Styks

Obraz Joachima Patinira – Charon przepływający przez Styks

Styks (gr. Στύξ Stýx, łac. Styx) – w mitologii greckiej główna spośród pięciu rzek Hadesu, przez którą musiała przeprawić się każda dusza zmarłej osoby w drodze do krainy zmarłych. Przez Styks przewoził Charon. Wypływała z Okeanosa, a jej wody wpadały do Kokytos. Pozostałe cztery rzeki Hadesu to: Kokytos ("Oskarżony"), Acheront ("Lament"), Pyriflegeton ("Palący jak ogień"), Lete ("Zapomnienie"). Oprócz tego Styks była uznawana przez starożytnych Greków za boginię nienawiści. Starożytni wyobrażali sobie Styks jako nimfę, córkę tytana Okeanosa i tytanidy Tetydy. Miała ona być matką Zelosa, Nike, Bii i Kratosa. Przyszła jako pierwsza z pomocą Zeusowi wysyłając swoje dzieci przeciw tytanom. W dowód wdzięczności Zeus pozwolił im na stałe zostać przy sobie, a Styks stała się bóstwem, na które składano najuroczystsze przysięgi.

Pochodzenie nazwy

Styks – strumień w północnej Arkadii, który spływał po stromej skale i wpadał do rzeki Krathis. Starożytni przypisywali wodzie z tego strumienia właściwości szkodliwe dla zdrowia. Miało to spowodować nadanie rzece Podziemia tej samej nazwy.

Zatrucie Aleksandra Wielkiego wodami Styksu

Wedle historyków starożytnych Grecji i Rzymu Aleksander Wielki miał umrzeć w wyniku zatrucia wodą ze Styksu. Takie pogłoski były rozgłaszane już od chwili jego śmierci. Podejrzewa się, że spiskować przeciwko Aleksandrowi miał Antypater i inni dowódcy obawiający się, że Aleksander dokona wśród nich kolejnej fali czystek. Wg innych trującą wodę ze Styksu kazał podać sobie sam Aleksander, by udowodnić wszystkim swoje boskie pochodzenie. W istocie bowiem w 333 roku p.n.e. wyrocznia w Egipcie wyjawiła Aleksandrowi, że jest synem samego Zeusa. Aleksander Macedoński z czasem zaczął wierzyć, że jest półbogiem, a pod koniec swego życia nabrał przekonania, że jest wręcz bogiem i wysłał list nakazujący greckim miastom uznanie jego boskości. Te uczyniły to, ale nie obyło się bez drwin pod adresem króla.

Pogłoski o trujących właściwościach wód Styksu zostały niedawno zweryfikowane przez amerykańskich naukowców, którzy odkryli w skałach tej rzeki bakterię wytwarzającą silnie toksyczną substancję, kalicheamycynę, powodującą uszkodzenia DNA, z początkowymi objawami osłabienia, zmęczenia i bólu, a następnie zapaścią narządów wewnętrznych i układu nerwowego, ostatecznie prowadząc do śmierci. Objawy te są zbieżne z tymi, o których mówią źródła historyczne. Toksyczność wód Styksu była już opisywana w starożytności przez Hezjoda w VIII wieku p.n.e oraz geografa Pauzaniasza w II wieku naszej ery^[1].

W literaturze

W Boskiej komedii Dantego, zapożyczony z mitologii Styks jest rzeką w piątym kręgu Piekła, rozlewającą się w bagna, w których potępieni za gniew nieustannie walczą i toną. Otacza mury piekielnego miasta Disa, obejmującego najniższe kręgi piekielne.

Przypisy

Bibliografia

• Karl Kerényi Mitologia Greków; Warszawa: Wydawnictwo KR 2002
• Jan Parandowski Mitologia; Londyn: Wydawnictwo PULS Publications Ltd 1992