Summum bonum (wiersz)
Summum bonum – wiersz Roberta Browninga, ogłoszony w jego ostatnim tomie Asolando. Fantazje i fakty, z 1889 roku.
Charakterystyka ogólna
Utwór jest dość krótki, ponieważ liczy tylko osiem wersów. Dlatego może być nazwany epigramatem. Jego łaciński tytuł oznacza „wszystko, co najlepsze”.
- All the breath and the bloom of the year in the bag of one bee:
- All the wonder and wealth of the mine in the heart of one gem:
- In the core of one pearl all the shade and the shine of the sea:
- Breath and bloom, shade and shine, wonder, wealth, and--how far above them--
- Truth, that’s brighter than gem,
- Trust, that’s purer than pearl,--
- Brightest truth, purest trust in the universe--all were for me
- In the kiss of one girl[1].
- All the wonder and wealth of the mine in the heart of one gem:
Forma
Wiersz charakteryzuje się niecodzienną budową formalną. Podstawowym metrum jest anapestyczny pięciostopowiec[2]. Pięciostopowe, a więc piętnastozgłoskowe, są wersy pierwszy, drugi, trzeci, czwarty i siódmy, natomiast trzy pozostałe linijki są również anapestyczne, ale dwustopowe, czyli sześciozgłoskowe. Schemat rymowy całości jest oparty na trzech współbrzmieniach: ababbcac. Tego typu układ (ababbcbc) jest znany między innymi z ballady francuskiej. Najbardziej widocznym środkiem instrumentacyjnym jest jednak nie rym, ale aliteracja, która łączy ze sobą między innymi słowa breath, bloom, bag i bee.
Treść
Utwór zawiera wyliczenie wspaniałości tego świata, które – zdaniem poety – mieszczą się w ładunku nektaru, jaki pszczoła niesie do ula, w klejnocie, który zostaje wydobyty w kopalni i w perle uformowanej w muszli. Następnie konkluduje, że prawdę, jaśniejszą od klejnotów i zaufanie, czystsze od perły sam odnalazł w pocałunku dziewczyny.
Krytyka
O wierszu Browninga negatywnie wypowiedział się polski krytyk Leon Winiarski w recenzji tomu Asolando, ogłoszonej w czasopiśmie Prawda w roku 1890. Krytyk pisze: Śmiać się trzeba, gdy czytamy, iż ośmiodziesięcioletni ten starzec, stojący nad mogiłą, uważa, że największe szczęście w życiu polega na „pocałunku dziewczyny”[3].
Przypisy
- ↑ The poetical works of Robert Browning. Vol. XVII. Asolando, Biographical and historical notes to the poems, Macmillan and Co., New York 1894, s. 13.
- ↑ Browning eksperymentował z anapestem. Omawiając inny wiersz z tego samego zbioru, zatytułowany Rephan, Thomas Stewart Omond stwierdza Here the scheme of verse is admittedly anapaestic. Thomas Stewart Omond, English verse-structure (A prefatory study), Edinburgh, 1897, s. 14.
- ↑ Prawda. Tygodnik polityczny, społeczny i literacki, Warszawa 14(2) czerwca 1890 r. s. 284.