Sufit
.jpg)
Sufit – dolna, widoczna z pomieszczenia część stropu, wyprawiona najczęściej tynkiem lub pokryta innego rodzaju wykończeniem.
Sufit podwieszany – sufit o lekkiej konstrukcji, umieszczony poniżej stropu, aby utworzyć np. specjalną przestrzeń (tzw. przestrzeń technologiczna) na instalacje. Bywa też montowany z innych powodów (np. obniżenie wysokości pomieszczenia). Najczęściej stosowany w obiektach użyteczności publicznej. Sufit podwieszany bywa wykonany z płyt gipsowo-kartonowych, na lekkiej konstrukcji stalowej ocynkowanej, mocowanej do stropu wieszakami, lub w przypadku gdy nie ma stropu, bezpośrednio do konstrukcji więźby dachowej. Stosowane są także tzw. rozwiązania systemowe, czyli sufity opracowane i kompletowane przez poszczególnych producentów. Oparte są na zasadzie: lekka konstrukcja nośna montowana do elementów stałych (konstrukcyjnych) budynku i widoczne z pomieszczenia wypełnienie w postaci płyt, kaset, listew. Lekka konstrukcja składa się z szeregu profili nośnych mocowanych przy pomocy wieszaków. Liniowy układ profili nośnych krzyżuje się z dodatkowymi profilami, które mogą być widoczne na powierzchni sufitu. Pomiędzy profilami montowane są płyty np. z wełny mineralnej pokryte fakturą (zazwyczaj każdy z systemów proponuje cały szereg typów faktur do wyboru). Zamiast płyt z wełny stosowane są także kasety z blachy pełnej lub perforowanej, tworzyw sztucznych itp.
W suficie podwieszonym możliwe jest zamontowanie oświetlenia i elementów wentylacji lub klimatyzacji.
Innym rodzajem sufitu montowanego poniżej dolnej powierzchni stropu lub konstrukcji dachu jest tzw. sufit napinany. W tym rozwiązaniu, powłokę z folii (np. PCW) mocuje się do listew instalowanych na ścianach bocznych pomieszczenia.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami wolno stosować tylko sufity niepalne i niestanowiące zagrożenia podczas pożaru (niekapiące). Jest to wymóg dotyczący materiału i faktury pokrywającej jego powierzchnię.
Zobacz też
Media użyte na tej stronie
Autor: Russell Yarwood from Costa Mesa, United States, Licencja: CC BY-SA 2.0
Dworzec kolejowy Warszawa Centralna, Polska 1975. Najnowocześniejszy dworzec w powojennej Polsce wyposażony w urządzenia sprowadzone w latach 70. z krajów Europy Zachodniej. Przykład nowatorskiej architektury polskiego modernizmu z zastosowaniem luksusowych materiałów. Wnętrza pokryte białym marmurem i czarnym granitem, drzwi automatyczne, perfekcyjnie zaprojektowana cienka stolarka aluminiowa z wielkimi przeszkleniami, efektowne reflektory iluminacji architektury w szczycie dachu, ogrzewane i przeszklone poczekalnie na każdym peronie, system kamer monitoringu, marmurowo-drewniane ławki z własnym ogrzewaniem, telewizory we wszystkich pomieszczeniach, marmurowa fontanna, salon vip, schody ruchome, pochylnie ruchome i windy na każdym peronie. Według szwajcarskiej prasy to „znakomita przestrzeń publiczna: hala główna dworca Warszawa Centralna w swoim pierwotnym kształcie”[2]. Dopełnieniem kompozycji architektonicznej było zainstalowanie w otoczeniu dworca wysokich latarni w kolorze błękitnym, co było wtedy nowością, ponieważ kolor ten zapobiegał zeszpeceniu przestrzeni dzięki temu, że zlewał się z niebem oraz z jasnymi fasadami budynków i nie wyróżniał się oraz nie dzielił przestrzeni tak jak kolor czarny. Ponadto montaż wysokich latarni zamiast zwykłych pozwolił na zaoszczędzenie miejsca, ponieważ użyto mniej latarni, ale z mocniejszym światłem. Niestety po 1989 dokonano wielu modyfikacji budynku, niezgodnych z oryginalnym projektem architekta między innymi przemalowano sufit z koloru białego, matowego na szary (ciemny) co optycznie zmniejszyło i przyciemniło przestrzeń, usunięto marmurowe balustrady ze schodów co wyjątkowo negatywnie wpłynęło na estetykę, usunięto liczne tam elektroniczne zegary i zastąpiono je klasycznymi niepasującymi do modernistycznej architektury, zamknięto dwa tarasy widokowe na piętrze, usunięto marmurowe ławki z hali głównej i zastąpiono je tandetnymi współczesnymi zamiennikami (oryginalne ławki zostawiono tylko na peronach), usunięto też charakterystyczną marmurową fontannę umieszczoną tam celowo przez architekta (fontanna oczyszcza i ochładza powietrze, ruch wody w wodotrysku ujemnie jonizuje atmosferę, a to znacznie poprawia samopoczucie ludzi, fontanna usuwa pył z powietrza i zagłusza miejski hałas według Zakładu Hydrologii i Gospodarki Wodnej UŁ)[3].
Autor: Ceilume, Licencja: CC BY-SA 3.0
An informative video explaining the uses and advantages of dropped/suspended ceilings.