Supercruise

Supercruise – supercruise to trwały lot z prędkością ponaddźwiękową samolotu przenoszącego ładunek użyteczny, pasażerów lub uzbrojenie, wykonywany w sposób wydajny, co zwykle oznacza, że samolot nie wykorzystuje w tym celu niewydajnych pod kątem zużycia paliwa dopalaczy.

Silniki oferujące takie możliwości to np. Pratt & Whitney F119, Eurojet EJ200, Snecma M88, General Electric F414, AL-41F-1S. Niewiele samolotów produkowanych seryjnie ma takie możliwości np. MiG-25, SR-71 Blackbird, Eurofighter Typhoon, Dassault Rafale, Saab JAS 39 Gripen, Su-35, F-22 Raptor, a w lotnictwie cywilnym Concorde oraz Tu-144 (unowocześnione wersje, np. Tu-144D z silnikami Kolesow RD-36-51A^[1]).

Dopalacze, których większość samolotów używa do osiągania prędkości naddźwiękowych, wymagają podania ogromnych ilości paliwa lotniczego (zwiększenie od 3 do 5 razy w porównaniu ze zwykłą pracą silnika).

Samolot korzystać ze zdolności supercruise może zwykle na znacznej wysokości (gdzie powietrze jest rzadsze i przez to mniejszy jest jego opór), która ogranicza możliwość wykorzystywania ukształtowania terenu do ukrycia samolotu przed wrogimi sensorami (zagrożenie obroną przeciwlotniczą). Powoduje to, że oczywistym jest zaimplementowanie takich możliwości w samolotach typu stealth. Poza korzyściami w zakresie ekonomiki lotu, usunięcie konieczności wykorzystania dopalacza ogranicza również emisję promieniowania podczerwonego przez silnik, co przekłada się na zmniejszenie sygnatury termicznej statku powietrznego, istotnej w zakresie unikania wykrycia przez sensory typu IRST, czy też głowice naprowadzające przeciwlotniczych pocisków rakietowych.

Przypisy