Supermarine Walrus

Supermarine Walrus
(Dane wersji Mk. II)
	Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Supermarine
Typ	amfibijna łódź latająca rozpoznawcza i ratownicza
Konstrukcja	dwupłatowiec
Załoga	4 osoby
	Historia
Data oblotu	21 czerwca 1933
Lata produkcji	1935 – 1944
	Dane techniczne
Napęd	1 pchający silnik gwiazdowy Bristol Pegasus VI
Moc	775 KM (578 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	13,97 m (po złożeniu skrzydeł 5,46 m)
Długość	11,35 m
Wysokość	4,65 m
Powierzchnia nośna	56,67 m²
	Masa
Własna	2223 kg
Startowa	3266 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	217 km/h
Prędkość przelotowa	153 km/h
Pułap	5640 m
Zasięg	966 km (normalny)
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	2 – 3 karabiny maszynowe Vickers K kal. 7,7 mm; bomby lotnicze lub bomby głębinowe o łącznej masie do 345 kg
	Rzuty

Supermarine Walrus (pol. mors) – amfibijna łódź latająca zaprojektowana przez R.J. Mitchella i produkowana w zakładach Supermarine, używana jako samolot rozpoznawczy i ratowniczy.

Historia powstania

Walrus powstał na zamówienie Royal Australian Navy jako samolot pokładowy dla krążowników. W fazie projektowej otrzymał wewnętrzne oznaczenie firmy jako Supermarine Type 228, pierwszy lot prototypu odbył się 21 czerwca 1933.

Samolot w wersji australijskiej otrzymał oznaczenie Seagull Mk V, pomimo że była to nowa konstrukcja, różniąca się od wcześniejszego Supermarine Seagull Mk III. Australijska marynarka wojenna zamówiła 24 egzemplarze samolotu, których dostawy rozpoczęto w 1936 roku. Pierwszym okrętem wyposażonym w Seagull V był HMAS „Australia”. Także brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa zdecydowało się zamówić ten typ samolotu pod nazwą Supermarine Walrus.

Opis konstrukcji

Dwupłatowa amfibijna łódź latająca napędzana przez jeden silnik pchający. Skrzydła mogły być składane dla hangarowania na pokładzie okrętu. Kadłub samolotu w zależności od wersji był metalowy (Seagull V, Walrus I) lub drewniany (Walrus II). W 1944 niektóre samoloty zostały wyposażone w radar ASV Mk II.

Walrus został zaprojektowany do startów z katapulty pokładowej (był pierwszym amfibijnym samolotem na świecie który mógł startować z katapulty z pełnym obciążeniem). Pomimo swojego raczej niezgrabnego wyglądu i stosunkowo niskiej mocy silnika był on w stanie wykonywać akrobacje lotnicze takie jak pętla czy odwrócona pętla, jednak jeżeli w głównym pływaku samolotu znajdowało się choć trochę wody dawała ona o sobie znać przy wykonywaniu tych manewrów i piloci więcej już nie próbowali takich sztuczek.

Dość unikalną cechą Walrusa było to, że kolumna sterowa nie była wmontowana na stałe, ale można ją było wyjmować, także w czasie lotu, i przekładać do jednego z dwóch gniazd. Zazwyczaj na pokładzie samolotu znajdowała się tylko jedna kolumna sterowa i kiedy jeden pilot przekazywał kierowanie samolotem drugiemu, przekazywał mu całą kolumnę sterową.

Wersje produkcyjne

Seagull V

Wersja australijska, 24 egzemplarze, zamówiona w sierpniu 1934, wyposażona w silnik Bristol Pegasus IIM2 o mocy 620 KM. Produkowany w latach 1935 – 1938, sześć samolotów tego typu zostało także zamówionych przez Turcję, dostarczono je w 1938 roku. Załoga składała się z trzech osób, samolot uzbrojony był w dwa pojedyncze karabiny maszynowe Vickers K w otwartych stanowiskach z przodu i w tylnej części kadłuba.