Sygnatura (historia książki)

File:Jan_z_Głogowa_(ok._1445-1507)._Exercitium_super_omnes_tractatus_p31.jpg
W prawym dolnym rogu widoczna sygnatura (tu: oznaczenie „cc iij”)

Sygnatura – oznaczenie kolejności składek przy pomocy kolejnych liczb lub liter, umieszczonych niedaleko brzegu strony, stosowane przy produkcji starodruków, mające na celu ułatwienie bezbłędnego szeregowania składek.

W przypadku książek rękopiśmiennych oznaczenie kolejności składek za pomocą liter lub cyfr nosi nazwę kustosza (kustody). Sygnatura jest to zatem termin dotyczący wyłącznie książki drukowanej.

Użycie sygnatur i kustoszy zostało wyparte około XVI wieku przez foliację i paginację, rozwiązując problem szeregowania składek przy produkcji książki[1].

Linki zewnętrzne

  • Inkunabuł z ok. 1500 r., na dole stron co kilka kart widoczne sygnatury, składające się z liter (kolejno a, b, c itd.) i oznaczenia liczbowego (tu: ij, iij, iiij).

Przypisy

  1. ↑ Barbara Bieńkowska, Halina Chamerska: Zarys dziejów książki. Warszawa: Wydawnictwo Spółdzielcze, 1987, s. 75–77, 113. ISBN 83-209-0557-5.
Szeregowanie kart książki
Oznaczanie składek
początkiem tekstu następnej składki
  • reklamant (książka rękopiśmienna)
  • kustosz (książka drukowana)
kolejnymi liczbami lub literami
  • kustosz (książka rękopiśmienna)
  • sygnatura (książka drukowana)
Numerowanie kart
Numerowanie stron

Media użyte na tej stronie