Supernumerariusz

Supernumerariusze i supernumerarie są mniej dyspozycyjni, ponieważ są nimi zwykle małżonkowie lub ludzie mający rozmaite rodzinne lub inne osobiste zobowiązania (nie jest wymagane życie w stanie małżeńskim). Żyją we własnych mieszkaniach, a nie w ośrodkach Opus Dei. Oboje, mąż i żona mogą być supernumerariuszami, ale wcale nie muszą; jest mnóstwo małżeństw, w których supernumerariuszem jest tylko jedno z małżonków. Supernumerariusze korzystają z duchowego kierownictwa sprawowanego przez numerariusza Opus Dei, często dyrektora najbliższego ośrodka, a ich spowiednikami w zasadzie są księża z Opus Dei. Wprawdzie opinię publiczną ekscytują głównie numerariusze, ale członkowie mówią, że tak naprawdę „działania” prowadzą supernumerariusze i supernumerarie, bo zakładanie szkół i instytucji charytatywnych nie jest głównym celem Opus Dei – podstawowym zadaniem jest przekształcanie powszedniego życia. Jeden z członków ujął to tak: „Nigdy nie zrozumiesz Opus Dei, póki w twojej wyobraźni nie zarysuje się obraz mamy wiozącej dzieciaki poobijanym kombi na trening piłkarski”. Od supernumerariuszy oczekuje się finansowego wsparcia w postaci składek na przedsięwzięcia Opus Dei. (...) Niektórzy supernumerariusze dają więcej, wielu płaci mniej. Wprawdzie supernumerariusze są członkami Opus Dei, ale nadal należą do swych diecezji i parafii. Wielu członków Opus Dei działa aktywnie w radach parafialnych, inni są ministrantami, lektorami, kierują parafialnymi grupami młodzieżowymi itp.^[7]