Supermarine Sea Otter
| ||
 Prototyp samolotu Supermarine Sea Otter | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Wielka Brytania | |
| Producent | Supermarine | |
| Typ | wodnosamolot rozpoznawczy i ratunkowy | |
| Konstrukcja | dwupłat o konstrukcja mieszanej, podwozie – wciągane w locie | |
| Załoga | 3–4 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 23 września 1938 | |
| Lata produkcji | 1942–1945 | |
| Dane techniczne | ||
| Napęd | 1 silnik gwiazdowy, 9-cylindrowy Bristol Mercury XXX | |
| Moc | 845 KM (630 kW) | |
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 14,00 m | |
| Długość | 11,90 m | |
| Wysokość | 4,90 m | |
| Powierzchnia nośna | 56,70 m² | |
| Masa | ||
| Własna | 3 080 kg | |
| Startowa | 4 190 kg (normalna) 4 900 kg (maksymalna) | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 240 km/h | |
| Prędkość przelotowa | 160 km/h | |
| Prędkość wznoszenia | 4,35 m | |
| Pułap | 4 900 m | |
| Zasięg | 910 km (normalny) 1 170 km (maksymalny) | |
| Dane operacyjne | ||
| Uzbrojenie | ||
| 3 karabiny maszynowe Vickers K kal. 7,69 mm 450 kg bomb | ||
| Użytkownicy | ||
| Wielka Brytania, Australia, Francja, Holandia, Dania | ||
| Rzuty | ||
 | ||
Supermarine Sea Otter – brytyjski wodnosamolot typu amfibia zwiadowcza i ratownicza z okresu II wojny światowej
Historia
W 1938 roku wytwórnia Supermarine otrzymała zlecenie na opracowanie nowego wodnosamolotu, który miałby zastąpić produkowany wodnosamolot Supermarine Walrus. Już w sierpniu 1938 roku oblatano prototyp tego samolotu, który otrzymał oznaczenie Sea Otter (wydra morska). W toku dalszych prac dokonano szeregu poprawek i udoskonaleń i dopiero w 1942 roku skierowano ten samolot do produkcji seryjnej.
Produkowano go w dwóch wersjach:
- Mk. I – wersja zwiadowcza (ABR – Amphibian-Boat Recconaisance) dla lotnictwa brytyjskiej marynarki wojennej
- Mk. II – wersja zmodyfikowana jako wodnosamolot ratownictwa morskiego (ASR – Air-Sea Rescue) dla RAFu
Produkcja wodnosamolotu Supermarine Sea Otter trwała do 1945 roku i zbudowano 292 samoloty obu wersji.
Użycie
Samolot Supermarine Sea Otter zostały wprowadzone do służby w 1944 roku jako pierwszy otrzymał je 1700 Dywizjon Fleet Air Arm stacjonujący na lotniskowcu eskortowym HMS Khedive, były to samoloty w wersji zwiadowczej. W późniejszym okresie otrzymały go także inne dywizjony.
Samoloty w wersji ratownictwa morskiego otrzymały dywizjony Royal Air Force, zarówno walczące w Europie, jak również na Dalekim Wschodzie. Wyróżniły się zwłaszcza w trakcie walk w Birmie.
Oprócz lotnictwa brytyjskiego samoloty tego typu użytkowało lotnictwo Australii, Danii i Holandii, a także lotnictwo francuskie działające w rejonie Indochin.
Opis konstrukcji
Samolot Supermarine Sea Otter był dwupłatową amfibią o konstrukcji mieszanej. Podwozie kołowe było chowane w locie w dolnym płacie. Płaty były składane do tyłu, co umożliwiało umieszczenie samolotu w hangarze okrętowych. Napęd stanowił silnik gwiazdowy umieszczony w gondoli przed baldachimem górnego płatu.
Uzbrojenie samolotu stanowiły 3 ruchome karabiny maszynowe Vickers K, z których jeden umieszczony był w otwartym stanowisku dziobowym, a dwa pozostałe na grzbiecie kadłuba umieszczone na obrotnicy razem. Pod dolnym płatem znajdowały się cztery zaczepy, w których można było mocować bomby zwykłe lub głębinowe o masie łącznej 450 kg.
Bibliografia
- Owen Thetford: British Naval Aircraft since 1912. Londyn: Putnam Aeronautical Books, 1991, s. 328-329. ISBN 1-55750-076-2. (ang.)
- Peter London: British flying boats. Sutton Publishing, 2003, s. 204-205, 266-267, 271. ISBN 0-7509-2695-3. (ang.)
- Bohdan Arct: Samoloty świata. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1959.
| ||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
Royal Air Force Roundel
A prototype Fleet Air Arm Supermarine Supermarine Sea Otter, powered by a Bristol Mercury engine, on the ground.