Sułtanat Bahmanidów

Ten artykuł od 2017-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sułtanat Bahmanidów ok. 1470 r.

Sułtanat Bahmanidów – państwo muzułmańskie w Indiach ze stolicą w Gulbardze, a potem w Bidarze.

Założył je namiestnik sułtana delhijskiego Muhammada Tughlaka, Ala ad-Din Bahmani. Był on pochodzenia perskiego. Jego secesja miała miejsce w 1347 roku i za jego rządów państwo przeżywało szczyt swej świetności. Szachowie Bahmanidzcy wprowadzili w swoim królestwie wzorce kulturowe bazujące na perskiej tradycji i ustanowili język dakhini językiem urzędowym. W sułtanacie rozwijał się również muzułmański nurt mistyczny - sufizm^[1]. Bahmanidzi stale toczyli walki z hinduskim państwem Widżajanagar, które próbowało uzyskać supremację w Dekanie. Za najwybitniejszego władcę sułtanatu uznawany jest Firuz Szach panujący w okresie od 1397 - 1422 roku, na który też przypada największy rozkwit państwa^[2]. Na przełomie XV i XVI w. sułtanat Bahmanidów rozpadł się na pięć niezależnych księstw - Ahmadnagar, Bidźapur, Golkonda, Berar i Bidar^[1].

Przypisy