Szkliwo ceramiczne

Szkliwo ceramiczne – jest to warstwa masy szklanej pokrywająca powierzchnię wyrobu ceramicznego i ściśle z nią połączona w procesie wypalania/spiekania/stapiania w temp. od 1080 °C do 1450 °C[a][b][1].

W zależności od temperatury topnienia, szkliwa dzieli się na:

  • łatwo topliwe – temperatura topnienia do 1100 °C,
  • średnio topliwe – temperatura topnienia od 1100 do 1230 °C,
  • trudno topliwe – temperatura topnienia od 1230 do 1450 °C.

Szkliwa składają się z tlenków metali i niemetali, mogą zawierać związki takich pierwiastków jak ołów, bor, cyna, wapń, żelazo, glin itp. Powłoka szkliwa, w zależności od składu, nadaje przedmiotom barwę, połysk (w przypadku szkliwa lśniącego), spotykane są powłoki matowe lub półprzeźroczyste. Nadają one przedmiotom takie cechy jak: odporność na przenikanie wody, działanie kwasów, zasad itp. Szkliwo ceramiczne służy do ozdoby, podnosi walory estetyczne, a także służy do podniesienia walorów użytkowych ceramiki[2].

  • szkliwo transparentne: ołowiowe, zabarwione tlenkami metali (najtańsze – najbardziej popularne – tlenki żelaza)
  • szkliwo barwne: białe – cyna; fioletowe – związki manganu; niebieskie – kobalt i jego tlenki; żółty – związki żelaza, antymony; zielony – związki miedzi

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Masa szkliwa przed nałożeniem na czerep jest mieszanką sproszkowanego szkła (lub zmielonego piasku) i dodatków chemicznych. Po zmieszaniu z wodą stanowi zawiesinę “mulistą” aplikowaną na czerep pędzelkiem, natryskowo lub przez zanurzenie. Tak otrzymaną warstwę osadu poddaje się dalszej obróbce i wypalaniu.
  2. ↑ W prostszych technikach stosuje się szkliwo o temp. topnienia pow. 600 °C.

Przypisy

  1. ↑ Bogusław Flis, Aleksandra Wyszyńska: Zarys Technologii Ceramiki-Podręcznik dla ZSZ. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1974, s. 281. ISBN 83-02-00428-6.
  2. ↑ Bogusław Flis, Aleksandra Wyszyńska: Zarys Technologii Ceramiki-Podręcznik dla ZSZ. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1974, s. 280. ISBN 83-02-00428-6.