Styków (Głogów Małopolski)

Styków

część miasta
dom ludowy, kościół św. Michała Archanioła, przydrożna kapliczka, szkoła podstawowa
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Powiat	rzeszowski
Gmina	Głogów Małopolski
Miasto	Głogów Małopolski
SIMC	0650318
Powierzchnia	9,71 km²
Wysokość	210–250[1] m n.p.m.
Populacja (2011) • liczba ludności	845[2][3]
• gęstość	87 os./km²
Strefa numeracyjna	17
Kod pocztowy	36–060
Tablice rejestracyjne	RZE
Położenie na mapie gminy Głogów Małopolski Styków
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Styków
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Styków
Położenie na mapie powiatu rzeszowskiego Styków
50°11′N 21°57′E/50,183333 21,950000
Strona internetowa
Portal Polska

Styków – dawniej samodzielna wieś, od 1 stycznia 2021 część miasta Głogów Małopolski^[4], miejscowość położona w Polsce, w województwie podkarpackim, w powiecie rzeszowskim, w gminie Głogów Małopolski^[5][6].

W administracji kościelnej rzymskokatolickiej miejscowość położona w metropolii przemyskiej, w diecezji rzeszowskiej, w dekanacie Głogów Małopolski, w parafii św. Michała Archanioła w Głogowie Małopolskim.

Położenie

Styków – mezoregion Płaskowyż Kolbuszowski

Styków znajduje się w południowo–wschodniej Polsce, w środkowej części województwa podkarpackiego. Według podziału fizycznogeograficznego Kondrackiego położony jest w megaregionie Region Karpacki, prowincja Karpaty Zachodnie z Podkarpaciem Zachodnim i Północnym, podprowincja Podkarpacie Północne, makroregion Kotlina Sandomierska, mezoregion Płaskowyż Kolbuszowski^[7]. Względem poziomu morza leży na wysokości od 210 m n.p.m. (część północna) do ponad 250 m n.p.m. (część południowa)^[8].

Główne szlaki komunikacyjne przebiegające przez teren Stykowa: droga krajowa nr 9 (Radom – Rzeszów) i droga powiatowa nr 1204R (Majdan Królewski – Raniżów – Głogów Młp.).

W południowo–zachodniej części miejscowości, na granicy z Budami w przeszłości ciągnęło się pasmo wydm, na którym znajdowało się najwyższe wzniesienie Płaskowyżu Kolbuszowskiego – Królewska Góra (266 m n.p.m.)^[9]. W drugiej połowie XX wieku wydmy zostały wyeksploatowane przez przemysł budowlany. Lokalna legenda głosi, że nazwa góry pochodziła od króla Jana III Sobieskiego, który miał się na niej zatrzymać w drodze pod Wiedeń.

Miejscowość położona jest na pograniczu dwóch regionów etnograficznych: rzeszowskiego i lasowiackiego^[10].

Historia

Styków swym początkiem sięga XVI wieku, lokowany na południowym skraju Puszczy Sandomierskiej w powiecie pilzneńskim, w województwie sandomierskim^[8].

Zgodnie z danymi rejestru poborowego powiatu pilzneńskiego z roku 1629 wieś należała do kasztelana sandomierskiego Mikołaja Spytka Ligęzy, w której uprawiano 5 łanów ziemi i z której wniesiono pobór w wysokości 20 florenów (20 złp)^[11].

Pod koniec XIX wieku Styków liczył 754 mieszkańców^[12].

Na początku XX wieku wybudowano budynek szkoły podstawowej, który pełnił funkcję szkoły do momentu powstania nowej placówki edukacyjnej. Obecnie mieści się w nim dom ludowy. W 2013 r. obchodzono jubileusz 100-lecia istnienia Szkoły Podstawowej w Stykowie^[13].

W latach 1985–1988 wzniesiono kościół parafialny pw. św. Michała Archanioła.

W roku 2011 Styków liczył 845 mieszkańców^[2].

Styków na mapie I Rzeczypospolitej w granicach województwa sandomierskiego XVIII w.

Przynależność administracyjna w latach:

• (XVI w.–1773) województwo sandomierskie
• (1773–1918) Królestwo Galicji i Lodomerii
• (1921–1939) województwo lwowskie
• (1939–1944) dystrykt krakowski
• (1944–1945)^[14] województwo lwowskie
• (1945–1975) województwo rzeszowskie
• (1975–1998) województwo rzeszowskie
• (1999–obecnie) województwo podkarpackie

Przyroda

Łęg w Stykowie

Styków częściowo leży na terenie obszaru chronionego Natura 2000 – Obszar specjalnej ochrony ptaków. Swój początek bierze tu rzeka Łęg^[15] – Zyzoga (górny bieg Łęgu zwany jest Zyzogą)^[16] wraz z jej dopływami Czarną oraz Wiśniówką.

Od wschodu, południa i zachodu otoczony jest przez las dawnej Puszczy Sandomierskiej. Rośnie tu głównie sosna z domieszką buka, dębu, olszy, jodły i brzozy.

Teren Stykowa i jego okolic charakteryzuje możliwość spotkania różnych gatunków chronionej fauny i flory. Zwierzęta chronione to m.in.: puchacz, bóbr europejski, łoś, dzięcioł, nietoperze. Rośliny chronione: rosiczka okrągłolistna, widłak jałowcowaty, śnieżyczka przebiśnieg, podkolan biały^[8].

Na podstawie badań fitosocjologicznych prowadzonych w latach 2012–2016, barwne łąki występujące na tym terenie zostały zaliczone do najciekawszych pod względem różnorodności florystycznej i walorów estetycznych na Płaskowyżu Kolbuszowskim^[17].

Turystyka

Odcinkiem granicznym przebiegają szlaki turystyczne:

• – żółty szlak "Dookoła Rzeszowa” (Nr 226 – 120,5 km)^[18]
• – zielony szlak im. gen. Władysława Sikorskiego, Tuszów Narodowy – Bór koło Głogowa Młp. (Nr 8502 – 74 km)^[18]
• – niebieski szlak Głogów Małopolski – Leżajsk (Nr 8506 – 44 km)^[18]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Styków 2, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 515 .