Szatańskie tango (film)

Szatańskie tango
Sátántangó
Ilustracja
Wielka Nizina Węgierska – miejsce akcji filmu
Gatunek

komediodramat

Data premiery

8 lutego 1994

Kraj produkcji

Węgry
Niemcy
Szwajcaria

Język

węgierski

Czas trwania

423 min, 445 min lub 460 min

Reżyseria

Béla Tarr

Scenariusz

László Krasznahorkai
Béla Tarr

Muzyka

Mihály Víg

Zdjęcia

Gábor Medvigy

Szatańskie tango (węg. Sátántangó) – węgierski czarno-biały dramat filmowy z 1994 roku w reżyserii Béli Tarra, będący adaptacją powieści László Krasznahorkaia pod tym samym tytułem.

Film, według opinii krytyki, wyznaczył nowe granice języka kina, stając się dziełem-inspiracją dla wielu reżyserów, m.in. Gusa Van Santa[1]. Ponad siedmiogodzinna, czarno-biała, pozbawiona niemal dialogów i zwyczajnie pojmowanej fabuły epopeja siłę swego oddziaływania zawdzięcza przede wszystkim długim, hipnotycznym ujęciom (film składa się z zaledwie 39 scen[2]) oraz cyklicznej strukturze wyznaczanej powracającym motywem tańca – tytułowego szatańskiego tanga[3].

Obsada

Peter Berling (zdjęcie z 1996 r.)
(c) FOTO:FORTEPAN / Urbán Tamás, CC BY-SA 3.0
Mihály Víg – odtwórca roli Irimiása i autor muzyki do filmu (zdjęcie z 1981 r.)
László Lugossy, odtwórca roli Schmidta
  • Mihály Víg – Irimiás
  • Putyi Horváth – Petrina
  • László Lugossy – Schmidt
  • Éva Almássy Albert – Pani Schmidt
  • János Derzsi – Kráner
  • Irén Szajki – Pani Kráner
  • Alfréd Járai – Halics
  • Miklós Székely – Futaki
  • Erzsébet Gaál – Pani Halics
  • György Barkó – dyrektor szkoły
  • Zoltán Kamondi – karczmarz
  • András Bodnár – Sanyi Horgos
  • Ilona Bojár – Pani Horgos
  • Erika Bók – Estike
  • István Juhász – Kelemen
  • Peter Berling – doktor
  • Péter Dobai – kapitan

i inni[4][5][6].

Fabuła

Niewielka, odległa od miasta wioska na Wielkiej Nizinie Węgierskiej, schyłek ery komunistycznej. Mieszkańcy wioski – pracownicy podupadłej spółdzielni rolniczej – tkwią w marazmie, bez perspektyw na lepsze życie. Ich bieda materialna towarzyszy pustce duchowej i degradacji moralnej. Jednak bohaterowie filmu czekają na jakiś znak, na nadejście Wybawiciela, który pozwoli im rozpocząć nowe życie[5].

Głosy krytyków

O filmie Tarra pisano:

Koronne przedsięwzięcie wielkiego indywidualisty końca wieku, tworzącego hipnotyczne, alegoryczne filmy bez skrótów narracyjnych (...). W tej wizji dantejskiego labiryntu piekła na ziemi, z ludźmi wirującymi w zamkniętej pętli czasu w kręgu złudnych nadziei, Irimiás jest wodzirejem krainy bez Boga, gdzie nie ma już dzwonnic. Tarr wyraźnie unika dopowiedzeń – może z wyjątkiem jednej sceny, gdy zdjęty chwilowym lękiem złoczyńca pada na kolana przed zrujnowanym kościołem, miejscem śmierci Estike – lecz metafizyczny wymiar jego dzieła jest oczywisty, a Irimiása uznać można za jedną z najlepszych współczesnych personifikacji szatana.

Adam Garbicz, Szatańskie tango[5]

W „Szatańskim tangu” Krasznahorkai jak nikt inny pokazał zupełną degrengoladę społeczeństwa zmulonego nudą i beznadzieją prowincji, smutkiem komunizmu i klęską „gospodarki niedoboru”, nędzą zapomnianej przez Boga i Pierwszego Sekretarza wsi gdzieś w odmętach puszty. Świata, o którym pamięta jedynie właśnie Szatan, bo to jego królestwo. Świata, w którym, zapijając się palinką, ludzie balansują pomiędzy rozpaczą a nadzieją na ucieczkę z tego najniższego piekielnego kręgu, czekając na obiecanego Mesjasza, który zamiast wyprowadzić ich z domu niewoli, okazuje się być zwykłym hochsztaplerem. (...) Z „Szatańskiego tanga” Béla Tarr, niebywały zupełnie reżyser, podobnie jak Krasznahorkai w literaturze, całkowicie osobny na tle światowej kinematografii, trudno porównywalny z jakimkolwiek innym artystą, zrobił filmowe arcydzieło pod tym samym tytułem.

Krzysztof Varga, Wojna końca świata[2]

W plebiscycie krytyków filmowych, zorganizowanym w 2012 r. przez czasopismo Brytyjskiego Instytutu Filmowego „Sight & Sound”, Szatańskie tango na 250 ocenianych filmów zajęło 36 miejsce[7].

Nagrody

  • National Society of Film Critics Awards, USA 1994
    • Special citation for experimental films[9]

Przypisy

  1. Scott Macaulay: SANDS OF TIME. Filmmaker, winter 2002. [dostęp 2014-11-24]. (ang.).
  2. a b Krzysztof Varga: Wojna końca świata. Tygodnik Powszechny, 2012-11-07. [dostęp 2014-08-19].
  3. Szatańskie tango. Opis filmu. Stowarzyszenie Filmowców Polskich. [dostęp 2014-08-19].
  4. Sátántangó. Port.hu. [dostęp 2014-08-22].
  5. a b c Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 516. ISBN 978-83-60292-30-3.
  6. Sátántangó. Full Cast & Crew. IMDb. [dostęp 2014-08-22].
  7. The 100 Greatest Films of All Time. [w:] Sight & Sound [on-line]. British Film Institute, 2021. [dostęp 2021-10-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-26)]. (ang.).
  8. Caligari-Filmpreis (Berlinale Forum). Bundesverband kommunale Filmarbeit e.V.. [dostęp 2014-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-02)].
  9. Past Awards. National Society of Film Critics. [dostęp 2014-08-22].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

FeLugossy László.jpg
Autor: Lenke Szilágyi , Licencja: CC BY-SA 3.0
feLugossy László magyar festő, performer, színész, rendező, író, forgatókönyvíró, énekes.
Nagytőke nyári pusztaBlack and white.JPG
Autor: Beroesz, derivative work: Paterm, Licencja: CC BY-SA 2.5 hu
Endless grasslands (Puszta) on the Great Hungarian Plain near Nagytőke
Víg Mihály (1981).jpg
(c) FOTO:FORTEPAN / Urbán Tamás, CC BY-SA 3.0
Víg Mihály a Kassák Klubban