Szewach Weiss

Ten artykuł od 2018-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Szewach Weiss

‏שבח וייס‎

Szewach Weiss (2008)
Imię i nazwisko po urodzeniu	Szejwach Weiss
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1935 Borysław, II Rzeczpospolita
Przewodniczący Knesetu
Okres	od 13 lipca 1992 do 24 czerwca 1996
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Ambasador Izraela w Polsce
Okres	od 2001 do 2003
Następca	Dawid Peleg
Odznaczenia

Odznaczenie Szewacha Weissa (z prawej) Orderem Zasługi RP przez Aleksandra Kwaśniewskiego (2004)

Zygmunt Rolat, Samuel Willenberg, Szewach Weiss i Ada Willenberg podczas obchodów 70. rocznicy buntu w obozie zagłady w Treblince

Szewach Weiss (pierwszy z lewej) podczas uroczystości zapalenia lampy chanukowej w Sejmie (2015)

Szewach Weiss (hebr. שבח וייס; ur. 5 lipca 1935 w Borysławiu jako Szejwach Weiss) – izraelski politolog, polityk i dyplomata, profesor nauk politycznych, poseł do Knesetu w latach 1981–1999 i jego przewodniczący (1992–1996), w latach 2001–2003 ambasador Izraela w Polsce^[1], kawaler Orderu Orła Białego^[2].

Życiorys

Młodość i czas wojny

Urodził się w Borysławiu w województwie lwowskim (obecnie Ukraina) w rodzinie żydowskiej, jako Szejwach Weiss, syn Gitł (Gieni) i Meira Wolfa Weissa, właściciela sklepu spożywczego. Latem 1941, po wkroczeniu armii niemieckiej, rodzinie Weissów udało się zbiec z getta. Najpierw ukrywali się u Ukrainki Julii Lasotowej, później u polskiego małżeństwa Anny i Michała Górali. Następnie pomagała im przetrwać sąsiadka, Maria Potężna z synem Tadeuszem.

Weiss:

W tej kryjówce spędzili ok. 8 miesięcy. Następnie przenieśli się do ukrytej piwnicy innego niepozornego domu, gdzie ukrywali się przez kolejne 21 miesięcy^[1].

W sierpniu 1944 do Borysławia wkroczyły wojska radzieckie. Po zakończeniu działań wojennych Weissowie zamieszkali ponownie w swoim starym domu, a Szejwach poszedł do drugiej klasy szkoły podstawowej. Jednak wkrótce potem zmuszeni byli wyjechać do Polski. Przez pewien czas mieszkali w Wałbrzychu, a sam Szejwach mieszkał i uczył się w sierocińcu prowadzonym przez syjonistyczną organizację Bricha w Głuszycy. W tym czasie rozpoczął naukę języka hebrajskiego.

W styczniu 1946 Weissowie przekroczyli nielegalnie granicę z Czechosłowacją, by przedostać się do Palestyny. Przez Bratysławę dotarli do Wiednia, po czym znaleźli się w obozie przejściowym niedaleko Linzu. Następnie przedostali się do Włoch i dotarli do Rzymu. 1 grudnia Weiss wypłynął z Genui do mandatu Palestyny.

W Izraelu

Po przybyciu do Izraela zmienił imię na Szewach (w języku hebrajskim szewach oznacza „sława”^[4]). Skierowano go do szkoły rolniczej Hadassim niedaleko Netanji. Tam spotkał polskiego lewicującego Żyda, Micha’ela Kasztana, który stał się jego nauczycielem. To m.in. pod jego wpływem Weiss zbliżył się do lewicy.

W tym czasie zaczął uprawiać wyczynowo sport. W 1954 był jednym z najlepszych sportowców w Izraelu (trenował lekkoatletykę i podnoszenie ciężarów). Następnie rozpoczął służbę wojskową w armii izraelskiej, gdzie zaangażował się w życie kulturalne – jako podoficer do spraw kultury dla północnej części Izraela. Dosłużył się stopnia sierżanta^[5]. Później został dziennikarzem radiowym. Jednocześnie studiował na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie i Wydziale Prawa w Tel Awiwie.

W 1965 uległ wypadkowi samochodowemu, który zakończył jego karierę sportową. Był jednak jednym z pierwszych trenerów Miriam Sidranski, wielokrotnej mistrzyni Izraela w biegach.

W 1975 założył Wydział Mediów na Uniwersytecie Hajfy i został profesorem nauk politycznych na tej uczelni.

Działalność polityczna

W latach 1969–1981 był radnym w Hajfie, od 1977 do 1999 członkiem Komitetu Centralnego Partii Pracy. Był jednym ze zwolenników Icchaka Rabina podczas jego wewnątrzpartyjnej rywalizacji z Szimonem Peresem. Od 1981 był posłem do Knesetu.

Przewodniczący Knesetu

W latach 1988–1992 był wiceprzewodniczącym^[5], od 13 lipca 1992 do 24 czerwca 1996 przewodniczącym Knesetu^[6], wybranym stosunkiem głosów 76:32. Po latach pisał:

W 1993 uczestniczył w rozmowach pokojowych z Jasirem Arafatem w Oslo.

Był jedną z ostatnich osób, z którą rozmawiał premier Izraela Icchak Rabin zanim zginął z rąk żydowskiego nacjonalisty 4 listopada 1995. Przy wielu okazjach reprezentował Kneset za granicą (w latach 1984-1999 był delegatem izraelskiego parlamentu do Rady Europy).

Ambasador Izraela w Polsce i późniejsza działalność

W latach 2001–2003 pełnił funkcję ambasadora Izraela w Polsce. Podczas swojej misji w Polsce brał istotny udział w polskim życiu publicznym, do czego przyczyniała się jego biegła znajomość języka polskiego. Od 2000 jest Przewodniczącym Rady Instytutu Pamięci Jad Waszem. Jednocześnie gościnnie prowadzi wykłady na temat historii i polityki Izraela na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Przez kilka lat współpracował z tygodnikiem „Wprost”^[8], a od 2011 do 2012 z tygodnikiem „Uważam Rze”. Publikuje także komentarze w „Rzeczpospolitej”. Od stycznia 2013 jest publicystą tygodnika „Do Rzeczy”^[9].

Jest autorem kilkudziesięciu książek: dla dzieci, z dziedziny nauk politycznych, na temat zarządu miejskiego oraz Holocaustu.

Od 28 marca 2008 jest członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu.

Życie prywatne

Od 1959 był żonaty z Ester, z którą miał dwójkę dzieci – córkę Jifat i syna No’ama. Ma wnuczkę Szirę.

Biegle włada językiem hebrajskim, polskim, angielskim i rosyjskim.

Odznaczenia

• Order Orła Białego (2016)^[10][11],
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2004)^[12],
• Komandoria Missio Reconciliationis (2003)^[13],
• Odznaka Honorowa „Bene Merito” (2009)^[14][15],
• Medal „Zasłużony dla Tolerancji” (2003).

Nagrody i wyróżnienia

• 1975 – Nagroda za studia nad zarządem miejskim,
• 1995 – Nagroda za tolerancję przyznaną mu przez Ruch Piękny Izrael,
• 1996 – Nagroda Amitaia za uczciwość w służbie publicznej,
• 1998 – Nagroda Brata Alberta,
• 1999 – Nagroda Ruchu dla Dobrego Zarządu,
• 2003 – Honorowy Obywatel Miasta Kalisza,
• 2006 – Doktorat honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego,
• 2008 – Nagroda imienia Sérgio Vieira de Mello (nagroda specjalna^[16]),
• 2011 – Doktorat honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego^[17],
• 2011 – Doktorat honoris causa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi^[18],
• 2012 – Doktorat honoris causa Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie,
• 2013 – Doktorat honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach^[19],
• 2018 – Nagroda im. Jana Nowaka Jeziorańskiego.

Przypisy

Bibliografia

• Szewach Weiss (ang.) – profil na stronie Knesetu.
• Informacja na WNPiSM UW