego też dostarczenie sprawnych rakiet jak Stingery było zaskoczeniem^[7].

Użytkownicy

Niebieski - aktualni, Czerwony - byli

Aktualni użytkownicy

•  Afganistan
•  Albania
•  Algieria
•  Angola
•  Armenia
•  Benin
•  Bośnia i Hercegowina
•  Botswana
•  Bułgaria
•  Burkina Faso
•  Chiny
•  Czarnogóra
•  Czechy
•  Dżibuti
•  Egipt
•  Etiopia
•  Gruzja
•  Ghana
•  Gwinea
•  Gwinea Bissau
•  Gujana
•  Honduras
• Hamas
•  Indonezja
•  Indie
•  Iran - Zastępowane przez Misagh-2.
•  Jemen
•  Kambodża
•  Kosowo
•  Kuba
•  Kuwejt
•  Laos
•  Liban
•  Libia
•  Malezja
•  Mali
•  Mongolia^[8]
•  Macedonia
•  Mauretania
•  Maroko
•  Mozambik
•  Nikaragua
•  Korea Północna
•  Pakistan
•  Peru
•  Rumunia - wersja CA-94
•  Rosja
•  Sahara Zachodnia
•  Salwador^[9]
•  Sierra Leone
•  Serbia
•  Słowacja
•  Somalia
•  Sudan
•  Sudan Południowy^[10]
•  Syria
•  Tanzania
•  Ukraina
•  Wietnam
•  Zambia
•  Zimbabwe

Byli użytkownicy

• Afgańscy Mudżahedini
• Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka
•  Argentyna - Wycofywane z aktywnej służby.
• Armia Wyzwolenia Ludowego (PLA)
•  Białoruś - Wycofany z aktywnej służby. Armia Białoruska posiadała 29 wyrzutni.^[11][12]
•  Chorwacja - Wycofane.
•  Cypr - Wycofane.
•  Czechosłowacja
•  Finlandia - Strzała-2M, oznaczona jako Ito-78. Wycofana.
• Frelimo
• Hezbollah
•  Irak - Część zrabowana po wojnie w Iraku w 2003 roku
•  Jugosławia
•  Jemen Południowy
•  NRD
•  Niemcy
• Libańskie siły
• Armia Wyzwolenia Kosowa
•  Palestyna
•  Polska - wyparte z uzbrojenia przez PZR Grom.
• Prowizoryczna Irlandzka Armia Republikańska
• Rewolucyjna Armia Ludowa Zimbabwe
•  Słowenia - W rezerwie.
• UNITA
•  Węgry - Wycofane.
•  ZSRR

Zobacz też

• Strzała-1
• Chetz-2

Przypisy

Linki zewnętrzne