Sylva Koscina

Sylva Koscina
Ilustracja
Sylva Koscina (pierwsza z lewej)
Imię i nazwisko

Silvija Košćina

Data i miejsce urodzenia

22 sierpnia 1933
Zagrzeb

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1994
Rzym

Zawód

aktorka, modelka

Współmałżonek

Raimondo Castelli
(1967–1971; rozwód)

Lata aktywności

1955-1994

Sylva Koscina (ur. 22 sierpnia 1933 w Zagrzebiu, zm. 26 grudnia 1994 w Rzymie) – włoska aktorka i modelka narodowości chorwackiej[1].

Życiorys

Wczesne lata

Urodziła się w Zagrzebiu[2] jako córka Valerii i Ivana „Ivo” Košćiny[3][1]. Jej rodzice pochodzili ze Splitu[1], gdzie jej prowadził miał hotel w części Zachodniego Wybrzeża. Uważano, że jej ojciec miał pochodzenie greckie, a matka miała polskie, jednak te informacje nie są potwierdzone[1].

Podczas II wojny światowej, w wieku 12 lat[4], Košćina została przywieziona do Włoch, aby zamieszkać ze swoją starszą siostrą, która wyszła za mąż za obywatela Włoch[5].

Po wygraniu konkursów piękności jako nastolatka, zaproponowano jej pracę modelki. W 1954, kiedy studiowała fizykę na Uniwersytecie w Neapolu i mieszkała w internacie dla zakonnic, została poproszona o zostanie Miss di Tappa („Miss Etapu”), która wręczyła kwiaty zwycięzcy etapu Giro d’Italia z 1954[6]. Potem zdjęcie jej całowania zwycięzcy zostało opublikowane w gazetach w całej Europie.

Kariera

W 1955 zadebiutowała niewielką rolą dziewczyny szukającej sławy w komedii Czy jesteśmy mężczyznami czy kapralami? (Siamo uomini o caporali) z Totò. W ekranizacji powieści Juliusza Verne’a Kurier carski (Michał Strogoff, 1956) w reżyserii Carmine’a Gallone’a pojawiła się jako cyganka Sangare, ukochana Iwana Ogareffa, podstępnego przeciwnika Michała Strogowa (Curd Jürgens). Jej talent aktorski ujawnił się w dramacie Pietro Germiego Czerwony sygnał (Il ferroviere, 1956)[6] w roli Giulii Marcocci, córki maszynisty, a także w komedii Alberta Lattuady Guendolina (1957)[6], gdzie zagrała Francescę Redaelli, młodą matkę Guendaliny. Po występie w dwóch komediach Dina Risiego z udziałem Renata Salvatoriego – Babcia Sabella (La nonna Sabella, 1957) jako Lucia i Biedni bogacze (Poveri millionari, 1959) jako Alice, została obsadzona w roli Jole, córki Peliasa (Ivo Garrani) w epickim filmie miecza i sandałów Herkules (1958) u boku Steve’a Reevesa; film był międzynarodowym hitem[7].

Szczególną popularnością cieszyła się w pierwszej połowie lat 60., kiedy była częstym gościem programów telewizyjnych. Wystąpiła jako Vlasta Simoneva w komedii szpiegowskiej Wyjątkowo upalny czerwiec (Hot Enough for June, 1964) z Dirkiem Bogarde. Była gwiazdą w komedii Alessandra Blasettiego Ja, ja, ja i ci wszyscy inni (Io, io, io.... e gli altri, 1966) z Giną Lollobrigidą i Marcello Mastroiannim. W kryminalnym filmie przygodowym Deadlier Than the Male (1967) z Elke Sommer zagrała postać zabójczyni Penelope. W 1967 była nominowana do Nagrody Złotego Lauru jako „Nowa twarz kobieca”[8]. Jej gwiazda wyraźnie przygasła pod koniec lat 60. mimo znaczącej roli Reny Westabrook, która ma stanąć przed sądem za morderstwo jej bogatego męża w dramacie kryminalnym Przyjemny sposób na umieranie (A Lovely Way to Die, 1968) u boku Kirka Douglasa i jako hrabina Francesca Di Montefiore w komedii wojennej Jacka Smighta Tajna wojna Harry’ego Frigga (The Secret War of Harry Frigg, 1968) z Paulem Newmanem. W dwuczęściowym dramacie przygodowym Walka o Rzym (Kampf um Rom, 1968–1969) wcieliła się w postać cesarzowej Teodory. W 1969 została wyróżniona nagrodą Złotej Pomarańczy na Festiwalu Filmowym Taormina.

Można było ją zobaczyć w dramacie Jesúsa Franco Marquis de Sade: Justine (1969) z Klausem Kinski opartym na powieści Justyna czyli nieszczęścia cnoty i horrorze Maria Bavy Dom egzorcyzmów (Lisa e il diavolo, 1973) z Telly Savalasem. W czerwcu 1975 wzięła udział w sesji dla włoskiej edycji magazynu „Playboy”[9]. W latach 80. często występowała we włoskich programach rozrywkowych i jako pretensjonalna Evelina w miniserialu komediowym Rai 1 A życie toczy się dalej... (...e la vita continua, 1984) w reż. Dino Risiego z Virną Lisi, Moaną Pozzi i Vittorio Mezzogiorno.

Życie prywatne

W życiu prywatnym była żoną producenta filmowego Raimondo Castelliego, z którym wzięła ślub w 1967, w Meksyku. Rozwiodła się z nim w 1971[10].

Śmierć

Zmarła 26 grudnia 1994 w Rzymie w wieku 61 lat w wyniku choroby nowotworowej piersi[5].

Wybrana filmografia

Przypisy

  1. ↑ a b c d Sylva Koscina What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).
  2. ↑ Sylva Koscina Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).
  3. ↑ Genealogy: Sylva Koscina (1933-1994). Geni. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).
  4. ↑ Hal Erickson: Sylva Koscina Biography. AllMovie. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).
  5. ↑ a b Wolfgang Achtner: Obituaries: Sylva Koscina. „The Independent”, 1994-12-31. [dostęp 2022-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-08)]. (ang.).
  6. ↑ a b c Fabio Secchi Frau: Sylva Koscina biografia. MyMovies.it. [dostęp 2022-02-12]. (wł.).
  7. ↑ Sylva Koscina. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).
  8. ↑ Sylva Koscina Awards. FamousFix. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).
  9. ↑ Sylva Koscina Magazines. FamousFix. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).
  10. ↑ Sylva Koscina Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-02-12]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

S.Kragujevic, Sylva Koscina, Ljubisa Samardzic, Milena Dravic, Bata Zivojinovic, Bitka na Neretvi, premijera.jpg
Autor: Stevan Kragujević , Licencja: CC BY-SA 3.0 rs
Milena Dravić, Ljubisa Samardzić, Bata Zivojinović, Bitka na Neretvi, premijera. Autor fotografije Stevan Kragujević (po odobrenju Tanje Kragujević)