Sylvester Stallone

Sylvester Stallone

Sylvester Stallone (2019)
Imię i nazwisko	Michael Sylvester Gardenzio Stallone
Data i miejsce urodzenia	6 lipca 1946 Nowy Jork
Zawód	aktor, scenarzysta, producent, reżyser
Współmałżonek	Sasha Czack (1974–1985; rozwód) Brigitte Nielsen (1985–1987; rozwód) Jennifer Flavin (od 1997)
Lata aktywności	od 1970
Odznaczenia
Podpis aktora
Strona internetowa

(c) photo by Alan Light, CC BY 2.0

Stallone po premierze filmu F.I.S.T. (1978)

(c) photo by Alan Light, CC BY 2.0

Stallone (1983)

Stallone ze swoją drugą żoną Brigitte Nielsen, Ronaldem Reaganem i Nancy Reagan (1985)

(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0

Sylvester Stallone na Festiwalu Filmowym w Cannes (1993)

Sylvester Stallone (2015)

Gwiazda na Hollywood Walk of Fame

(c) I, Sailko, CC BY-SA 3.0

Odciski dłoni i stóp przed Teatrem Chińskim Graumana w Hollywood (1983)

Odciski dłoni w restauracji Planet Hollywood (1991)

Sylvester Enzio Stallone (ur. jako Michael Sylvester Gardenzio Stallone 6 lipca 1946 w Nowym Jorku) – amerykański aktor, scenarzysta, reżyser i producent filmowy.

Uznawany za jedną z największych gwiazd kina światowego oraz międzynarodową ikonę machismo i Hollywood. Międzynarodową sławę i trwałe miejsce w historii kina przyniosły mu role, które stały się częścią amerykańskiej kultury masowej – legendy boksu Rocky’ego Balboi oraz żołnierza Johna Rambo^[1].

W 1984 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6712 Hollywood Boulevard^[2][3].

Stallone jako Rocky Balboa (2005)

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Hell’s Kitchen, dzielnicy Manhattanu, w Nowym Jorku jako syn Jacqueline „Jackie” Stallone (z domu Labofish; 1921-2020)^[4], astrolożki i tancerki francusko-żydowskiego pochodzenia^[5], i Francesco „Franka” Stallone’a Sr. (1919−2011)^[6], włoskiego fryzjera pochodzącego z Gioia del Colle. W wyniku ciężkiego porodu kleszczowego lewa strona twarzy Stallone’a była od urodzenia częściowo sparaliżowana, miał wykrzywioną dolną wargę i wadę wymowy (bełkotliwość)^[7].

Uczęszczał do klas początkowych w Montgomery Hills Junior High School w Silver Spring, w stanie Maryland. Jego rodzice nieustannie wszczynali awantury i ignorowali jego i młodszego brata Franka Juniora (ur. 30 lipca 1950)^[8], stąd pierwsze lata swojego dzieciństwa Stallone spędził w rodzinach zastępczych. W 1957 jego rodzice rozwiedli się^[9], matka w 1959 ponownie wyszła za mąż za Anthony’ego Filiti i przeniosła się do północno-wschodniej Filadelfii, w stanie Pensylwania, gdzie Stallone uczęszczał do Devereaux High School i Lincoln High School. Ma także przybrane rodzeństwo – siostrę Toni Ann Filiti D’Alto (ur. 5 maja 1960) z drugiego małżeństwa matki i brata Dante Alexandra z drugiego małżeństwa ojca.

Przez jeden semestr uczył się także w Bishop Snyder School w Silver Spring, w stanie Maryland. Po obejrzeniu filmu Herkules, zainspirowany wyglądem Steve’a Reevesa (byłego Mr Universe) rozpoczął treningi na siłowni^[10][11]. Skupił się też na karierze sportowej, podnosił ciężary, grał w szkolnej drużynie piłki nożnej, ćwiczył szermierkę. Wkrótce otrzymał stypendium sportowe i w latach 1960–1963 studiował w American College of Switzerland w Leysin, w Szwajcarii. W tym czasie był trenerem sportowym dziewcząt, a w wolnym czasie występował w szkolnej produkcji Śmierć komiwojażera Arthura Millera^[12]. To doświadczenie zainspirowało go do zostania aktorem, a po powrocie do USA zaczął studiować dramat na Uniwersytet Miami, dopóki nie zdecydował się na przeprowadzkę do Nowego Jorku w 1969^[12].

Początki kariery

Podczas wykonywania różnych prac Stallone często chodził na przesłuchania. Występował sporadycznie na scenie w produkcjach off-Broadwayowskich – jako Mike w spektaklu Score (1970) w Martinique Theatre czy przedstawieniu Rain (1972)^[12] w Astor Place Theatre u boku Johna Travolty. Stallone był ambitny, w wieku dwudziestu czterech lat garnął się do aktorstwa. Swój filmowy debiut zanotował jako Stud w komedii erotycznej Wieczorek u Kitty i Studa (The Party at Kitty and Stud’s, 1970)^[13], która później ukazała się na kasetach VHS jako Włoski ogier po tym, jak Stallone stał się sławny^[12]. Stallone za udział w filmie zarobił wówczas 200 dolarów^[14].

Twarz Stallone’a, a nawet jego głęboki głos były przyczyną jego ciągłego odrzucania w rolach scenicznych i filmowych^[12]. Został obsadzony w komedii Kochankowie i inni nietutejsi (Lovers and Other Strangers, 1970), nagrodzonej Oscarem za najlepszą muzykę i piosenkę, z Diane Keaton i jako Jerry w dramacie Nie ma miejsca do ukrycia (No Place to Hide, 1970)^[15]. Rok potem pojawił się jako chuligan z metra w komedii Woody’ego Allena Bananowy czubek (Bananas, 1971) i dreszczowcu Alana J. Pakuli Klute (1971) z Jane Fondą i Donaldem Sutherlandem.

Stallone kandydował do roli Pauliego Gatto i Carlo Rizzi w Ojcu chrzestnym (1971), ale nie został obsadzony^[12]. Zamiast tego Stallone postanowił spróbować swoich sił w pisaniu scenariuszy, w tym do komediodramatu Książęta z Flatbush (The Lord’s of Flatbush, 1974), gdzie wystąpił w roli Stanleya Rosiello z Perrym Kingiem i Henrym Winklerem. Z pieniędzmi zarobionymi z tego filmu Stallone wyjechał z Nowego Jorku do Hollywood^[16].

Kariera hollywoodzka

Swoją pierwszą główną rolę zagrał w dreszczowcu Buntownik (Rebel/No Place to Hide, 1973)^[17] jako radykalny student Jerry Savage, zmuszony zdecydować, czy chce być ze swoją dziewczyną, czy kontynuować pracę dla terrorystów planujących zamachy bombowe na urzędy przedsiębiorstw, które prowadzą interesy z dyktatorami z państw Ameryki Środkowej w Nowym Jorku pod koniec lat 60. XX wieku. Film miał premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Atlancie. Potem trafił do obsady czarnej komedii Więzień drugiej alei (The Prisoner of Second Avenue, 1975) z Jackiem Lemmonem i Anne Bancroft, dramatu kryminalnego Capone (1975) z Benem Gazzarą, sportowego filmu sensacyjnego sci-fi Wyścig śmierci (Death Race 2000, 1975) jako psychopatyczny kierowca, który ze złowieszczą radością rozjeżdża ludzi oraz gościnnie w roli detektywa Ricka Dalya w jednym z odcinków serialu CBS Kojak (1975).

Sylvester Stallone (1977)

Wkrótce przyszedł sukces na prawdziwie hollywoodzką skalę. Stallone zdołał przeforsować scenariusz i zagrać główną rolę Rocky’ego Balboa, boksera-amatora w melodramacie sportowym Rocky (1976). Film uczynił go idolem i wcieleniem sukcesu, otrzymał dziesięć nominacji do nagrody Oscara (otrzymał trzy; za najlepszy film, reżyserię i montaż), w tym za scenariusz i główną rolę. Stallone chciał sprawdzić się jako aktor wszechstronny i rozpaczliwie szukał innych możliwości. Zagrał przywódcę związkowego w dramacie F.I.S.T. (1978)^[18], trenera w dramacie na podstawie jego scenariusza, który sam wyreżyserował – Paradise Alley (1978) z Armandem Assante i Anne Archer, jeńca wojennego w obozie hitlerowskim w dramacie wojenno-sportowym Johna Hustona Ucieczka do zwycięstwa (Victory, 1981) z Michaelem Caine’em; jednak wszystkie te filmy okazały się niepowodzeniem.

Trzeba było powtarzać sagę o Rockym-bokserze jeszcze pięciokrotnie, aż ten amerykański mit sukcesu nabrał na ekranie rysów mitu politycznego, przemieniając bohatera w obrońcę zachodnich ideałów przeciwko komunizmowi; tak powstał Rocky II (1979), Rocky III (1982) z Mr. T, Rocky IV (1985), który przyniósł mu dwie Złote Maliny dla najgorszego aktora i najgorszego reżysera, a także nominację dla najgorszego scenarzysty, z Dolphem Lundgrenem, Rocky Balboa (2006).

Sylvester Stallone podczas medialnej promocji filmu Rambo III w Szwecji (czerwiec 1988)

Drugą kreacją, którą podbił widownię, była postać Johna J. Rambo, weterana wojny wietnamskiej w filmie Rambo – Pierwsza krew (First Blood, 1982) i sequelach – Rambo II (Rambo: First Blood Part II, 1985), za który zdobył następne dwie Złote Maliny dla najgorszego aktora i najgorszego scenarzysty, Rambo III (1988) i John Rambo (2008), łącznie dostał 10 Złotych Malin i 30 nominacji za najgorsze role filmowe^[19].

Był na okładkach magazynów: „Newsweek” (w kwietniu 1977), „People” (w maju 1978, w lipcu 1979 z Talią Shire, w czerwcu 1982, w lipcu 1984 z Dolly Parton), „Interview” (we wrześniu 1979 i w lipcu 1995), „Playgirl” (w lipcu 1981), „Time” (w czerwcu 1982 z bokserem Gerrym Cooneyem), „Bravo” (1982, w listopadzie 1988, w styczniu 1989 i 1991), „Rolling Stone” (w lipcu 1982), „Muscle & Fitness” (w październiku 1985 z Brigitte Nielsen, w październiku 2010), „Vanity Fair” (w edycji brytyjskiej w listopadzie 1985 z Brigitte Nielsen, we wrześniu 1990, w listopadzie 1993), „Esquire” (w lutym 1995, w czeskiej edycji we wrześniu 2019) i „Viva!” (w styczniu 1998).

Wystąpił potem w innych hollywoodzkich produkcjach: Tango i Cash (Tango & Cash, 1989), Oskar, czyli 60 kłopotów na minutę (Oscar, 1991), Człowiek demolka (Demolition Man, 1993) z Sandrą Bullock, Specjalista (The Specialist, 1994) z Sharon Stone, Zabójcy (Assassins, 1995), Tunel (Daylight, 1996), Dorwać Cartera (Get Carter, 2000) z udziałem Michaela Caine’a czy Słodka zemsta (Avenging Angelo, 2002) z Madeleine Stowe.

(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0

Sylvester Stallone podczas promocji filmu Niezniszczalni 3 na Festiwalu Filmowym w Cannes (2014)

Napisał scenariusz, wyreżyserował i zagrał w filmie akcji Niezniszczalni (The Expendables, 2010), dla którego zatrudnił gwiazdorską obsadę, w tym Jasona Stathama, Mickeya Rourke’a, Jeta Li, Erica Robertsa, Dolpha Lundgrena i Steve’a Austina – a także Bruce’a Willisa i Arnolda Schwarzeneggera. Powstały kontynuacje: Niezniszczalni 2 (The Expendables 2, 2012) i Niezniszczalni 3 (The Expendables 3, 2014).

Powrócił triumfalnie na kinowy ekran w roli Roberta „Rocky’ego” Balboa’y, Seniora w sensacyjnym dramacie sportowym Creed: Narodziny legendy (2015), za którą otrzymał nagrodę „Odkupienie za Złotą Malinę”, Złoty Glob dla najlepszego aktora drugoplanowego i nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego^[19], i jego kontynuacji Creed II (2018).

Życie prywatne

Swoją pierwszą żonę, fotograf Sashę Czack^[20], poznał, gdy pracował jako bileter w kinie, w którym i ona była zatrudniona. Pobrali się 28 grudnia 1974. Mieli dwóch synów: Sage Moonblood (ur. 5 maja 1976, zm. 13 lipca 2012)^[21][22] i Seargeoh (ur. 1979 z autyzmem dziecięcym). 14 lutego 1985 rozwiedli się^[23].

15 grudnia 1985 poślubił duńską modelkę Brigitte Nielsen^[23], z którą wystąpił w sensacyjnym dreszczowcu kryminalnym Kobra (Cobra, 1986), po czym – po dziewiętnastu miesiącach – 13 lipca 1987 media poinformowały o rozstaniu pary^[24].

W sierpniu 1988 poznał modelkę Jennifer Flavin^[23], związał się z nią w styczniu 1996. Wzięli ślub 17 maja 1997^[25] i mają trzy córki: Sophie (ur. 27 sierpnia 1996), Sistine Rose (ur. 27 czerwca 1998) i Scarlet Rose (ur. 25 maja 2002)^[26].

W wolnym czasie malował obrazy olejne, a jego idolem stał się Leonardo da Vinci.

16 lutego 2007 przyleciał do Sydney w celu promocji filmu Rocky Balboa. Zaraz po wylądowaniu, został zatrzymany przez australijskie służby graniczne, które w jego bagażu znalazły 48 fiolek z syntetycznym hormonem wzrostu. W związku z przemytem został postawiony przed sądem, który 21 maja 2007 uznał go za winnego posiadania nielegalnych w Australii substancji i wyznaczył grzywnę w wysokości 9870 dolarów oraz nakazał pokrycie kosztów sądowych^[27].

Filmografia

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Sylvester Stallone w bazie IMDb (ang.)
• Sylvester Stallone w bazie Filmweb
• Sylvester Stallone w bazie Notable Names Database (ang.)