Systematyczna współpraca

Systematyczna współpraca – jeden z instrumentów, za pomocą których Unia Europejska prowadzi wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa.

Traktat z Maastricht wymienił ją jako jeden z instrumentów działania Unii, zaś traktat amsterdamski określił ją jako umacnianie systematycznej współpracy[1]. Instrument ten, w przeciwieństwie do pozostałych, nie przybiera żadnej konkretnej formy, dlatego bywa różnie rozumiany. Niektórzy uważają, iż chodzi tu o ogólne sposoby osiągania celów Unii, inni widzą w nim bliski związek z wypracowywaniem wspólnych stanowisk[2]. W kwestii praktycznego umacniania współpracy Traktat o Unii Europejskiej zawiera zapisy nakazujące państwom członkowskim popieranie aktywnie bez zastrzeżeń polityki zewnętrznej i bezpieczeństwa w duchu lojalności i wzajemnej solidarności. Są one zobowiązane także do działania na rzecz umacniania współpracy i powstrzymywania się od działań, które byłyby sprzeczne z interesami Unii lub mogłyby zaszkodzić jej skuteczności jako spójnej siły w stosunkach międzynarodowych.[3] Muszą się one także wzajemnie informować na forum Rady UE i uzgadniać tam kwestie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, by przez zgodne działania zapewnić jak największy wpływ Unii na bieżące wydarzenia[4]. Systematyczne współpraca znajduje swoje faktyczne odzwierciedlenie w pozostałych instrumentach WPZiB, przy których wykorzystywaniu jest ona podejmowana[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Traktat o Unii Europejskiej, art. 12.
  2. ↑ Ryszard Zięba, Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, 2007, s. 59, ISBN 978-83-60501-61-0, OCLC 177304438.
  3. ↑ TUE, art. 11.2.
  4. ↑ TUE, art. 16.
  5. ↑ Ryszard Zięba, op. cit., s. 60