Sven Hannawald

Sven Hannawald

Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1974 Erlabrunn
Klub	SC Hinterzarten
Wzrost	184 cm
Debiut w PŚ	6 grudnia 1992 w Falun (50. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	30 grudnia 1993 w Oberstdorfie (29. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	4 stycznia 1998 w Innsbrucku (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	6 stycznia 1998 w Bischofshofen
Rekord życiowy	220,0 m na Velikance w Planicy (23 marca 2002)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie złoto Salt Lake City 2002 duża druż. srebro Nagano 1998 duża druż. srebro Salt Lake City 2002 normalna Mistrzostwa świata złoto Ramsau 1999 duża druż. złoto Lahti 2001 duża druż. srebro Ramsau 1999 duża brąz Lahti 2001 normalna druż. Mistrzostwa świata w lotach złoto Vikersund 2000 Indywidualnie złoto Harrachov 2002 Indywidualnie srebro Oberstdorf 1998 Indywidualnie Mistrzostwa świata juniorów brąz Vuokatti 1992 drużynowo Puchar świata w skokach 2. miejsce 2001/2002 2. miejsce 2002/2003 Puchar Świata w lotach narciarskich Mała kryształowa kula 1997/1998 Mała kryształowa kula 1999/2000 Turniej Czterech Skoczni 1. miejsce 2001/2002 2. miejsce 1997/1998 2. miejsce 2002/2003 Turniej Nordycki 1. miejsce 2000 2. miejsce 1998 3. miejsce 1999 Letnie Grand Prix 1. miejsce 1999 Puchar KOP 1. miejsce 1999/2000 1. miejsce 2001/2002
Strona internetowa

Sven Hannawald (ur. 9 listopada 1974 w Erlabrunn jako Sven Pöhler^[1]) – niemiecki skoczek narciarski. Trzykrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata i trzykrotny medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich. Zwycięzca 50. Turnieju Czterech Skoczni.

W sezonie 2001/2002 jako pierwszy w historii wygrał wszystkie konkursy podczas jednej edycji Turnieju Czterech Skoczni. Razem z Helmutem Recknagelem, Kamilem Stochem i Ryōyū Kobayashim jest jednym z czterech zawodników, którzy wygrali pięć konkursów Turnieju Czterech Skoczni z rzędu, i jedynym obok Stocha i Ryōyū Kobayashiego skoczkiem, który wygrał wszystkie konkursy na jednym Turnieju^[2].

W 2002 w Planicy skoczył 220 m, co jest jego rekordem życiowym. Na podium w Pucharze Świata stawał łącznie 40 razy. 18-krotnie zajmował 1. miejsce, 12-krotnie był drugi, 10 razy był trzeci.

W sezonie 2005/2006 zadebiutował jako komentator sportowy w niemieckiej telewizji ARD. W latach 2016-2020 pracował w Eurosporcie, a od sezonu 2020/2021 znów komentuje zawody w ARD.

Przebieg kariery

Początki

Na nartach zaczął skakać w wieku 7 lat. Z początku starty w skokach łączył z występami w kombinacji norweskiej, jednak po pewnym czasie stało się jasne, że skoki są jego mocniejszą stroną, więc zdecydował się na uprawianie tylko tej dyscypliny. W 1992 zajął 3. miejsce w konkursie drużynowym podczas mistrzostw świata juniorów w Vuokatti.

Lata 1992–1997

W sezonie 1992/1993 zadebiutował w Pucharze Świata. Jego pierwszy start w zawodach tej rangi miał miejsce 6 grudnia 1992 w Falun – zajął tam 50. miejsce. Najwyższe miejsce w sezonie zajął 1 stycznia 1993 w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był 36. W sezonie 1993/1994 zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji Pucharu Świata, za zajęcia 29. miejsca w Oberstdorfie (30 grudnia 1993). Pierwszy raz w czołowej „15” zawodów pucharowych znalazł się 14 stycznia 1995 w Engelbergu, kiedy to zajął 14. lokatę. Sezon 1994/1995 ukończył na 63. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ.

W sezonie 1995/1996 ani razu nie zdobył pucharowych punktów. W sezonie 1996/1997 trzykrotnie zdobywał punkty, a najlepsze miejsce – 12. – zajął w Oberstdorfie na inaugurację 45. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Sezon zakończył na 59. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ.

Lata 1997–2001

Przełom w karierze Hannawalda nastąpił w sezonie 1997/1998 podczas 46. Turnieju Czterech Skoczni. Po zajęciu 5. i 10. miejsca w dwóch pierwszych konkursach w Niemczech, 4 stycznia 1998 w Innsbrucku po raz pierwszy w karierze stanął na podium – zajął 2. miejsce. Dwa dni później w Bischofshofen zwyciężył, przerywając tym samym serię trzech zwycięstw Kazuyoshiego Funakiego. Cały Turniej ukończył na 2. miejscu, tuż za Japończykiem. W lutym 1998 zanotował swój pierwszy w karierze start olimpijski – na igrzyskach w Nagano. Był w drużynie, która zdobyła srebrny medal. W dalszej części sezonu odniósł jeszcze zwycięstwo na skoczni mamuciej w Oberstdorfie – konkurs ten wliczany był do mistrzostw świata w lotach w Oberstdorfie, w których Hannawald zajął 2. miejsce, znów ustępując tylko Funakiemu. Sezon ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata.

W sezonie 1998/1999 czterokrotnie zajmował trzecie miejsce w zawodach PŚ oraz zdobył dwa medale podczas mistrzostw świata w Ramsau – srebro na skoczni K120 (za Martinem Schmittem) oraz złoto w konkursie drużynowym. Puchar Świata ponownie ukończył na 6. pozycji.

W sezonie 1999/2000 odniósł cztery pucharowe zwycięstwa (w tym trzy w trzech ostatnich konkursach sezonu), zajmując na jego koniec najwyższe w dotychczasowej karierze, 4. miejsce. Największym jednak sukcesem było zdobycie, po raz pierwszy w karierze złotego medalu podczas mistrzostw świata w lotach w Vikersund. W sezonie 2000/2001 zajął 2. miejsce w Kuopio, jednak później nie udało mu już się stanąć na podium. Podczas mistrzostw świata w Lahti zdobył złoty medal w konkursie drużynowym na skoczni K120. Indywidualnie na skoczni K90 nie zakwalifikował się do drugiej serii. W konkursach Pucharu Świata rozgrywanych po mistrzostwach nie występował. Sezon zakończył na 9. miejscu w klasyfikacji generalnej.

Sezon 2001/2002

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Hannawald z Adamem Małyszem – głównym rywalem w sezonie 2001/2002. Zdjęcie wykonano 26 marca 2011

Na początku sezonu 2001/02 wygrał konkurs w Titisee-Neustadt i zajął 2. miejsce w Engelbergu. Podczas 50. Turnieju Czterech Skoczni jako pierwszy zawodnik w historii odniósł zwycięstwa we wszystkich czterech konkursach. W każdym z nich uzyskiwał znaczną przewagę nad resztą stawki. Serię zwycięstw przedłużył, wygrywając także pierwszy po TCS konkurs Pucharu Świata w Willingen. W Zakopanem był dwukrotnie drugi.

Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City zdobył srebrny medal na normalnej skoczni i zajął 4. miejsce na dużej. W konkursie drużynowym Niemcy z Hannawaldem w składzie zdobyli złoty medal, wyprzedzając Finlandię o 0,1 punktu. 9 marca 2002 na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie Hannawald po raz drugi z rzędu zdobył tytuł mistrza świata, wyprzedzając w złożonym z dwóch serii (zamiast zaplanowanych czterech) konkursie Schmitta i Mattiego Hautamäkiego. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata zajął drugie miejsce. Zdobył 1259 punktów i przegrał z Adamem Małyszem o 216 punktów.

Sezon 2002/2003

Sezon 2002/2003 rozpoczął w Ruce od dwóch miejsc poza trzydziestką – w drugim konkursie zajął ostatnie, 50. miejsce, po skoku na odległość 58 metrów. Spowodowało to, że trener reprezentacji Niemiec Reinhard Heß wycofał Hannawalda z kolejnych konkursów Pucharu Świata w Trondheim. Hannawald powrócił po dwóch tygodniach, zajmując na skoczni w Titisee-Neustadt miejsca 17. i 4. W Engelbergu zajął 3. miejsce pierwszego dnia, nazajutrz zaś odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. 51. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa na skoczni w Oberstdorfie. 1 stycznia 2003 w Garmisch-Partenkirchen upadł w jednym ze skoków i zajął 12. miejsce. W austriackich konkursach turnieju był 4. i 2. W klasyfikacji końcowej turnieju uplasował się na 2. miejscu za Janne Ahonenem. 18 i 19 stycznia 2003 w Zakopanem odniósł dwa zwycięstwa, po czym zrezygnował z wyjazdu do Japonii na trzy konkursy w Hakubie i Sapporo. Wystartował dopiero 1 i 2 lutego 2003 na skoczni mamuciej w Tauplitz, zajmując tam miejsca drugie i pierwsze. Tydzień później na skoczni w Willingen wygrał pierwszy z konkursów, osiągając rekordową na skoczni K120 notę 328.2 punktu (dostał 9 „dwudziestek” za styl). Został wówczas liderem Pucharu Świata Następnego dnia w rozgrywanym w bardzo niestabilnych warunkach konkursie Hannawald zajął 36. miejsce. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme był 7. i 24., a w konkursie drużynowym reprezentacja Niemiec z Hannawaldem w składzie zajęła 4. miejsce.

W ostatnich pięciu konkursach nie odniósł już zwycięstwa (raz był 2. i raz 3.), co oznaczało spadek na 2. miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata. Po raz trzeci w karierze zdobył Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji lotów narciarskich.

Koniec kariery

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Sven Hannawald (2004)

Sezon 2003/2004 okazał się jego ostatnim w Pucharze Świata. Hannawald zajmował miejsca w czołowej dziesiątce w czterech z pięciu pierwszych konkursów. Podczas 52. edycji Turnieju Czterech Skoczni był 18. w Oberstdorfie, 9. w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku oraz 22. w Bischofshofen. Po turnieju Hannawalda wycofano ze startów w dwóch następnych konkursach Pucharu Świata. W Zakopanem zajął 30. miejsce pierwszego dnia i zrezygnował z występu w konkursie niedzielnym. Po dwutygodniowej przerwie spróbował kolejnego powrotu, tym razem na skoczni w Willingen, na której rok wcześniej odniósł swoje ostatnie zwycięstwo. Zajął tam 36. miejsce. Następnie pojechał na mistrzostwa świata w lotach w Planicy, gdzie był 17. Ostatni występ Hannawalda w Pucharze Świata miał miejsce 28 lutego 2004 w Park City. Zajął 47. miejsce, po czym zrezygnował z dalszych występów w tamtym sezonie. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 24. miejsce.

Przed rozpoczęciem sezonu 2004/2005 Hannawald zadecydował o wstrzymaniu kariery, tłumacząc to brakiem motywacji do dalszego skakania. Diagnoza psychologów mówiła o tzw. syndromie wypalenia. Hannawald poddał się leczeniu, nie zakończył jednak oficjalnie kariery – wedle umowy z niemieckim związkiem narciarskim do końca sezonu miał zadeklarować, czy zamierza uczestniczyć w programie przygotowawczym do igrzysk olimpijskich w Turynie. Ostatecznie zdecydował się nie wznawiać kariery. Oficjalne zakończenie kariery ogłosił 3 sierpnia 2005, natomiast uroczyste pożegnanie skoczka miało miejsce w Oberstdorfie 30 grudnia 2005.

Udział w wyścigach samochodowych

Od 2005 startuje sporadycznie w wyścigach samochodowych. Do 2007 wystąpił w kilku wyścigach SEAT Leon Supercopa Germany, nie osiągając tam jednak żadnego znaczącego wyniku. W 2008 wystartował w 7 wyścigach ADAC GT Masters, a w 2009 pojawił się na torze Nürburgring, biorąc tam udział w dwóch wyścigach tej serii. W grudniu 2009 potwierdził występy w pełnym sezonie serii ADAC GT Masters^[3].

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

1998 Nagano/Hakuba	–	14. miejsce (K-90), 48. miejsce (K-120)
2002 Salt Lake City/Park City	–	srebrny medal (K-90), 4. miejsce (K-120)

Drużynowo

1998 Nagano/Hakuba	–	srebrny medal[a]
2002 Salt Lake City/Park City	–	złoty medal[b]

Starty S. Hannawalda na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
14.	11 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-90	indywid.	83,5 m	84,0 m	207,5 pkt	27,0 pkt	Jani Soininen
48.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	indywid.	100,0 m	–	78,0 pkt	194,3 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	17 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	druż.[a]	125,5 m	128,0 m	897,4 pkt (258,3 pkt)	35,6 pkt	Japonia
2.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	indywid.	97,0 m	99,0 m	267,5 pkt	1,5 pkt	Simon Ammann
4.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	indywid.	132,5 m	131,0 m[c]	255,3 pkt	26,1 pkt	Simon Ammann
1.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	druż.[b]	123,0 m	120,5 m	974,1 pkt (238,8 pkt)	–

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

1999 Ramsau	–	srebrny medal (K-120), 8. miejsce (K-90)
2001 Lahti	–	6. miejsce (K-116), 36. miejsce (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	7. miejsce (K-120), 24. miejsce (K-95)

Drużynowo

1999 Ramsau	–	złoty medal[d]
2001 Lahti	–	złoty medal (K-116)[e], brązowy medal (K-90)[e]
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	4. miejsce[f]

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	21 lutego	1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-120	indywid.	127,0 m	127,0 m	261,7 pkt	1,7 pkt	Martin Schmitt
1.	23 lutego	1999	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-120	druż.[d]	132,5 m[c]	137,0 m	988,9 pkt (249,6 pkt)	–
8.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	indywid.	95,0 m	89,5 m	237,0 pkt	18,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
6.	19 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	indywid.	115,5 m	119,5 m	236,9 pkt	39,4 pkt	Martin Schmitt
36.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	indywid.	75,5 m	–	78,5 pkt	167,5 pkt	Adam Małysz
1.	24 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-116	druż.[e]	120,0 m	110,5 m	939,8 pkt (225,3 pkt)	–
3.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	druż.[e]	86,5 m	89,5 m	911,5 pkt (220,0 pkt)	42,0 pkt	Austria
7.	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	indywid.	129,5 m	125,0 m	260,6 pkt	28,4 pkt	Adam Małysz
4.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	druż.[f]	125,0 m	124,0 m	963,3 pkt (248,7 pkt)	83,3 pkt	Finlandia
24.	28 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	indywid.	95,0 m	94,0 m	226,5 pkt	52,5 pkt	Adam Małysz

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

1998 Oberstdorf	–	srebrny medal
2000 Vikersund	–	złoty medal
2002 Harrachov	–	złoty medal
2004 Planica	–	17. miejsce

Drużynowo

2004 Planica

–

4. miejsce[g]

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	24-25 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	indywid.	193,0 m	191,5 m	199,5 m	203,0 m	769,9 pkt	6,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
1.	14 lutego	2000	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	indywid.	179,5 m	188,0 m	196,5 m	–[h]	536,8 pkt	–
1.	9-10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185	indywid.	202,0 m	202,0 m	–[h]	–[h]	396,3 pkt	–
17.	20-21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	indywid.	176,0 m	197,5 m	191,0 m	182,5 m	701,9 pkt	130,2 pkt	Roar Ljøkelsøy
4.	22 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	druż.[g]	204,5 m		200,5 m		1606,4 pkt (391,0 pkt)	105,4 pkt	Norwegia

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

1992 Vuokatti

–

17. miejsce

Drużynowo

1992 Vuokatti

–

brązowy medal[i]

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
3.	18 marca	1992	Vuokatti	Hyppyrimäki	K-80	druż.[i]	62,5 m	71,0 m	499,1 pkt (152,4 pkt)	71,3 pkt	Finlandia
17.	21 marca	1992	Vuokatti	Hyppyrimäki	K-80	indywid.	64,0 m	71,0 m	157,3 pkt	60,3 pkt	Toni Nieminen

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	6 stycznia	1998	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	124,0 m	123,0 m	247,6 pkt	* TCS 1997/1998
2.	24 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	193,0 m	191,5 m	375,4 pkt	* Pierwszy dzień mistrzostw świata w lotach
3.	19 lutego	2000	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	198,0 m	—	192,6 pkt	* Loty 1999/2000
4.	10 marca	2000	Trondheim	Granåsen	K-120	134,5 m	134,0 m	279,8 pkt	* TN 2000
5.	12 marca	2000	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	125,5 m	132,5 m	271,4 pkt	* TN 2000
6.	19 marca	2000	Planica	Velikanka	K-185	203,5 m	212,5 m	410,7 pkt	* Loty 1999/2000
7.	2 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	129,5 m	136,0 m	277,4 pkt	—
8.	30 grudnia	2001	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	122,0 m	122,0 m	260,2 pkt	* TCS 2001/2002
9.	1 stycznia	2002	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	122,5 m	125,0 m	264,5 pkt	* TCS 2001/2002
10.	4 stycznia	2002	Innsbruck	Bergisel	K-120	134,5 m	128,0 m	270,0 pkt	* TCS 2001/2002
11.	6 stycznia	2002	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	139,0 m	131,5 m	282,9 pkt	* TCS 2001/2002
12.	12 stycznia	2002	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	141,5 m	148,0 m	319,1 pkt	—
13.	22 grudnia	2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	133,0 m	132,5 m	282,9 pkt	—
14.	29 grudnia	2002	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	125,5 m	119,5 m	263,1 pkt	* TCS 2002/2003
15.	18 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	140,0 m	134,0 m	286,2 pkt	—
16.	19 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	128,5 m	130,5 m	271,2 pkt	—
17.	2 lutego	2003	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	195,0 m	196,5 m	378,3 pkt
18.	8 lutego	2003	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	142,0 m	147,0 m	328,2 pkt	—

Miejsca na podium

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	4 stycznia	1998	Innsbruck	Bergisel	K-108	107,5 m	113,5 m	230,3 pkt	2.	10,4 pkt	Kazuyoshi Funaki
2.	6 stycznia	1998	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	124,0 m	123,0 m	247,6 pkt	1.	—
3.	17 stycznia	1998	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	97,0 m	108,0 m	181,4 pkt	3.	1,0 pkt	Kristian Brenden
4.	18 stycznia	1998	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	121,5 m	128,5 m	262,9 pkt	3.	3,3 pkt	Primož Peterka
5.	24 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	193,0 m	191,5 m	375,4 pkt	1.	—
6.	25 stycznia	1998	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	199,5 m	203,0 m	394,5 pkt	3.	11,7 pkt	Kazuyoshi Funaki
7.	28 lutego	1998	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	189,5 m	—	188,9 pkt	2.	0,1 pkt	Andreas Widhölzl
8.	28 listopada	1998	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	126,5 m	128,0 m	251,1 pkt	3.	17,7 pkt	Martin Schmitt
9.	12 grudnia	1998	Oberhof	Hans-Renner-Schanze	K-120	121,5 m	—	119,7 pkt	3.	10,8 pkt	Andreas Widhölzl
10.	6 marca	1999	Lahti	Salpausselkä	K-90	93,0 m	—	115,5 pkt	3.	10,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
11.	9 stycznia	2000	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	117,0 m	120,0 m	227,1 pkt	2.	20,2 pkt	Martin Schmitt
12.	19 lutego	2000	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	198,0 m	—	192,6 pkt	1.	—
13.	4 marca	2000	Lahti	Salpausselkä	K-90	91,0 m	95,0 m	241,5 pkt	2.	13,0 pkt	Janne Ahonen
14.	10 marca	2000	Trondheim	Granåsen	K-120	134,5 m	134,0 m	279,8 pkt	1.	—
15.	12 marca	2000	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	125,5 m	132,5 m	271,4 pkt	1.	—
16.	19 marca	2000	Planica	Velikanka	K-185	203,5 m	212,5 m	410,7 pkt	1.	—
17.	24 listopada	2000	Kuopio	Puijo	K-120	120,0 m	116,5 m	222,2 pkt	2.	22,0 pkt	Martin Schmitt
18.	2 grudnia	2001	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-120	129,5 m	136,0 m	277,4 pkt	1.	—
19.	15 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	132,0 m	133,5 m	278,9 pkt	2.	1,3 pkt	Stephan Hocke
20.	30 grudnia	2001	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	122,0 m	122,0 m	260,2 pkt	1.	—
21.	1 stycznia	2002	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	122,5 m	125,0 m	264,5 pkt	1.	—
22.	4 stycznia	2002	Innsbruck	Bergisel	K-120	134,5 m	128,0 m	270,0 pkt	1.	—
23.	6 stycznia	2002	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	139,0 m	131,5 m	282,9 pkt	1.	—
24.	12 stycznia	2002	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	141,5 m	148,0 m	319,1 pkt	1.	—
25.	19 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	124,0 m	130,0 m	259,2 pkt	2.	0,4 pkt	Matti Hautamäki
26.	20 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	130,0 m	125,0 m	261,5 pkt	2.	0,6 pkt	Adam Małysz
27.	13 marca	2002	Falun	Lugnet	K-115	125,0 m	114,0 m	248,7 pkt	3.	25,8 pkt	Matti Hautamäki
28.	15 marca	2002	Trondheim	Granåsen	K-120	125,0 m	127,5 m	257,5 pkt	3.	22,5 pkt	Matti Hautamäki
29.	17 marca	2002	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	124,0 m	120,0 m	259,7 pkt	2.	0,7 pkt	Simon Ammann
30.	21 grudnia	2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	129,5 m	124,5 m	260,7 pkt	3.	10,8 pkt	Janne Ahonen
31.	22 grudnia	2002	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	133,0 m	132,5 m	282,9 pkt	1.	—
32.	29 grudnia	2002	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	125,5 m	119,5 m	263,1 pkt	1.	—
33.	6 stycznia	2003	Bischofshofen	im. P.Ausserleitnera	K-120	128,5 m	127,0 m	262,4 pkt	2.	0,7 pkt	Bjørn Einar Romøren
34.	18 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	140,0 m	134,0 m	286,2 pkt	1.	—
35.	19 stycznia	2003	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	128,5 m	130,5 m	271,2 pkt	1.	—
36.	1 lutego	2003	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	195,5 m	197,0 m	378,5 pkt	2.	7,6 pkt	Florian Liegl
37.	2 lutego	2003	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	195,0 m	196,5 m	378,3 pkt	1.	—
38.	8 lutego	2003	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	142,0 m	147,0 m	328,2 pkt	1.	—
39.	14 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	117,0 m	123,0 m	248,4 pkt	3.	19,0 pkt	Adam Małysz
40.	23 marca	2003	Planica	Velikanka	K-185	214,5 m	217,0 m	427,8 pkt	2.	22,7 pkt	Matti Hautamäki

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon 1992/1993
																	punkty
q	50	-	-	-	49	36	-	-	-	-	-	58	56	-	-	-	0
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się
Sezon 1993/1994
																			punkty
q	33	q	49	-	29	q	-	-	39	49	42	-	-	-	-	-	-	-	2
Sezon 1994/1995
																					punkty
-	-	q	q	-	-	-	14	23	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	26
Sezon 1995/1996
																												punkty
32	q	q	q	q	50	46	-	36	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1996/1997
																									punkty
q	32	q	36	-	-	12	32	q	35	21	23	-	-	-	q	47	-	-	-	39	59	q	-	-	40
Sezon 1997/1998
																											punkty
21	30	36	12	19	12	21	5	10	2	1	-	3	3	1	3	18	2	14	51	4	12	4	6	9	20	8	953
Sezon 1998/1999
																													punkty
3	6	17	13	9	3	21	15	22	4	19	9	19	13	7	8	13	4	11	5	-	5	3	7	5	8	10	11	6	896
Sezon 1999/2000
																										punkty
24	22	42	10	17	-	-	4	4	7	4	13	2	15	5	6	5	8	1	46	16	2	4	1	1	1	1065
Sezon 2000/2001
																					punkty
2	43	4	5	5	10	13	4	6	-	43	11	11	50	8	13	25	-	-	-	-	462
Sezon 2001/2002
																						punkty
5	14	dq	1	4	2	15	5	5	1	1	1	1	1	2	2	-	-	-	3	3	2	1259
Sezon 2002/2003
																											punkty
44	49	-	-	17	4	3	1	1	12	4	2	5	1	1	-	-	-	2	1	1	36	14	3	10	4	2	1235
Sezon 2003/2004
																							punkty
5	8	4	37	5	18	9	9	22	-	-	30	-	-	-	-	-	36	47	-	-	-	-	253
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował (lub nie zakwalifikował się[j])

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Turniej Nordycki (Skandynawski)

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Letnie Grand Prix w skokach narciarskich

Miejsca w klasyfikacji generalnej LGP

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Miejsce	Strata	Zwycięzca
1.	8 sierpnia	1999	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	109,0 m	103,5 m	273,0 pkt	1.	—
2.	11 września	1999	Hakuba	Olimpijska	K-120	122,0 m	123,5 m	247,9 pkt	1.	—

Miejsca w poszczególnych konkursach LGP

W 1994 i 1995 roku sumowano punkty za wszystkie skoki (tak jak np. w TCS)

1994
			punkty
q	36	48	172,7
1995
				punkty
-	-	q	-	0
1996
					punkty
-	-	q	-	-	0
1997
					punkty
-	-	37	-	-	0
1998
						punkty
6	23	16	13	9	5	157
1999
					punkty
1	8	4	1	4	332
2000
								punkty
12	20	-	-	-	-	-	-	33
2001
							punkty
34	q	18	8	-	-	-	45
2003
				punkty
15	40	-	25	22
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował (lub nie zakwalifikował się[l])

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach PK chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	11 lutego	1994	Ruhpolding	Große Zirmbergschanze	K-110	110,0 m	107,5 m	233,3 pkt
2.	7 stycznia	1995	Planica	Srednija velikanka	K-92	96,5 m	92,0 m	239,5 pkt
3.	16 marca	1996	Planica	Bloudkova velikanka	K-120	128,0 m	132,0 m	269,5 pkt
4.	23 lutego	1997	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	133,5 m	—	135,8 pkt
5.	25 lipca	1998	Berchtesgaden	Kälbersteinschanze	K-90	87,0 m	91,0 m	228,5 pkt

Miejsca na podium w konkursach PK

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Miejsce	Strata	Zwycięzca
1.	20 lutego	1993	Zakopane	Wielka Krokiew	K-116	120,5 m	—	120,3 pkt	2.[m]	0,3 pkt	Werner Haim
2.	11 lutego	1994	Ruhpolding	Große Zirmbergschanze	K-110	110,0 m	107,5 m	233,3 pkt	1.	—
3.	13 marca	1994	Szczyrbskie Jezioro	MS 1970 A	K-120	124,0 m	—	118,7 pkt	2.	4,1 pkt	Wojciech Skupień
4.	7 stycznia	1995	Planica	Srednija velikanka	K-92	96,5 m	92,0 m	239,5 pkt	1.	—
5.	8 stycznia	1995	Planica	Bloudkova velikanka	K-120	120,0 m	125,0 m	242,5 pkt	2.	0,1 pkt	Ronny Hornschuh
6.	18 lutego	1996	Gallio	Trampolino di Pakstall	K-95	97,0 m	95,0 m	238,0 pkt	3.[n]	13,0 pkt	Andreas Küttel
7.	16 marca	1996	Planica	Bloudkova velikanka	K-120	128,0 m	132,0 m	269,5 pkt	1.	—
8.	21 grudnia	1996	Brotterode	Inselbergschanze	K-98	105,0 m	106,0 m	262,5 pkt	3.	6,0 pkt	Andreas Widhölzl
9.	22 grudnia	1996	Lauscha	Marktiegelschanze	K-92	100,0 m	99,5 m	256,0 pkt	3.	5,5 pkt	Toni Nieminen
10.	23 lutego	1997	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	133,5 m	—	135,8 pkt	1.	—
11.	25 lipca	1998	Berchtesgaden	Kälbersteinschanze	K-90	87,0 m	91,0 m	228,5 pkt	1.	—
12.	2 sierpnia	1998	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	91,0 m	94,0 m	243,5 pkt	2.	0,5 pkt	Martin Schmitt

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

Opracowano na podstawie bazy wyników Adama Kwiecińskiego.^[4]

Sezon 1991/1992
																					punkty
-	-	-	-	-	-	44	-	-	15	15	-	-	17	28	-	-	-	-	21	34	2
Sezon 1992/1993
																						punkty
17	27	44	-	5	-	35	-	-	-	14	2	8	8	10	-	-	-	-	-	-	-	55
Legenda (do sezonu 1992/93)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 1993/1994
																																				punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	26	17	1	26	53	-	-	-	-	17	9	-	-	-	-	-	19	25	16	2	77	14	-	-	298
Sezon 1994/1995
																																											punkty
33	-	26	18	22	15	-	-	1	2	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	86	5	-	38	5	16	-	-	-	-	-	-	-	-	-	4	14	-	-	-	-	-	-	396
Sezon 1995/1996
																																										punkty
-	-	-	-	-	15	-	-	46	-	-	27	-	-	-	76	-	-	21	-	-	8	3	8	4	-	-	11	10	-	-	-	-	-	1	6	-	-	-	-	-	-	394
Sezon 1996/1997
																																														punkty
9	5	7	24	10	6	11	14	18	3	3	15	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	29	28	7	18	-	-	7	1	9	12	-	-	-	-	-	-	-	-	-	40	-	-	-	615
Sezon 1997/1998
																																																			punkty
49	-	-	15	36	37	10	4	18	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	105
Sezon 1998/1999
																																																			punkty
-	-	1	-	6	2	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	220
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  -  – zawodnik nie wystartował  q  – zawodnik nie zakwalifikował się

Uwagi

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-03)]. (ang.).
• Oficjalna strona Svena Hannawalda (niem.)