Szkliwo (anatomia)

Szkliwo (góra) i zębina (dół), zdjęcie mikroskopowe

Szkliwo (łac. enamelum) – tkanka pokrywająca zębinę w obrębie korony zęba warstwą grubości do 1400 μm (np. na guzku żującym kłów lub na powierzchniach żujących trzonowców). Szkliwo jest zbudowane w 96–98% z materii nieorganicznej w postaci kryształów dwuhydroksyapatytu, czego efektem jest niezwykła twardość. Pozostałe 2–4% szkliwa stanowią związki organiczne i woda. Jako jedyna część zęba powstaje z komórek nabłonkowych, ameloblastów (adamantoblastów).

Właściwości mechaniczne

Szkliwo jest najtwardszą tkanką organizmu. Jego odporność na zgniatanie wynosi 100–380 MPa (według niektórych badaczy nawet 400 MPa)^[1], twardość według Knoopa 343 kg/mm^2[1] a w skali Mohsa 5-6^[2]. Wytrzymałość na rozciąganie jest równa 10 MPa^[1], moduł sprężystości 50000–85000 MPa^[1], granica plastyczności 344 MPa^[1]. Przewodność cieplna szkliwa wynosi 0,88 W/m·K^[1].

Zobacz też

• cement
• miazga
• przyzębie

Przypisy

Bibliografia

• Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
• Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-13544-7.