Sturmiusz z Fuldy
| ||
| Opat | ||
 Święty Sturmiusz przedstawiony na banknocie wyemitowanym przez miasto Marsberg, 1920 – Notgeld (pieniądz zastępczy) | ||
| Data urodzenia | przed 720 | |
| Data i miejsce śmierci | 17 grudnia 779 Fulda | |
| Czczony przez | Kościół katolicki Cerkiew prawosławną wspólnotę anglikańską | |
| Kanonizacja | 1139 Rzym | |
| Wspomnienie | 17 grudnia | |
Sturmiusz z Fuldy także niem. Sturm lub Sturmi[1], łac. Sturmius, wł. Sturmio[2] OSB (ur. przed 720[a], zm. 17 grudnia 779) – duchowny Kościoła rzymskokatolickiego (prezbiter), pierwszy opat klasztoru w Fuldzie (744/754–763, 765–779), święty Kościoła rzymskokatolickiego, prawosławnego i anglikańskiego.
Życiorys
Sturmiusz urodził się przed 720 rokiem w Górnej Austrii[3][b]. Ok. 735 roku poznał św. Bonifacego[3]. Wykształcenie otrzymał pod kierunkiem św. Wigberta w klasztorze benedyktyńskim we Fritzlarze[1]. W latach 736–743/744 mieszkał w osadzie w Hersfeld[4]. Ok. 746 roku przyjął sakrament święceń kapłańskich[3]. Następnie działał jako misjonarz na terenie obecnej Hesji[3].
Współpracował ze św. Bonifacym, m.in. przy zakładaniu i budowie opactwa w Fuldzie w 742 roku, którego został pierwszym opatem[1][3]. W latach 747–748 przebywał w klasztorze benedyktyńskim na Monte Cassino, gdzie przygotowywał się do objęcia funkcji opata[1][3]. W 751 roku uzyskał dla opactwa w Fuldzie przywilej egzempcji[3]. Po męczeńskiej śmierci św. Bonifacego, sprowadził jego szczątki do Fuldy w 754[1][3]. Sturmiuszowi udało się ponadto pozyskać wielu darczyńców na rzecz opactwa[1][2].
Jego działalność wzbudziła niechęć arcybiskupa Moguncji Lula, który chciał przejąć opactwo w Fuldzie[1][2]. Sturmiuszowi zarzucono zdradę i zesłano w 763 roku do Jumièges w Normandii[1][2][3]. Sturmiusz został zrehabilitowany za wstawiennictwem Pepina Krótkiego w 765 roku[1][2][3], a opactwo w Fuldzie przeszło na rzecz króla i otrzymało status Reichsabtei[4].
Karol Wielki darzył Sturmiusza zaufaniem i zlecił mu chrystianizację Saksonii[1] (obecnie tereny kraju związkowego Dolna Saksonia). W 774 roku uzyskał dla opactwa w Fuldzie immunitet cesarski[3][4]. W 779 roku towarzyszył Karolowi Wielkiemu w wyprawie przeciwko Sasom. Zachorował podczas wyprawy i wrócił do Fuldy, gdzie zmarł 17 grudnia[1].
Sturmiusz został kanonizowany podczas drugiego soboru laterańskiego w 1139 roku[1][2][3][c]. Żywot św. Sturmiusza Vita Sturmi sporządził Eigil – mnich z Fuldy, krewny i uczeń Sturmiusza[1]. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dies natalis[1].
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Landesgeschichtliches Informationssystem Hessen (LAGIS) podaje ok. 709 jako datę urodzenia.
- ↑ Landesgeschichtliches Informationssystem Hessen (LAGIS) podaje pochodzenie z Bawarii.
- ↑ Allgemeine Deutsche Biographie (ADB) podaje rok 1149 jako datę beatyfikacji.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Wilhelm Wattenbach: Sturmi. W: Allgemeine Deutsche Biographie 37. 1894, s. 1–2. (niem.)
- ↑ a b c d e f Sturmiusz (Sturmi) (pol.). W: Deon.pl [on-line]. [dostęp 2016-10-16].
- ↑ a b c d e f g h i j k l Erwin Naimer: Sturmi (Sturmius, Sturm), Heiliger, OSB.. W: Karl Bosl: Bosls bayerische Biographie. Regensburg: Pustet, 1983, s. 766. ISBN 3-88309-064-6. [dostęp 2016-10-15]. (niem.)
- ↑ a b c Stefan Alles: Sturmius, Hl.. W: Landesgeschichtliches Informationssystem Hessen (LAGIS): Hessische Biografie. [dostęp 2016-10-15]. (ang.)
Linki zewnętrzne
- Eigil: Life of Sturm, early 9th Century. Fordham University Center for Medieval Studies: Internet Medieval Sourcebook. [dostęp 2016-10-15]. (ang.)
Media użyte na tej stronie
1 Mark, Banknote, Notgeld der Stadt Niedermarsberg, Juli 1921, St. de:Sturmius, Ausschnitt