Szelomo Szamir

Szelomo Szamir
‏שלמה שמיר‎
Ilustracja
Szelomo Szamir w 1949
generał major (alluf) generał major (alluf)
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1915
Berdyczów

Data śmierci

19 maja 2009

Przebieg służby
Lata służby

1929–1951

Siły zbrojne

Haganah Symbol.svg Hagana
 British Army
 Izraelski Korpus Morski

Jednostki

Brygada Żydowska
7 Brygada Pancerna

Stanowiska

dowódca 7 Brygady Pancernej,
szef Izraelskiego Korpusu Morskiego (1949-1950),
szef Sił Powietrznych Izraela (1950–1951)

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
Wojna o niepodległość

Odznaczenia
Wojna o niepodległość

Szelomo Szamir (ur. 15 czerwca 1915, zm. 19 maja 2009) – izraelski dowódca wojskowy w stopniu generała majora (alluf), oficer dyplomowany Sił Obronnych Izraela, w latach 1949-1950 szef Izraelskiego Korpusu Morskiego, w latach 1950–1951 szef Sił Powietrznych Izraela.

Życiorys

Młodość

Urodził się w 1915 jako Szlomo Rabinowicz w dzisiejszej Ukrainie (ówczesne Imperium Rosyjskie).

W 1925 wyemigrował do Mandatu Palestyny.

Kariera wojskowa

Szamir w 1929 wstąpił do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana. Po przejściu szkolenia wojskowego został dowódcą Kompanii Polowej (hebr. פלוגות השדה, Plugot Sadeh; w skrócie Fosh), która następnie weszła w skład Korpusu Polowego Hagany (hebr. חיל השדה, Heil HaSadeh; w skrócie Hish). Dowodził działaniami w rejonie Jerozolimy. Podczas arabskiej rewolty 1936–1939 uczestniczył w akcjach odwetowych na wsie arabskie. Uczestniczył także w założeniu w 1938 przygranicznego kibucu Chanita, oraz organizował przerzuty uzbrojenia i nielegalnych imigrantów na terenie całego kraju.

W kwietniu 1940 ukończył kurs pilota zorganizowany w porcie lotniczym Lod. W tym samym roku zaciągnął się jako ochotnik do British Army. Wszedł do grupy pierwszych oficerów przydzielonych do Brygady Żydowskiej. Podczas II wojny światowej dosłużył się rangi kapitana. W 1946 odszedł z brytyjskiej armii i powrócił do Palestyny[1].

W 1947 Hagana wysłała go do Stanów Zjednoczonych, aby zastąpił Ja’akowa Doriego stojącego na czele delegacji starającej się zakupić sprzęt wojskowy i przekonać amerykańskich oficerów o pochodzeniu żydowskim do przyłączenia się do Hagany – udało się w ten sposób pozyskać Dawida Marcusa.

W lutym 1948 Dawid Ben Gurion wezwał go do powrotu i powierzył mu zadanie organizacji Korpusu Pancernego. W dniu 16 maja 1948 została sformowana 7 Brygada Pancerna, której dowódcą został Szamir. Podczas wojny o niepodległość dowodził w operacjach wojskowych Bin Nun Alef i Bin Nun Bet. Oba ataki na arabskie pozycje w rejonie Latrun zakończyły się porażką. Szamir dowodził także budową Drogi Birmańskiej, dzięki której dostarczono zaopatrzenie do oblężonej Jerozolimy z pominięciem Latrun.

Po wojnie zaproponowano mu funkcję Szefa Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela, ale odmówił. Został Szefem Dyrekcji Zasobów Ludzkich w Sztabie Generalnym Sił Obronnych Izraela[2].

Dowódca Marynarki Wojennej

W dniu 16 maja 1949 objął dowództwo nad Izraelskim Korpusem Morskim. Był to trudny czas tworzenia izraelskiej marynarki wojennej i Szamir prowadził działania aby zakupić pierwszą korwetę i torpedowce. Tworzono także bazy wojskowe oraz ośrodki szkoleniowe dla marynarzy. Funkcje Szamira były więc typowo menedżerskie.

Dowódca Sił Powietrznych

W dniu 14 grudnia 1950 został przeniesiony na stanowisko dowódcy Sił Powietrznych Izraela. Był to okres tworzenia obrony przeciwlotniczej kraju i budowy bazy lotniczej Hatzor[3].

W sierpniu 1951 Szamir został przeniesiony do dowództwa korpusów i następnie odszedł z armii.

Działalność biznesowa

W 1952 Szamir założył firmę zajmującą się wydobyciem fosforanów na pustyni Negew, którą prowadził do 1963. W okresie tym zarządzał również firmą dostawczą oliwek. W następnych latał pełnił kierownicze funkcje w administracji państwowej, prowadził przedsiębiorstwo gazowe oraz zajmował się rozwojem lotnictwa cywilnego.

W 1970 uzyskał tytuł magistra nauk społecznych na Uniwersytecie Telawiwskim. Studiował także administrację biznesu na Uniwersytecie Harvarda. Zmarł w 2009.

Przypisy

  1. Shlomo Shamir. [w:] In Our Own Hands – The Hidden Story of The Jewish Brigade in World War II [on-line]. [dostęp 2011-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-18)]. (ang.).
  2. Biografia Generała Shlomo Shamira. [w:] Israel Defence Forces [on-line]. 2009-05-19. [dostęp 2011-05-22]. (hebr.).
  3. Global Security: Hatzor. [dostęp 2011-05-22]. (ang.).

Media użyte na tej stronie

Haganah Symbol.svg
Autor: Meronim, Licencja: CC BY-SA 3.0
Haganah Symbol
Flag of the British Army.svg
The Army Flag (non-ceremonial): is authorized to be flown at any Army or inter-Service events of a non ceremonial nature, at Army headquarters and recruiting offices. The Army Flag is not to be flown as the principal flag denoting Army participation at any international event where the Union Flag should be flown (Ministry of Defence (1996). The Queen's Regulations for the Army 1975. Government of the United Kingdom p. 227. Retrieved on 14 November 2015.).
Independence war ribbon.jpg
Autor: Ingsoc, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Independence War Ribbon
Naval Ensign of Israel.svg
Naval ensign of Israel
Shlomo Shamir.jpg
ALUF SHLOMO SHAMIR, OFFICER IN COMMAND OF THE ISRAELI NAVY.
IDF aluf rotated.svg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
The IDF rank Aluf