Synagoga w pałacu Lubomirskich w Warszawie

Synagoga w pałacu Lubomirskich w Warszawie

Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Budulec	murowana
Data budowy	1872
Data likwidacji	wrzesień 1939
Tradycja	reformowana
brak współrzędnych

Synagoga w pałacu Lubomirskich w Warszawie – nieistniejący prywatny dom modlitwy znajdujący się w pałacu Lubomirskich w Warszawie przy placu Żelaznej Bramy 10.

Historia

Dom modlitwy został założony prawdopodobnie w 1872 roku w sali wiedeńskiej pałacu Lubomirskich, z inicjatywy kantora Jakuba Leopolda Weissa. Sala modlitewna mogła pomieścić kilkaset osób, a na tarasie pierwszego piętra odbywały się śluby. Była to jedna z droższych warszawskich synagog – mimo iż właściciel pobierał wysokie opłaty za miejsca, to były one zawsze obsadzone, zwłaszcza przed świętami.

Dom modlitwy słynął ze śpiewu Jakuba L. Weissa oraz licznego, dobrze dobranego chóru, o czym świadczy list do redakcji Kuriera Warszawskiego z 29 listopada 1874 roku:

Szanowny Redaktorze! Poczytujemy sobie za miły obowiązek podzielić się z amatorami pięknej muzyki tą wiadomością, że kompozycje Jakuba L. Weiss, wykonywane w czasie wieczornego nabożeństwa przez niego samego oraz liczny, doskonale uformowany chór, podczas wolnych świąt, tj. jeszcze przez dziś i jutro w salonach pałacu Krasińskich za Żelazną Bramą są niezwykłą, a nadzwyczaj zajmującą nowością, z której szczerze życzymy amatorom piękna korzystać, gdyż podobnej okazji słyszenia tak wzniosłych, a zarazem powabnych śpiewów nigdzie nie znajdą. Z szacunkiem. Kilku uczęszczających w imieniu wszystkich.

Dom modlitwy funkcjonował do września 1939 roku, kiedy to podczas oblężenia Warszawy pałac został podpalony przez hitlerowców. Obecnie pomieszczenie jest wykorzystywane do innych celów.

Bibliografia

• Eleonora Bergman: „Nie masz bóżnicy powszechnej” Synagogi i domy modlitwy w Warszawie od końca XVIII do początku XXI wieku. Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2007. ISBN 83-7181-391-0.