Szczelina Sylwiusza

Szczelina Sylwiusza, inaczej bruzda boczna.

Schemat pokazujący lokalizację ośrodków Broki i Wernickego. Widoczna pomiędzy nimi jest Szczelina Sylwiusza.

Szczelina Sylwiusza, inaczej szczelina boczna lub bruzda boczna (łac. fissura Sylvii s. fissura lateralis, sulcus lateralis) – jedna z najlepiej widocznych struktur leżących na powierzchni bocznej ludzkiego kresomózgowia.

Anatomia

Szczelina Sylwiusza oddziela płat czołowy i płat ciemieniowy od płata skroniowego znajdującego się poniżej. Występuje w obu półkulach mózgu, lecz dłuższa jest w lewej półkuli. Stanowi jedną z najwcześniej wykształcających się bruzd w mózgowiu – pojawia się około 14 tygodnia życia płodowego^[1]. Posiada kilka rozgałęzień. Dwa najbardziej wyróżniające się to ramię wstępujące i ramię poziome, które oddzielają zakręt czołowy dolny. Szczelina boczna sąsiaduje również z zakrętem skroniowym poprzecznym, który zawiera pierwszorzędową korę słuchową. Uszkodzenie kory półkuli dominującej w pobliżu szczeliny może być przyczyną afazji, ponieważ sąsiaduje ona z wieloma strategicznymi ośrodkami odpowiedzialnymi za mowę – ośrodkiem Broki (44B), Wernickego (22B) oraz stykiem skroniowo-ciemieniowo-potylicznym (zakręty – kątowy i nadbrzeżny)^[2].

Eponim

Szczelina boczna została nazwana imieniem Franciscusa Sylviusa (1614–1672), profesora medycyny na uniwersytecie w Lejdzie.

Przypisy