Szczękonóża

Spód głowy drewniaka widełkowca. Szczękonóża pokolorowane na turkusowo, a ich coxosterna na niebiesko

Szczękonóża (łac. maxillipedes) – zmodyfikowane, parzyste odnóża tułowiowe skorupiaków i pareczników służące do aktywnego chwytania pokarmu. Występują w liczbie 1–3 par na przednich segmentach tułowia. U pancerzowców pojawiają się już w stadium żywika.

U pareczników szczękonóża znajdują się na pierwszym segmencie zagłowowym. Ich biodra zlane są ze sternitami, tworząc coxosterna, które często mają ząbki lub kolce na przedniej krawędzi. We wnętrzu szczękonóży znajdują się gruczoły jadowe. Narządy te służą chwytaniu, paraliżowaniu, a u niektórych grup też rozrywaniu ofiary[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. Jolanta Wytwer: nadgromada: wije – Myriapoda. W: Zoologia t. 2 Stawonogi cz. 2 Tchawkodyszne. Czesław Błaszak (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 10.

Bibliografia

  • Biologia. Multimedialna encyklopedia PWN Edycja 2.0. pwn.pl Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-61492-24-5.
  • Adam Urbanek: Jedno istnieje tylko zwierzę...: myśli przewodnie biologii porównawczej. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2007. ISBN 978-83-88147-08-1.

Media użyte na tej stronie

Lithobius ventral head1.jpg
Brzuszna strona głowy drewnika widełkowca (Lithobius forficulatus). Żółty: czułki, zielony: płytka głowowa, czerwony: nadustek, różowy: szczęki I pary; fioletowy: szczęki II pary; niebieski: coxosterna szczękonóży; turkusowy: pozostała część szczękonóży