Sykoraks (księżyc)
| ||
 Zdjęcia ukazujące ruch Sykoraks na tle gwiazd | ||
| Planeta | Uran | |
| Odkrywca | Brett Gladman, Philip Nicholson, Joseph Burns i John Kavelaars | |
| Data odkrycia | 6 września 1997 | |
| Tymczasowe oznaczenie | S/1997 U2 | |
| Charakterystyka orbity | ||
| Półoś wielka | 12 179 400 km[1] | |
| Mimośród | 0,5219[1] | |
| Okres obiegu | 1 288,38 d[1] | |
| Nachylenie do ekliptyki | 159,420°[1] | |
| Długość węzła wstępującego | 263,034°[1] | |
| Argument perycentrum | 20,103°[1] | |
| Anomalia średnia | 266,583°[1] | |
| Własności fizyczne | ||
| Średnica równikowa | 150 km[2] | |
| Średnia gęstość | 1,5 g/cm³[2] | |
| Albedo | 0,04[2] | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | 20,8m[2] | |
Sykoraks (Uran XVII) – największy nieregularny, zewnętrzny księżyc Urana. Został odkryty 6 września 1997 roku przez Bretta Gladmana, Philipa D. Nicholsona, Josepha A. Burnsa i Johna J. Kavelaarsa przy pomocy 200-calowego teleskopu Hale’a[3]. W tym samym czasie został też odkryty mniejszy księżyc Kaliban[3]. Nazwa Sykoraks pochodzi od imienia matki Kalibana ze sztuki Burza Williama Szekspira[3].
Charakterystyka
Promień orbity Sykoraks wynosi w przybliżeniu 12,2 miliona km, a księżyc ma średnicę ok. 150 km, co czyni go największym księżycem nieregularnym Urana. Oszacowania rozmiarów są oparte na widocznej jasności księżyca i na założeniu, że jego albedo wynosi około 0,04. Sykoraks jest zbudowana najprawdopodobniej z mieszanki skał i lodu, a jej niezwykły czerwony kolor sugeruje, że jest to przechwycony obiekt Pasa Kuipera.
Księżyc porusza się ruchem wstecznym, a jego orbita jest mocno nachylona względem ekliptyki. Podobieństwo składników orbity sugeruje, że Sykoraks wraz z mniejszymi księżycami Setebosem i Prosperem tworzy grupę o przypuszczalnie wspólnym pochodzeniu. Jednak przeczy temu fakt, że księżyce te są szare, w odróżnieniu od czerwonej Sykoraks[3].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-02-12].
- ↑ a b c d Planetary Satellite Physical Parameters (ang.). Jet Propulsion Laboratory, 2015-02-19. [dostęp 2016-02-12].
- ↑ a b c d Sycorax (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25].
| wewnętrzne (13) | |
|---|---|
| główne (5) | |
| nieregularne (9) |
- Lista jest posortowana według odległości od Urana. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
This image of Uranus was compiled from images returned Jan. 17, 1986, by the narrow-angle camera of Voyager 2. The spacecraft was 9.1 million kilometers (5.7 million miles) from the planet, several days from closest approach. This picture has been processed to show Uranus as human eyes would see it from the vantage point of the spacecraft. The picture is a composite of images taken through blue, green and orange filters. The darker shadings at the upper right of the disk correspond to the day-night boundary on the planet. Beyond this boundary lies the hidden northern hemisphere of Uranus, which currently remains in total darkness as the planet rotates. The blue-green color results from the absorption of red light by methane gas in Uranus' deep, cold and remarkably clear atmosphere.
Autor: User:Eurocommuter, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Irregular retrograde satellites of Uranus
This shows the discovery image of brighter of the two new moons of Uranus. It is designated as Sycorax (S/1997 U 2) and later names Sycorax. Notice the motion of the moon (circled) with respect to the background stars. The images were taken roughly one hour apart on September 7, 1997. A faint asteroid in the main belt (not circled) may also be observed and identified by its much faster rate of motion.