Suche dni
Suche dni (dni kwartalne) – w tradycji Kościoła łacińskiego kwartalne dni postu obejmujące środę, piątek i sobotę[1], obchodzone na początku każdej z czterech pór roku, tj.:
- po I niedzieli wielkiego postu – Dni modlitw o ducha pokuty – od środy po pierwszej niedzieli wielkiego postu do soboty przed drugą niedzielą wielkiego postu (luty – marzec)
- po Zesłaniu Ducha Świętego – Dni modlitw o powołania do służby w Kościele – od środy po Zesłaniu Ducha Świętego do soboty przed Uroczystością Trójcy Przenajświętszej (maj – czerwiec). Do roku 1095 przypadały na okres od drugiej środy czerwca.
- po Święcie Podwyższenia Krzyża Świętego (14 września) – Dni modlitw za dzieci, młodzież i wychowawców (trzeci tydzień września).
- po Wspomnieniu św. Łucji (13 grudnia) – Dni modlitw o życie chrześcijańskie rodzin (trzeci tydzień adwentu w grudniu).
Obchody te winny służyć odnowie duchowej wiernych poprzez obchody liturgiczne, praktyki pokutne i akcje duszpasterskie.
Obchodzenie suchych dni nie jest obecnie wymagane prawem kanonicznym. Ich termin i formę może określić lokalny ordynariusz. Do momentu wejścia w życie konstytucji apostolskiej Pænitemini[2] w 1966 roku, obowiązywał w te dni post ścisły.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ: LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2002.
- ↑ Paweł VI, Konstytucja apostolska Pænitemini, 17 lutego 1966.
Bibliografia
- Rupert Berger, Mały słownik liturgiczny, Juliusz Zychowicz (tłum.), Michał Tschuschke (red.), Poznań: „W Drodze”, 1990, ISBN 83-7033-080-0, OCLC 830055251.