Sygneczów

Sygneczów

wieś
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Powiat	wielicki
Gmina	Wieliczka
Liczba ludności (2011)	700[1][2]
Strefa numeracyjna	12
Kod pocztowy	32-020[3]
Tablice rejestracyjne	KWI
SIMC	0341563
Położenie na mapie gminy Wieliczka Sygneczów
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Sygneczów
Położenie na mapie województwa małopolskiego Sygneczów
Położenie na mapie powiatu wielickiego Sygneczów
49°58′20″N 20°00′40″E/49,972222 20,011111

Sygneczów – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie wielickim, w gminie Wieliczka^[4][5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.

Kościół w Sygneczowie

Wieś położona w środkowej części gminy Wieliczka, na południowy zachód od miasta. Sąsiaduje z Sierczą, Podstolicami, Grabówkami, Janowicami i Koźmicami Wielkimi. Większość granic Sygneczowa stanowią potoki, a największym z nich jest Wilga. Położenie Sygneczowa i ukształtowanie jego terytorium zdecydowało o szczególnych walorach krajobrazowych wsi. Z jej terenu rozpościerają się rozległe panoramy w różnych kierunkach, zwłaszcza na wzniesienia Pogórza Wielickiego i Beskidu Wyspowego. Szczególnie interesujące punkty widokowe stanowią południowy skraj zespołu dworskiego oraz środkowy odcinek głównej drogi wiejskiej.

Historia

Terytorium Sygneczowa było zamieszkałe już w epoce wczesnośredniowiecznej, z tego też okresu pochodzi cmentarzysko ciałopalne zlokalizowane na obszarze wsi. Pierwsza wiadomość źródłowa dotycząca Sygneczowa pochodzi z końca XII wieku i wskazuje, iż w tym czasie istniała już wieś będąca własnością rycerską. Następnym dokumentem informującym o stanie zagospodarowania jest dopiero tzw. mapa Miega z 1779–1782 roku.

Więcej informacji można odczytać z planu katastralnego z 1847 roku, gdzie jako nowy element pojawił się zespół dworski w zachodniej części wsi, składający się z murowanego dworu, budynków dworskich, dwóch stawów i ogrodu. Grunty orne należące do dworu obejmowały przypuszczalnie tereny położone na zachód i południe od zespołu dworskiego oraz na wschód w części wsi pod nazwą Łysa Góra. W tym czasie istniał już młyn w południowo-wschodnim krańcu wsi, w pobliżu Wilgi. Świadczy o tym nazwa tej części wsi „U Młyna”. Nowy budynek młyna został wzniesiony w początkach XX wieku. W tym też czasie powstało założenie parkowe na północ od starszego zespołu dworskiego. W pierwszej połowie XX wieku dwór był własnością rodziny Klemensiewiczów i w ich rękach pozostał do roku 1945. W okresie powojennym rozbiórce uległa część budynków gospodarczych zespołu dworskiego, a sam dworek zajęła istniejąca do dziś szkoła podstawowa.

Sygneczów współcześnie

Współczesny Sygneczów to pięknie położona wieś, której liczne walory zaczyna doceniać coraz więcej osiedlających się tutaj na stałe „krakusów”. Życie kulturalne i sportowe Sygneczowa toczy się wokół znajdującej się w centrum wsi szkoły. W Sygneczowie działa Koło Gospodyń Wiejskich, skupiające około 20 pań. Biorą one udział w konkursach potraw regionalnych. Koło Gospodyń organizowało również Dożynki gminne i brało udział w wystawie wieńców dożynkowych odbywającej się w Krakowie.

Na terenie wsi znajdują się dwa małe, prywatne muzea. Jedno z nich to Skansen Rzeczy Dawnych, gdzie zgromadzono stare żelazka, patefony, mundury z czasów II wojny światowej. Podobne zbiory są w drugim muzeum, gdzie obok mundurów i odznaczeń można oglądać obrazy malowane przez właściciela.

Do dawnych zwyczajów, kultywowanych do dzisiaj w Sygneczowie należy chodzenie w Sylwestra po domach z przybraną gałązką dębu. Każdy z odwiedzanych dostaje małą gałązkę, która jest symbolem mocy i siły potrzebnej w Nowym Roku. Do Trzech Króli kolędnicy odwiedzają domy z Gwiazdą, a w Święta Wielkanocne z Kogutkiem, składając życzenia, za które dostają pisanki.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Sygneczów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 738 .
• Sygneczów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 636 .