Sven-Göran Eriksson

Sven-Göran Eriksson

Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1948 Sunne
Wzrost	178 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1966–1971 Torsby IF 109 (23) 1971–1972 SK Sifhälla 22 (1) 1972–1973 KB Karlskoga FF 19 (4) 1973–1975 Västra Frölunda IF 50 (5) W sumie: 200 (33)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1977–1978 Degerfors IF 1979–1982 IFK Göteborg 1982–1984 SL Benfica 1984–1987 AS Roma 1987–1989 ACF Fiorentina 1989–1992 SL Benfica 1992–1997 UC Sampdoria 1997–2001 SS Lazio 2001–2006 Anglia 2007–2008 Manchester City 2008–2009 Meksyk 2010 Wybrzeże Kości Słoniowej 2010–2011 Leicester City 2013–2014 Guangzhou R&F 2014–2016 Shanghai SIPG 2016–2017 Shenzhen Ruby 2018–2019 Filipiny

Sven-Göran Eriksson (wym. [svɛnˈjœː.ˌran ˈeːrɪk.ˌsɔn]) (ur. 5 lutego 1948 w Sunne) – szwedzki trener piłkarski, piłkarz, występujący na pozycji prawego obrońcy. Jako zawodnik grał w drugoligowym KB Karlskoga i trzecioligowym Degerfors IF. Po szybkim zakończeniu kariery piłkarskiej w wieku 27 lat (z powodu kontuzji kolana) rozpoczął pracę szkoleniową. Z każdym z klubów, w którym pracował, osiągał znaczące wyniki, począwszy od awansu do pierwszej ligi z Degerfors IF, przez Puchar UEFA z IFK Göteborg, a skończywszy na tytułach mistrza kraju z Benficą Lizbona i S.S. Lazio. Jest jednym z trzech szkoleniowców, wraz z Giovannim Trapattonim i Arsènem Wengerem, który prowadził drużynę w finałach trzech najważniejszych klubowych rozgrywek europejskich – o Puchar UEFA (trzykrotnie), Puchar Mistrzów i Puchar Zdobywców Pucharów. Od października 2000 roku do czerwca 2006 był pierwszym w historii zagranicznym selekcjonerem reprezentacji Anglii. W ciągu sześciu lat pracy dwukrotnie doprowadził ją do ćwierćfinału mistrzostw świata i raz do ćwierćfinału mistrzostw Europy; za każdym razem jego podopieczni ulegali drużynom prowadzonym przez Luiza Felipe Scolariego. W czerwcu 2007, po roku przerwy, Eriksson podpisał kontrakt z Manchesterem City. W 2008 roku został selekcjonerem reprezentacji narodowej Meksyku, którą prowadził przez 16 miesięcy. Został zwolniony za słabe wyniki w eliminacjach do MŚ 2010, a dokładnie po przegranej z Hondurasem 1-3. Następnie wrócił do Anglii i został dyrektorem klubu Notts County, występującego w angielskiej League Two (czwarty poziom ligowy). W marcu 2010 r. został trenerem reprezentacji narodowej Wybrzeża Kości Słoniowej, ale zrezygnował w dniu 25 czerwca po słabym występie drużyny na Mistrzostwach Świata w piłce nożnej w RPA. Od 3 października 2010 do 25 października 2011 był trenerem angielskiego klubu Leicester City F.C.

Kariera szkoleniowa

• 1976-76 – Degerfors IF, asystent
• 1977-78 – Degerfors IF
• 1979-82 – IFK Göteborg
• 1982-84 – SL Benfica
• 1984-87 – AS Roma
• 1987-89 – AC Fiorentina
• 1989-92 – SL Benfica
• 1992-97 – UC Sampdoria
• 1997-00 – S.S. Lazio
• 2001-06 – reprezentacja Anglii
• 2007-08 – Manchester City
• 2008-09 – reprezentacja Meksyku
• 2010-10 – reprezentacja Wybrzeża Kości Słoniowej
• 2010–11 – Leicester City F.C.
• 2012 – BEC Tero Sasana FC (Dyrektor Techniczny)
• 2013 – Al-Nasr Dubaj (Dyrektor Sportowy)

Szwecja

Pracę szkoleniową zaczynał jako asystent (1976) i pierwszy trener (1977–1978) w Degerfors IF. Ze swoją drużyną szybko awansował do pierwszej ligi szwedzkiej. W 1979 został trenerem jednego z najbardziej utytułowanych klubów w Szwecji IFK Göteborg. Młody szkoleniowiec w ciągu trzech lat zdobył z nim dwukrotnie mistrzostwo kraju, raz Puchar kraju, a w 1982 po zwycięstwie w dwumeczu (1:0 i 3:0) nad Hamburger SV świętował pierwsze w historii szwedzkiego futbolu trofeum międzynarodowe – Puchar UEFA.

Portugalia

Kilka tygodni po tym triumfie otrzymał propozycję pracy w Benfice Lizbona, z którą zdobył dwa tytuły mistrza Portugalii i jeden puchar kraju. Do Benfiki powrócił pięć lat później. Prowadzony przez niego zespół w 1991 roku ponownie okazał się bezkonkurencyjny w lidze, a rok wcześniej zagrał w finale Pucharu Mistrzów, w którym uległ 0:1 Milanowi.

Włochy

W 1984 roku upomniała się o niego Serie A. Najpierw pracował w AS Roma, którą, ze Zbigniewem Bońkiem w składzie, doprowadził do zwycięstwa w Pucharze Włoch, a później w AC Fiorentinie, przez pięć lat w Sampdorii i najbardziej udanie od 1997 do 2000 roku w S.S. Lazio. Drużynę ze stolicy Włoch, w której nie brakowało indywidualności piłkarskich (m.in. Siniša Mihajlović, Alessandro Nesta, Fernando Couto, Pavel Nedved, Dejan Stanković, Marcelo Salas, Christian Vieri, Roberto Mancini i Matias Almeyda) nauczył zespołowości i pracowitości. Jego podopieczni zdobyli mistrzostwo i Puchar kraju oraz Puchar Zdobywców Pucharów i – po pokonaniu Manchesteru United – Superpuchar Europy.

Anglia

W październiku 2000 roku został, jako pierwszy szkoleniowiec urodzony poza Wielką Brytanią, selekcjonerem reprezentacji Anglii. Jego zespół wygrał 5:1 w eliminacjach do Mundialu 2002 z Niemcami. Przed jego przyjściem Anglicy zajmowali przedostatnie miejsce w grupie. Ostatecznie kwalifikacje skończyli na pierwszym.

Eriksson znacznie odmłodził drużynę. Na mundialu 2002 średnia wieku angielskich piłkarzy wynosiła 26 lat. Wprowadził do reprezentacji Johna Terry’ego, Franka Lamparda, Paula Robinsona, Wayne’a Rooneya i Joe Cole’a. Na trzech turniejach, do których awansował z Anglią Eriksson, zespół docierał do ćwierćfinału. Najpierw uległ 1:2 przyszłemu mistrzowi – Brazylii, a na dwóch kolejnych turniejach, tj. na mistrzostwach Europy 2004 i mistrzostwach świata 2006 po rzutach karnych Portugalii.

Mimo iż angielscy dziennikarze często krytykowali wiele pomysłów szwedzkiego trenera (powierzenie opaski kapitańskiej Davidowi Beckhamowi, brak dyscypliny w drużynie) i bardziej aniżeli pracą trenerską zajmowali się jego życiem prywatnym, to za selekcjonerskiej kadencji Erikssona Anglia powróciła do światowej czołówki, osiągając bardzo przyzwoite wyniki w mistrzostwach świata i Europy.

Po Mundialu 2006 przekazał stanowisko trenera kadry swojemu asystentowi Steve’owi McClarenowi. Sam przez ponad rok pozostawał bez pracy (w tym czasie odrzucił m.in. propozycję prowadzenia reprezentacji RPA). W czerwcu 2007 roku podpisał kontrakt z Manchesterem City.

Meksyk

W czerwcu 2008 podpisał kontrakt na prowadzenie reprezentacji Meksyku. Na stanowisku selekcjonera zastąpił Hugo Sáncheza. Drużynę narodową prowadził do 2 kwietnia 2009. Został zwolniony po porażce z Hondurasem, gdy po siedmiu rozegranych spotkaniach eliminacji piłkarskich mistrzostw świata Meksyk wygrał tylko jedno.

Wybrzeże Kości Słoniowej

Od 20 marca 2010 prowadzi reprezentację Wybrzeża Kości Słoniowej. Na stanowisku selekcjonera zastąpił Vahid Halilhodžića. Zrezygnował z prowadzenia drużyny w dniu 25 czerwca 2010 r. po tym jak odpadła w fazie grupowej Mistrzostw Świata w piłce nożnej w RPA.

Leicester City F.C.

Od 3 października 2010 do 24 października 2011 był trenerem Leicester City F.C.

Guangzhou R&F

Po dwuletniej przerwie Sven dostał propozycję prowadzenia chińskiego Guangzhou R&F. Przez ten okres był dyrektorem technicznym w arabskim Al-Nasr Dubaj i tajskim BEC Tero Sasana.

Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo Szwecji 1981 i 1982, Puchar Szwecji 1979 oraz Puchar UEFA 1982 z IFK Göteborg
• mistrzostwo Portugalii 1983, 1984 i 1991, Puchar Portugalii 1983, finał Pucharu UEFA 1983 oraz finał Pucharu Mistrzów 1990 z Benficą;
• Puchar Włoch 1986 z Romą;
• Puchar Włoch 1994 z Sampdorią;
• mistrzostwo Włoch 2000, wicemistrzostwo Włoch 1999, Puchar Włoch 1998, Superuchar Włoch 1998, finał Pucharu UEFA 1998, Puchar Zdobywców Pucharów 1999 oraz Superpuchar Europy 1999 z Lazio;
• ćwierćfinały Mundialu 2002 i Euro 2004 oraz Mundialu 2006 z reprezentacją Anglii;