Sudańska Partia Komunistyczna

Sudan Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Sudanu Ustrój polityczny Ustrój polityczny Sudanu Konstytucja Konstytucja Sudanu Władza ustawodawcza Legislatura Narodowa Rada Stanów Adam Hamid Musa Zgromadzenie Narodowe Ahmed Ibrahim El Tahir Władza wykonawcza Głowa Państwa Abd al-Fattah Abd ar-Rahman al-Burhan Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Sąd Najwyższy Prokurator Generalny Sudanu Kontrola państwowa Kontrola państwowa Audytor Generalny El Tahir Abdelghayoum Ibrahim Malik Finanse Centralny Bank Sudanu Abdelrahman Hassan Abdelrahman Hashim Samorząd terytorialny Podział administracyjny Sudanu Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Kongres Narodowy Wybory Wybory powszechne: 2000 • 2010 • 2015 Referenda: 1998 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Sudanu minister: Ali Ahmed Karti UNMIS UNISFA UNAMID Wikiprojekt Polityka

Sudańska Partia Komunistyczna – sudańska komunistyczna partia polityczna^[1].

Ideologia marksizmu przeniknęła do Sudanu w latach 20. za pośrednictwem Egipskiej Partii Komunistycznej. Sudańska Partia Komunistyczna została formalnie założona w 1946 roku. Wkrótce potem zdobyła szersze wpływy i została uznana za jedną z najbardziej wpływowych partii komunistycznych Bliskiego Wschodu i Afryki. Była ponadto jedną z niewielu organizacji politycznych która posiadała swoje struktury na południu kraju, którego autonomię popierała. W wyborach z 1953 roku członkowie partii weszli w skład sudańskiego parlamentu. W 1958 roku gdy władzę objął reżim wojskowy, partia została zdelegalizowana. Komuniści pozostali jednak najważniejszą siłę opozycji. W 1964 roku działacze partii odegrali zasadniczą rolę w obaleniu junty Ibrahima Abbuda. Za zasługi ruchu komunistycznego w obaleniu junty, działacze partii zasilili szeregi rządu tymczasowego. Po wyborach z 1965 roku partia ponownie została uznana za nielegalną. Działająca w podziemiu partia zdobyła szerokie wpływy na uniwersytetach i w związkach zawodowych^[1].

W 1969 roku poparła pucz Dżafara Muhammada an-Numajriego. Komuniści weszli w skład sformułowanego przez puczystów rządu. W 1971 roku junta zrezygnowała z sojuszu z komunistami i rozpoczęła stopniową likwidację podlegających im organizacji społecznych i związków^[2][3]. Pomimo usilnych prób rozbicia ruchu komunistycznego, partia utworzyła podziemne struktury. 19 lipca 1971 roku grupa sympatyzujących z komunistami wojskowych przeprowadziła zamach stanu. Za organizację zamachu stanu odpowiedzialny był major Haszim al-Ata^[4][5]. W wyniku puczu an-Numajri został uwięziony przez zbuntowanych wojskowych i chwilowo utracił władzę. Do jego odbicia doszło 22 lipca gdy wierne mu jednostki aresztowały al-Atę i jego sojuszników^[2][3]. An-Numajri za inspirację zamachu oskarżył partię komunistyczną - nakazał on aresztować setki komunistów i opozycyjnych wojskowych. Niektórzy z aresztowanych zostali straceni^[5].

Po upadku an-Numajriego w 1985 roku, partia powróciła na scenę polityczną. W wyborach parlamentarnych w 1986 roku zdobyła trzy mandaty. W 1989 roku przystąpiła do koalicji opozycyjnej względem rządów generała Omara al-Baszira. Od lat 80. uczestniczyła w dialogu z Ludową Armią Wyzwolenia Sudanu i popierała zakończenie wojny domowej. Partia stoi na stanowisku wedle którego socjalizm można wprowadzić w ramach systemu wielopartyjnego a marksizm jest narzędziem potrzebnym do zbadania współczesnych problemów^[1].

Przypisy