Sylwester Stankiewicz
generał porucznik | |
Data urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 14 Pułk Strzelców, |
Stanowiska | dowódca pułku piechoty, |
Główne wojny i bitwy | powstanie bokserów, |
Odznaczenia | |
Sylwester Stankiewicz (ur. 31 grudnia 1866, zm. 11 marca 1919 w Taganrogu) – Polak, generał porucznik Armii Imperium Rosyjskiego.
Życiorys
W 1888 roku rozpoczął służbę w rosyjskiej armii. Trzy lata później został oficerem. Absolwent Kijowskiej Szkoły Junkrów Piechoty[1]. W latach 1900-1901, jako porucznik 12 Wschodniosyberyjskiego Pułku Strzelców wziął udział w stłumieniu powstania bokserów w Chinach. W latach 1904-1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1 lipca do 8 listopada 1914 dowodził 14 Pułkiem Strzelców generała feldmarszałka Josifa Hurko. Następnie dowodził I Brygadą w 4 Dywizji Strzelców.
10 stycznia 1918 gen. Dmitrij Szczerbaczew, dowódca Frontu Rumuńskiego, na wniosek Komitetu Wykonawczego Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego, wyznaczył go na stanowisko dowódcy II Korpusu Polskiego (dowódcą 4 Dywizji Strzelców Polskich mianowany został gen. mjr Władysław Glass).
Wacław Lipiński zarzucił obu generałom niewykorzystanie szansy na liczebne wzmocnienie korpusu w okresie demobilizacji armii rosyjskiej. Zdanie to podzielił Mieczysław Wrzosek uznając ich za nieporadnych i pozbawionych zdolności organizatorskich. W tym samym czasie Rumunia pokonana przez państwa centralne została zobowiązana do rozbrojenia wszystkich obcych formacji wojskowych stacjonujących na jej terytorium, w tym na przyłączonym obszarze Besarabii. Komitet Wykonawczy Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego podjął decyzję o przeniesieniu korpusu na wschód. Z decyzją komitetu nie zgodzili się generałowie Stankiewicz i Glass, którzy „uważali, że korpus jest w tym celu stworzony, by umożliwić zbiorowy powrót żołnierzy do domów” lecz nie zajęli jednoznacznego stanowiska i pozostawili żołnierzom swobodę w podjęciu decyzji. Niejednoznaczna postawa generałów spotkała się ze sprzeciwem żołnierzy przede wszystkim z II Brygady Legionów. 15 marca tego roku Komitet Wykonawczy ZWP FR został zastąpiony przez Radę Naczelną II Korpusu Polskiego. 28 marca Rada Naczelna usunęła generałów Stankiewicza i Glassa z zajmowanych stanowisk.
Następnie podjął służbę w Armii Ochotniczej Antona Denikina. Dowodził oddziałem swego imienia, którego stan bojowy wynosił 2-3 tys. bagnetów i szabel oraz 4 działa. W styczniu 1918 jego oddział podporządkowany został gen. Piotrowi Wranglowi. Zmarł na tyfus[1].
Zobacz też
- Stankiewicz
- Jan Stankiewicz
- Polacy, oficerowie armii rosyjskiej, uczestniczący w stłumieniu powstania bokserów
- Polacy, uczestnicy wojny rosyjsko-japońskiej
Przypisy
- ↑ a b Anton Denikin: Очерки Русской смуты. T. 1. Moskwa: 1991. (ros.).
Bibliografia
- Siergiej W. Wołkow, Encikłopedija Grażdanskoj Wojny. Biełoje Dwiżenije, Sankt Petersburg-Moskwa 2002, s. 541.
- Mieczysław Wrzosek, Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914-1918, Państwowe Wydawnictwo "Wiedza Powszechna", Warszawa 1990, ISBN 83-214-0724-2.
- Wacław Lipiński, Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905-1918, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9.
- Piotr Wrangel, Wspomnienia, Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 1999, tom I, ISBN 83-11-08925-6.
- H. P Kosk Generalicja polska wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszkow 2001
- Jacek Woyno: Materiały archiwalne do dziejów polskich formacji wojskowych w Rosji (1914-1920). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2012-12-16].
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Jerzego
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Ribbon bar of the Imperial Military Order of Saint George. The Russian Empire.
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Autor: Thespoondragon, Licencja: CC0
Insignia of the en:Volunteer Army of the Russian en:White Movement
Rank insignia of the Imperial Russian Army 1909-1917, here collar patch "Lieutenant general".