Sułtanat Bahmanidów

Sułtanat Bahmanidów ok. 1470 r.

Sułtanat Bahmanidów – państwo muzułmańskie w Indiach ze stolicą w Gulbardze, a potem w Bidarze.

Założył je namiestnik sułtana delhijskiego Muhammada Tughlaka, Ala ad-Din Bahmani. Był on pochodzenia perskiego. Jego secesja miała miejsce w 1347 roku i za jego rządów państwo przeżywało szczyt swej świetności. Szachowie Bahmanidzcy wprowadzili w swoim królestwie wzorce kulturowe bazujące na perskiej tradycji i ustanowili język dakhini językiem urzędowym. W sułtanacie rozwijał się również muzułmański nurt mistyczny - sufizm[1]. Bahmanidzi stale toczyli walki z hinduskim państwem Widżajanagar, które próbowało uzyskać supremację w Dekanie. Za najwybitniejszego władcę sułtanatu uznawany jest Firuz Szach panujący w okresie od 1397 - 1422 roku, na który też przypada największy rozkwit państwa[2]. Na przełomie XV i XVI w. sułtanat Bahmanidów rozpadł się na pięć niezależnych księstw - Ahmadnagar, Bidźapur, Golkonda, Berar i Bidar[1].

Przypisy

  1. a b Agnieszka Kuczkiewicz-Fraś. Sułtanaty Dekańskie. „Polityka pomocnik historyczny - Dzieje Indii”. 3, s. 82, 2017. Warszawa: Polityka sp. z o.o. s.k.a.. ISSN 2391-7717. 
  2. Agnieszka Kuczkiewicz-Fraś. Sułtanaty Dekańskie. „Polityka pomocnik historyczny - Dzieje Indii”. 3, s. 83, 2017. Warszawa: Polityka sp. z o.o. s.k.a.. ISSN 2391-7717. 

Media użyte na tej stronie

Bahamani-sultanate-map.svg
Autor: Mlpkr, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Bahamani Sultante Map