Szkoła Podchorążych Saperów
| ||
Historia | ||
Państwo | ![]() | |
Sformowanie | 1919 | |
Rozformowanie | 1939 | |
Tradycje | ||
Nadanie sztandaru | 19 października 1929 | |
Kontynuacja | Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych | |
Dowódcy | ||
Pierwszy | ppłk Jerzy Solecki | |
Ostatni | ppłk dypl. Mieczysław Wilczewski | |
Organizacja | ||
Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
Rodzaj wojsk | saperzy | |
Podległość | Dowództwo Saperów |
Szkoła Podchorążych Saperów – szkoła Wojska Polskiego II RP kształcąca kandydatów na oficerów saperów i saperów kolejowych, a w latach 1925-1935 również łączności.
Historia szkoły
W latach 1918-1922 oficerów do jednostek saperskich kształcono w Kościuszkowskim Obozie Szkolnym Saperów zlokalizowanym na Powązkach w Warszawie. W 1922, po przejściu Wojska Polskiego na stopę pokojową, przyjęto zasadę tworzenia szkół oficerskich dla poszczególnych rodzajów broni. W lipcu 1922 sformowano Główną Szkołę Artylerii i Inżynierii na bazie Obozu Szkolnego Saperów w Warszawie na Powązkach, z zadaniem kształcenia na poziomie wyższym oficerów młodszych. Studia miały trwać trzy lata. W grudniu 1922 zakończoną wstępną organizację szkoły, jednak ze względu na brak warunków kwaterunkowych w Warszawie, Wydział Artylerii przeniesiono do Torunia. Ze względu na trudności kierowania wydziałami w Warszawie i Toruniu GSAiI rozwiązano. Ze względu na zapotrzebowanie wojska na oficerów saperów i artylerzystów z dniem 1 czerwca 1923 utworzono dwie odrębne szkoły: Oficerską Szkołę Inżynierii w Warszawie i Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu[1]. 13 listopada 1923 minister spraw wojskowych zatwierdził podział przedmiotów nauki na przedmioty o programie wyższym i programie średnim[2]. Oficerska Szkoła Inżynierii (OSI) istniała od czerwca 1923 do sierpnia 1939.
Szkoła mieściła się w byłych koszarach rosyjskiej artylerii konnej, położonych w czworoboku ograniczonym ulicami: Nowowiejską, Suchą, Koszykową i Topolową. W skład kompleksu koszarowego wchodziły dwa budynki mieszkalne, jednopiętrowe, trzy stajnie, działownia i łaźnia adaptowane w latach 1923-25 dla potrzeb szkoły oficerskiej.
W szkole obowiązywał trzyletni program nauczania. Przyjmowani do niej byli kandydaci w wieku 18-27 lat, posiadający świadectwo dojrzałości lub szkołę równorzędną i podchorążych rezerwy. Szkoła kształciła ok. 300 podchorążych. W ciągu pierwszego roku podchorążowie kształcili się według jednego programu, po czym następowała specjalizacja na trzech kierunkach: saperzy i wojska kolejowe, łączność i wojska samochodowe. Wyszkolenie techniczne postawione było na poziomie politechniki. Wykładowcami byli pracownicy Politechniki Warszawskiej. Szkolenie praktyczne odbywało się, w zależności od specjalności, na obozach w Modlinie, Jabłonnie i Zegrzu. Każda ze specjalności odbywała praktyki w jednostkach specjalistycznych. Podchorążowie odbywali dwutygodniowe kursy narciarskie w Zakopanem.
9 sierpnia 1928 Minister Spraw Wojskowych przemianował Oficerską Szkołę Inżynierii na Szkołę Podchorążych Inżynierii[3].
1 sierpnia 1929 weszła w życie nowa organizacja Szkoły Podchorążych Inżynierii. W skład szkoły wchodziły następujące komórki organizacyjne oraz pododdziały:
- komenda szkoły (skład osobowy Nr 1),
- kwatermistrzostwo (skład osobowy Nr 2),
- kompania administracyjna (skład osobowy Nr 3),
- batalion podchorążych (skład osobowy Nr 4),
Komendant szkoły podlegał bezpośrednio II Wiceministrowi Spraw Wojskowych. W stosunku do personelu szkoły posiadał uprawnienia dyscyplinarne dowódcy piechoty dywizyjnej. Stanowisko komendanta szkoły zostało zaszeregowane do stopnia generała brygady, a stanowisko dyrektora nauk - pułkownika dyplomowanego[4].
19 października 1929 Szkoła otrzymała chorągiew ufundowaną przez Stowarzyszenie Techników Polskich.
13 grudnia 1929 Prezydent RP Ignacy Mościcki zatwierdził wzór lewej strony płachty chorągwi Szkoły Podchorążych Inżynierii[5].
W 1930 zostały utworzone dwa równorzędne stanowiska dyrektora nauk: dla łączności i dla saperów. W 1931 na terenie Fortu VIII w Kazuniu został zorganizowany obóz szkolny saperów, natomiast na terenie Fortu Kilińskiego w Zegrzu - letni obóz szkolny łączności.
W 1935 została utworzona Szkoła Podchorążych Łączności w Zegrzu, która przejęła kształcenie kandydatów na oficerów łączności. Z dniem 15 października 1935 Szkoła Podchorążych Inżynierii została przemianowana na Szkołę Podchorążych Saperów i podporządkowana dowódcy saperów[6].
W latach 1923-1939 Szkoła, na trzyletnim profilu kształcenia, wykształciła 871 podporuczników, w tym 599 saperów i saperów kolejowych oraz 272 łączności.
W Szkole prowadzono kursy doszkolenia oficerów saperów oraz roczne kursy fortyfikacyjne dla oficerów sztabowych, mające charakter wyższych studiów wojskowo-technicznych:
- IV Kurs Doszkolenia Oficerów Saperów w okresie od 4 września 1924 roku do 27 marca 1925 roku dla 50 oficerów młodszych,
- V Kurs Doszkolenia Oficerów Saperów w okresie od 13 maja do 3 grudnia 1925 roku dla 68 oficerów młodszych,
- Kurs Doszkolenia Młodszych Oficerów Saperów w okresie od 13 grudnia 1926 roku do 12 kwietnia 1927 roku dla 18 oficerów,
- Kurs Podoficerów Magazynierów Minerów w okresie od 1 marca do 3 czerwca 1927 roku,
- Kurs Wałmistrzów (ośmiotygodniowy) w roku szkolnym 1927/1928,
- I Kurs Doskonalenia Oficerów Sztabowych Saperów 1 marca - 1 września 1928 roku[7]
- I Kurs Fortyfikacyjny w okresie od 15 listopada 1925 roku do 15 października 1926 roku dla 25 oficerów sztabowych[8],
- II Kurs Fortyfikacyjny w okresie od 1 stycznia do 22 grudnia 1927 roku dla 16 oficerów sztabowych.
W latach 1925-31 przeszkolono 70 oficerów fortyfikacji i 24 oficerów do prac sztabowych. Systematycznie dokształcano podoficerów zawodowych w specjalnościach: minerstwo, radiotechnika, łączność, fortyfikacja, i sprzęt saperski.
W OSI działała Sekcja Fortyfikacyjna Towarzystwa Wiedzy Obronnej i redakcja czasopisma „Saper i Inżynier Wojskowy”. Miał też siedzibę Zarząd Główny Związku Inżynierii Wojskowej, zrzeszający oficerów i podchorążych rezerwy.
W ostatnich dniach sierpnia 1939 Szkołę Podchorążych Saperów rozformowano. Kadrę skierowano do mobilizujących się jednostek i pododdziałów. Sztandar i dokumentacja Szkoły, część broni, zostały ukryte na terenie uczelni. W 1946 wyjęte z ukrycia sztandar i dokumentacja zostały przekazane władzom wojskowym (sztandar OSI znajduje się w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
Na podstawie decyzji Nr 278/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 sierpnia 2009 Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych we Wrocławiu przejęło i z honorem kultywuje dziedzictwo tradycji Oficerskiej Szkoły Inżynierii 1923-1939 (sic!)[9].
Kadra szkoły
- Komendanci
- ppłk Jerzy Solecki (1919)
- ppłk Otton Berezowski (jednocześnie komendant KOSS)
- por. Jan Guderski (IX 1920 - X 1921)
- płk sap. inż. Konstanty Haller (1923-1926)
- płk sap. Jan Skoryna (1926-1927)
- płk sap. inż. Jan Lucjan Jastrzębski (p.o. 1927-1928)
- płk sap. Stefan Dąbkowski (1928-1934)
- płk sap. Stanisław Arczyński (1934-1936)
- ppłk sap. Bolesław Siwiec (1936-1938)
- mjr sap. Jan Władyka (p.o. 1938)
- ppłk dypl. sap. Mieczysław Józef Wilczewski (1938–1939)
- Dyrektorzy nauk
- płk sap. inż. Jan Romuald Ożyński (1923–1924)
- płk sap. inż. Jan Lucjan Jastrzębski (od 9 IX 1925[10])
- ppłk SG Jerzy Levittoux (1927-1928)
- mjr inż. Zdzisław Macherski (1929-1930)
- ppłk Józef Wróblewski (od 1930 dla łączności)
- mjr sap. inż. Jan Ejsymont (od 1930 dla saperów)
- mjr sap. Antoni Wejtko (do 25 X 1926 → kwatermistrz 2 psap)
- mjr sap. Józef Ruciński (od 14 X 1926)
- kpt. Eugeniusz III Szubert (od 26 IV 1928)
- mjr sap. Zenon Lenczewski (III[11] – 1 XII 1934 → zarządca Głównej Składnicy Saperskiej[12])
- Dowódcy batalionu podchorążych
- mjr sap. Władysław Spałek (1923-1926)
- mjr sap. Wacław Damrosz (25 X 1926 - 5 XI 1928 → dowódca XVII bsap)
- mjr/ppłk sap. Jan Łepkowski (p.o. od 5 XI 1928)
- mjr sap. Antoni Piotrowski (1931-1935)
- mjr sap. Jan Władyka (1936–1939)
- Dowódcy kompanii szkolnych
- mjr Emil Strumiński - 1 kompania (od 25 X 1926)
- kpt. Karol Gustaw Ludwig (od 5 XI 1928)
- mjr Adolf Antoni Schmidt - 2 kompania (od 25 X 1926)
- mjr Bolesław Siwiec - 3 kompania (od 25 X 1926)
- kpt. Władysław Weryho (od 26 IV 1928)
- Wychowawcy
- kpt. Karol Gustaw Ludwig (25 X 1926 - 5 XI 1928 → dowódca 1 kompanii szkolnej)
- kpt. Władysław Weryho (25 X 1926 - 26 IV 1928 → dowódca kompanii szkolnej)
- kpt. Bolesław Lejsza (od 25 X 1926)
- Dowódca kompanii obsługi
- por. Jerzy Hryniewicz (od 25 X 1926)
- kpt. Edward Bałtusis (od 1927)
- Wykładowcy
- Aleksander Miszke[13]
Absolwenci szkoły
- I promocja 1924
25 lipca 1924 Prezydent RP mianował 23 absolwentów na stopień podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Niżej wymienionym oficerom prawo do uposażenia podporucznika przysługiwało z dniem 1 lipca 1924[14].
- ppor. sap. Leonard Matrybiński
- ppor. sap. Stanisław Jóźwicki
- ppor. sap. Antoni Eysymontt
- ppor. sap. Kazimierz Łobodziński
- ppor. sap. Mieczysław Rutkowski
- ppor. sap. Zdzisław Mieczysław Łoziński
- ppor. sap. Wiktor Neklaws
- ppor. sap. Aleksander Karchesy
- ppor. sap. Mieczysław Siekierko
- ppor. sap. Bogusław Jaworski
- ppor. sap. Zygmunt Zakrzewski
- ppor. sap. Stanisław Rybka
- ppor. sap. Włodzimierz Horoszewicz
- ppor. sap. Henryk Kurowski
- ppor. sap. Władysław Hrabowski
- ppor. sap. German Marcinkowski
- ppor. sap. Józef Domaszewski
- ppor. sap. Bohdan Weryński
- ppor. sap. Feliks Grochowski
- ppor. sap. Wiktor Otton Fryderyk Zyndram-Kościałkowski
- ppor. sap. Kazimierz Schreiber
- ppor. sap. Adam Podolski
- ppor. sap. Mieczysław Krajewski
- II promocja 1925
1 października 1925 Prezydent RP mianował 31 absolwentów na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1925 w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a minister spraw wojskowych wcielił do formacji liniowych saperów[15].
- ppor. sap. Wacław Janaszek
- ppor. sap. Włodzimierz Bojko
- ppor. sap. Bolesław Władysław Tuora
- ppor. sap. Józef Stanisław Zieliński
- ppor. sap. Tadeusz Roman Banaszkiewicz
- ppor. sap. Stanisław Świnarski
- ppor. sap. Jan Jaźwiński
- ppor. sap. Bolesław Barański
- ppor. sap. Jan Kazimierz Zawisza
- ppor. sap. Janusz Seweryn Lange
- ppor. sap. Wacław Bejgrowicz
- ppor. sap. Stanisław Gajewski
- ppor. sap. Karol Jabłoński
- ppor. sap. Andrzej Grzybowski (lok. 20)
- ppor. sap. Jan Górski (lok. 31)
- III promocja 1926
Niżej wymienieni absolwenci zostali 29 września 1926 roku mianowani podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1926 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów (26), oficerów saperów kolejowych (2) i oficerów łączności (7) oraz wcieleni do kadry oficerów saperów, kadry oficerów saperów kolejowych i kadry oficerów łączności. Lokaty zostały określone po ukończeniu trzeciego roku szkolnego[16]. 25 sierpnia 1927 roku absolwenci III promocji zostali wcieleni do macierzystych oddziałów[17]. 29 listopada 1927 roku Prezydent RP nadał lokaty 24 podporucznikom inżynierii i saperów, 2 podporucznikom saperom kolejowym i 4 podporucznikom łączności[18].
- ppor. sap. Maciej Kalenkiewicz (lok. 1), we IX 1939 oficer sztabu Suwalskiej Brygady Kawalerii
- ppor. sap. Artur Oborski (lok. 2), † 18 czerwca 1940 w Thouars jako kapitan inżynier Ośrodka Wyszkolenia Oficerów Saperów
- ppor. sap. Stanisław Buzdygan (lok. 3)
- ppor. sap. Stanisław Sulich (lok. 4)
- ppor. sap. Jan Górski (lok. 5)
- ppor. sap. Henryk Oszczakiewicz (lok. 6), we IX 1939 dowódca grupy wojsk kolejowych nr 54
- ppor. sap. Mieczysław Wolski (lok. 7), słuchacz Kursu Intendentów 1933-1935, we IX 1939 szef służby intendentury 12 DP, w 1944 roku szef Oddziału IV Sztabu Kieleckiego Korpusu AK
- ppor. sap. Edmund Wajdowicz (lok. 8), w 1944 dowódca 11 ksap
- ppor. sap. Ryszard Małaszkiewicz (lok. 9), w 1944 szef sztabu 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej
- ppor. sap. Jerzy Szaad (lok. 10), zginął w czasie niemieckiej okupacji jako oficer Armii Krajowej
- ppor. sap. Stanisław Bielenin (lok. 11)
- ppor. sap. Hipolit Marian Smoczkiewicz (lok. 12), w 1945 dowódca 11 ksap i 20 bsap
- ppor. sap. Wacław Kostecki (lok. 13)
- ppor. sap. Dalibor Roman Małaczyński (lok. 14)
- ppor. sap. Tadeusz Henryk Janiczek (lok. 15), we IX 1939 dowódca ksap. „Hoszcza”, następnie w niemieckiej niewoli
- ppor. sap. Władysław Potera (lok. 16), absolwent Oficerskiej Szkoły Topografów (1935), oficer WIG, † 1940 Charków
- ppor. sap. Mikołaj Józef Boczkowski (lok. 17), słuchacz Kursu Intendentów 1933-1935, w 1944 kwatermistrz 5 DP
- ppor. sap. Kazimierz Aleksander Dębski (lok. 18)
- ppor. sap. Feliks Aleksander Krzysztof Zachariasiewicz (lok. 19), syn gen. bryg. Tadeusza Zachariasiewicza, we IX 1939 w Ośrodku Zapasowym Saperów Nr 3, † 1940 Katyń
- ppor. sap. Stefan Fus (lok. 20)
- ppor. sap. Marian Werner (lok. 21)
- ppor. sap. Marian Stanisław Hodbod (lok. 22)
- ppor. sap. Edward Morek (lok. 23), we IX 1939 dowódca saperów 22 DP
- ppor. sap. Edmund Staniszewski (lok. 24), we IX 1939 dowódca 1 kompanii 30 bsap
- ppor. sap. Jan Kanty Franciszek Szpakowski
- ppor. sap. Zygmunt Wincenty Konopka, we IX 1939 dowódca 1 kompanii 21 bsap.
- ppor. sap. kol. Grzegorz Bożydar Gadzaliński (lok. 1), we IX 1939 zastępca dowódcy 81 bsap
- ppor. sap. kol. Bolesław Antoni Jeżowski (lok. 2)
- ppor. łącz. Marian Suski (lok. 1)
- ppor. łącz. Adam Wincenty Gac (lok. 2)
- ppor. łącz, Eugeniusz Trzeciak (lok. 3)
- ppor. łącz. Stanisław Żmitrowicz (lok. 4), we IX 1939 komendant Głównej Zbiornicy Dozorowania
- ppor. łącz. Franciszek Leszczyński
- ppor. łącz. Tadeusz Justyn Szulc
- ppor. łącz. Marcin Kowal
15 sierpnia 1928 roku dwudziestu trzech oficerów saperów (z wyjątkiem Tadeusza Henryka Janiczka), dwóch oficerów saperów kolejowych i czterech oficerów łączności (zajmujących lokaty 1-4), zostało mianowanych porucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1928 roku[19]. 27 października 1928 roku podporucznicy łączności Kowal, Leszczyński i Szulc oraz podporucznik saperów Konopka (lok. 24) zostali mianowani porucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1928 roku w swoich korpusach osobowych[20]. Z dniem 4 grudnia 1928 roku porucznicy Grzegorz Bożydar Gadzaliński i Bolesław Antoni Jeżowski zostali przeniesieni z korpusu oficerów saperów kolejowych do korpusu oficerów inżynierii i saperów z pozostawieniem na zajmowanych stanowiskach z lokatą, odpowiednio 11,5 i 23,01[21]. 15 sierpnia 1929 roku podporucznicy saperów Tadeusz Henryk Janiczek i Jan Kanty Franciszek Szpakowski zostali mianowani porucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1928 roku z lokatą, odpowiednio 14,5 i 24[22]. Następnie porucznicy Marian Stanisław Hodbod i Jan Kanty Franciszek Szpakowski zostali przeniesieni w stan spoczynku. W 1934 roku obaj oficerowie pozostawali w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, posiadali przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, i byli wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[23].
- IV promocja 1925-1928
- ppor. łącz. Zenon Starkiewicz (lok. 1), we IX 1939 dowódca łączności Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej
- ppor. sap. Edward Jelonek (lok. 1)
- ppor. sap. Felicjan Ludwik Majorkiewicz (lok. 2), oficer Oddziału III Sztabu SGO „Narew”
- śp. ppor. sap. Bolesław Łazutko
- V promocja 1926-1929
- ppor. sap. Wacław Dłużniewski (lok. 1), we wrześniu dowódca fortecznej kompanii saperów OWar. „Katowice”
- ppor. łącz. Andrzej Tadeusz Potocki (lok. 1), we IX 1939 dowódca kompanii telefonicznej 25 DP
- VI promocja 1927-1930
15 sierpnia 1929 uczniowie zostali mianowani na stopień podporucznika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1929 w korpusie oficerów inżynierii i saperów z równoczesnym wcieleniem do kadry oficerów saperów[24]. We wrześniu 1930 absolwenci zostali wcieleni do formacji liniowych saperów[25].
- ppor. sap. Aleksander Konarzewski (lok. 1)
- ppor. sap. Stanisław Latwis (lok. 34)
- ppor. sap. Józef Paroński
- ppor. sap. Tadeusz Struś (lok. 13), we IX 1939 dowódca (?) 46 bsap
- ppor. sap. Adam Szugajew
- ppor. sap. Rufin Vieweger
- VII promocja 1928-1931
15 sierpnia 1931 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował 75 absolwentów Szkoły podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1930 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów (48) i korpusie oficerów łączności (27)[26].
- ppor. sap. Witold Karpowicz (lok. 1), we IX 1939 dowódca Grupy Wojsk Kolejowych Nr 11
- ppor. sap. Stanisław Olgierd Jaskold-Gabszewicz (lok. 2), w 1944 dowódca 13 wileńskiego batalionu strzelców
- ppor. sap. Mieczysław Norbert Stankiewicz (lok. 3), we IX 1939 dowódca 1 kompanii 56 batalionu saperów, † 1940 Katyń
- ppor. sap. Henryk Ignacy Teichen (lok. 4), we IX 1939 dowódca kompanii mostów kolejowych nr 57, † 1940 Katyń
- ppor. sap. Stefan Rychter (lok. 5), we IX 1939 oficer operacyjny 3 DP Leg.
- ppor. sap. Jan Wojciech Kiwerski (lok. 6), we IX 1939 oficer operacyjny 33 DP
- ppor. sap. Maksymilian Robert Kruczała (lok. 7), we IX 1939 zastępca dowódcy 10 batalionu saperów
- ppor. sap. Marian Władysław Step (lok. 8)
- ppor. sap. Stanisław Górski (lok. 9)
- ppor. sap. Stanisław Ludwik Jaxa-Rożen (lok. 25), we IX 1939 dowódca 2 kompanii zmotoryzowanego bsap
- ppor. sap. Ryszard Kalpas (lok. 27)
- ppor. sap. Zdzisław Sroczyński (lok. 30)
- ppor. sap. Zygmunt Członkowski (lok. 48)
- VIII promocja 1929-1932
- ppor. sap. Paweł Sulmicki vel Paweł Szynkaruk (lok. 1)
- ppor. sap. Teodor Cetys (lok. 2)
- ppor. sap. inż. Zenon Thienel (lok. 15)
- ppor. sap. Julian Feliks Folik (lok. 23)
- IX promocja 1930-1933
5 sierpnia 1933 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował 90 absolwentów Szkoły podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1932 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów (43) i korpusie oficerów łączności (47)[27].
- ppor. sap. Dominik Włódarski (lok. 1)
- ppor. sap. Piotr Borowski (lok. 2)
- ppor. sap. Michał Bucza (lok. 3)
- ppor. sap. Aleksander Kajkowski (lok. 9)
- ppor. sap. Michał Władysław Paprocki (lok.10)
- ppor. sap. Jan Lemieszonek (lok. 15)
- ppor. sap. Tomasz Wierzejski (lok. 24)
- ppor. sap. Wacław Kosmatka (lok. 43)
- X promocja 1931-1934
4 sierpnia 1934 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował 114 absolwentów Szkoły podporucznikami ze starszeństwem z 15 sierpnia 1933 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów (57) i korpusie oficerów łączności (57)[28]. W niedzielę 12 sierpnia absolwentów promował generał brygady Tadeusz Kutrzeba, który prymusom wręczył pamiątkowe szable[29][30]. Minister Spraw Wojskowych wcielił podporuczników do formacji broni i polecił dowódcom tych formacji wyznaczyć „nowowcielonych” na stanowiska dowódców piechoty z dniem 1 września 1934 roku[31].
- ppor. sap. Czesław Józef Pawłowski (lok. 1 – prymus) do 5 bsap
- ppor. łącz. Marian Stanisław Szmidt (lok. 1 – prymus) do prtlg (we IX 1939 roku dowódca kompanii radio nr 15)
- XI promocja 1932-1935
45 absolwentów zostało mianowanych na stopień podporucznika ze starszeństwem z 15 października 1934, w korpusie oficerów inżynierii i saperów[32]
- ppor. sap. Leszek Bylina
- ppor. sap. Kazimierz Sygnatowicz
- ppor. sap. Władysław Borusiewicz
- ppor. sap. Kazimierz Bilski
- ppor. sap. Jerzy Przemysław Morawicz
- XII promocja 1933-1936
49 absolwentów zostało mianowanych na stopień podporucznika ze starszeństwem z 15 października 1935, w korpusie oficerów inżynierii i saperów[33]. Uroczysta promocja odbyła się 15 października 1936. W imieniu Prezydenta RP aktu promocji dokonał gen. dyw. Tadeusz Kutrzeba. Prymusowi szkoły wręczył gen. Kutrzeba szablę ofiarowaną przez Prezydenta RP z napisem: „Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej podporucznikowi Lewandowskiemu Zbigniewowi, pierwszemu w Szkole Podchorążych Saperów – 15.X.1936 r.” Podchorąży, który uzyskał drugą lokatę otrzymał od dowódcy Saperów komplet „Pism, Mów i Rozkazów” Marszałka, a trzeci z najlepszych – pistolet od komendanta szkoły[34].
- ppor. sap. Zbigniew Józef Lewandowski
- ppor. sap. Cyryl Walenty Bórak
- ppor. sap. Jan Kajus Andrzejewski
- ppor. sap. Henryk Wizbek
- [ ][a]
- ppor. sap. Kazimierz Zdzisław Franciszek Łysak
- ppor. sap. Konstanty Pierewoz (lok. 14)
- ppor. sap. Józef Pszenny (lok. 33)
- ppor. sap. Zbigniew Bronisław Michałowski (lok. 50)
- ppor. sap. Józef Pszenny (lok. 33)
- XIII promocja 1934–1937
1 kwietnia 1937 Prezydent RP mianował 43 absolwentów na stopień podporucznika w korpusie oficerów saperów ze starszeństwem od dnia 1 października 1936[36][b]. Uroczysta promocja odbyła się 14 kwietnia 1937. W imieniu Prezydenta RP aktu promocji dokonał inspektor saperów gen. bryg. Mieczysław Dąbkowski. Prymus szkoły otrzymał z rąk generała Dąbkowskiego szablę ofiarowaną przez Prezydenta RP. Dowódca Saperów płk Tadeusz Kossakowski wręczył podporucznikowi Oranowskiemu Dzieła Zbiorowe Józefa Piłsidskiego. Z kolei podporucznik Pelz otrzymał od komendanta Wyższej Szkoły Inżynierii płk. Stanisława Arczyńskiego pistolet służbowy[37].
- ppor. sap. Michał Sobolewski
- ppor. sap. Zygmunt Oranowski
- ppor. sap. Witold Emanuel Pelz
- ppor. sap. Jerzy Bromirski
- ppor. sap. Stanisław Marek Certowicz
- ppor. sap. Władysław Józef Murczyński
- ppor. sap. Wacław Witold Rześny
- ppor. sap. Wiesław Antoni Wybraniec
- ppor. sap. Józef Zbigniew Krywko
- ppor. sap. Bronisław Kucharski
- XIV promocja 1934–1937
46 absolwentów, w tym jeden pośmiertnie, zostało mianowanych na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 października 1937, w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[38]. Uroczysta promocja odbyła się 15 grudnia 1937. W imieniu Prezydenta RP aktu promocji dokonał inspektor armii gen. dyw. inż. Leon Berbecki[39].
- ś.p. Jan Zdzisław Domurad (ur. 7 XI 1914)
- ppor. sap. Jerzy Bogumił Olszewski
- ppor. sap. Stefan Filipowicz
- ppor. sap. Wiktor Szymkiewicz
- ppor. sap. Zygmunt Dembiński
- ppor. sap. Stanisław Marian Piotr Żołądź
- XV promocja 1935–1938
42 absolwentów zostało mianowanych na stopień podporucznika ze starszeństwem z 1 października 1938, w korpusie oficerów saperów, grupa liniowa[40]. Uroczysta promocja odbyła się 15 grudnia 1938. W imieniu Prezydenta RP aktu promocji dokonał inspektor saperów gen. bryg. Mieczysław Dąbkowski. Prymus szkoły otrzymał z rąk generała Dąbkowskiego szablę ofiarowaną przez Prezydenta RP. Po promocji odbyła się uroczystość wręczenia dyplomów oficerom I promocji Wyższej Szkoły Inżynierii[41].
- ppor. sap. Józef Pyster
- ppor. sap. Tadeusz Głogowski
- ppor. sap. Jan Wyrzykowski
- ppor. sap. Jerzy Pieregut
- ppor. sap. Stefan Rolla
- XVI promocja 1936-1939
- XVII promocja 1937–1940
- ppor. sap. Mieczysław Morawski
- ppor. sap. Marek Szymański
Uwagi
- ↑ Zdarzające się sporadycznie „puste” lokaty były pozostawiane dla podchorążych lub oficerów, którzy z racji posiadanych lokat (szkolnych bądź służbowych) powinni być promowani bądź awansowani w tym, a nie innym miejscu listy awansowej, ale z pewnych względów (niezaliczone egzaminy, sprawy sądowe) w momencie ogłaszania listy awansowej nie mogli się na niej znaleźć[35].
- ↑ Ppor. sap. Wiesław Antoni Wybraniec otrzymał patent oficerski nr 48/37 podpisany przez Prezydenta RP 1 kwietnia 1937
Przypisy
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 19 czerwca 1923 roku, poz. 309.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 43 z 13 listopada 1923 roku, poz. 560.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 22 z 9 sierpnia 1928 r., poz. 249.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 3 sierpnia 1929 r., poz. 254.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 20 stycznia 1930 r., poz. 24.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 26 czerwca 1935 r., poz. 23.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 185. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 391.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 119 z 12 listopada 1925 roku, s. 644-645. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 46 z 25 października 1926 roku, s. 378.
- ↑ Dziennik Urzędowy Ministra Obrony Narodowej z 2009 r. Nr 15, poz. 182.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 91 z 9 września 1925 roku, s. 499.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 166.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 267.
- ↑ Andrzej Jarominiak. Biogramy niektórych polskich inżynierów kolejowych działających w II Rzeczpospolitej. „Problemy Kolejnictwa”, s. 116, Nr 146 z 2008.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 94 z 14 września 1924 roku, s. 525-528.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 101 z 7 października 1925 roku, s. 545, 548.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 13 października 1926 roku, s. 345, 350.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 25 sierpnia 1927 roku, s. 257-258.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku, s. 359.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 15 sierpnia 1928 roku, s. 277.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 281.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 352, 853.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 280.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 287.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 15 sierpnia 1931 roku, s. 308-309, 315-316.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 sierpnia 1933 roku, s. 162-163, 170-171.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 sierpnia 1934 roku, s. 216-217.
- ↑ Uroczystość promocji w Szkole Podchorążych Inżynierii. „Polska Zbrojna”. 221, s. 1, 1934-08-13. Warszawa.
- ↑ Nie masz ci to jak saperzy! Reportaż z X promocji w Szkole Podchorążych Inżynierii. „Polska Zbrojna”. 223, s. 3, 1934-08-15. Warszawa.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 sierpnia 1934 roku, s. 225-227.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 4.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 13-14.
- ↑ „Wybraliście zawód najpiękniejszy ...” Uroczysta XII promocja w Szkole Podchor. Saperów. „Polska Zbrojna”. 284, s. 2, 1936-10-16. Warszawa..
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. XXXIX.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 687.
- ↑ Uroczyste promowanie absolwentów Szkoły Podchorążych Saperów. „Polska Zbrojna”. 103, s. 1, 1937-04-15. Warszawa..
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 30-31.
- ↑ Uroczysta promocja absolwentów w Szkole Podchorążych Saperów. „Polska Zbrojna”. 347, s. 4, 1937-12-16. Warszawa..
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 42.
- ↑ Uroczysta promocja absolwentów w Szkole Podchorążych Saperów. „Polska Zbrojna”. 347, s. 1, 1938-12-16. Warszawa..
Bibliografia
- Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych z 1928, 1929, 1930 i 1935.
- Cutter Zdzisław, Szkolnictwo saperskie w Wojsku Polskim 1918-1939, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Warszawa 1996, ISSN 0043-7182.
- Jan Piotr Erbiński, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego 1944-1984, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1986.
- Stanisław Rutkowski, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
Linki zewnętrzne
|
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
1935 podchorazy inzynierii
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób symboliczny podpułkownika dyp. Mieczysława Rutkowskiego (1904-1944) - szefa sztabu służ i głównego kwatermistrz I Dywizji Pancernej, uczestnika walk o Normandię pochowanego na cmentarzu w Liverpoolu. Tablica na grobie inż. budownictwa wodnego Mieczysława Rutkowskiego (1929-2010), na Cmentarzu Wolskim w Warszawie