Symfonia koncertująca
Symfonia koncertująca (wł. sinfonia concertante[1]) – gatunek muzyczny pochodzący z epoki klasycyzmu, pośredni między koncertem a symfonią[2]. Zawiera partie solowe na wybrany instrument, lecz w przeciwieństwie do koncertu solista uzupełnia orkiestrę, zamiast wybijać się[1][2].
Do stylistyki symfonii koncertujących autorstwa kompozytorów ze szkoły mannheimskiej oraz Josepha Haydna i Wolfganga Amadeusa Mozarta nawiązywali późniejsi kompozytorzy[2].
Znane symfonie koncertujące
- Symfonia koncertująca (KV 364) Mozarta (ze skrzypcami i altówką)[3]
- III Symfonia c-moll op. 78 Saint-Saëns'a (instrument solowy: organy)[4]
- Symphonie Espagnole Lalo na skrzypce i orkiestrę[5]
- IV Symfonia koncertująca op. 60 Karola Szymanowskiego[2]
- Symfonia nr 2 Sinfonia Concertante Wojciecha Kilara (na fortepian i wielką orkiestrę symfoniczną)
Przypisy
- ↑ a b Willy Apel: Harvard Dictionary of Music. Wyd. 8. Cambridge: Harvard University Press, 1974, s. 776. ISBN 0-674-37501-7. (ang.)
- ↑ a b c d Chodkowski 1995 ↓, s. 863.
- ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 582.
- ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 783.
- ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 484.
Bibliografia
- Andrzej Chodkowski: Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 484. ISBN 83-01-11390-1.Sprawdź autora:1.