Szczelność
W różnych dziedzinach funkcjonują różne (podobne) definicje szczelności.
Szczelność w budownictwie – to właściwość fizyczna materiałów budowlanych, która określa jaka część objętości badanego materiału zajmuje materiał bez porów. Szczelność wyraża się wzorem:
gdzie:
- – gęstość objętościowa (kg/m) badanego materiału, tzn. gęstość „z porami”,
- – gęstość (kg/m) materiału bez porów.
Szczelność w geotechnice, w postaci określonej przez normę PN-B-06714-01:1989[1] – to stosunek gęstości objętościowej kruszywa do gęstości (gęstości właściwej szkieletu gruntowego) kruszywa.
Szczelność (lub warunek szczelności) funkcjonuje również powszechnie w drogownictwie itp. jako parametr określony przez normy PN-S-06102:1997 i PN-S-96023:1984[2] jako iloraz
gdzie:
- – wymiary oczek sita, przez które przechodzi 15% ziaren warstwy podbudowy lub warstwy odsączającej (inaczej średnica zastępcza),
- – wymiary oczek sita, przez które przechodzi 85% ziaren gruntu podłoża.
Zobacz też
- właściwości fizyczne materiałów budowlanych
Przypisy
- ↑ PN-B-06714-01:1989 „Kruszywa mineralne. Badania. Podział, nazwy i określenia badań”.
- ↑ PN-S-06102:1997 „Drogi samochodowe. Podbudowy z kruszyw stabilizowanych mechanicznie”, PN-S-96023:1984 „Konstrukcje drogowe. Podbudowa i nawierzchnia z tłucznia kamiennego”. Normy te podają ww. iloraz nie nazywając go jednak szczelnością (co za to pojawia się w tym kontekście w wielu opracowaniach branżowych); gdy stosunek ten jest większy od 5, wymagane są dodatkowe działania zabezpieczające podłoże powierzchni przeznaczonej do ruchu (np. drogi). Iloraz ten jako warunek szczelności występuje w Rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z 2016 r. poz. 124 – załącznik 4).