Szkoła Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Rozformowanie | 1939 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | mjr Mieczysław Pretsch | |
| Ostatni | ppłk Hugo Korneliusz Mijakowski | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Konin, Lubawa | |
| Rodzaj wojsk | piechota | |
| Podległość | Ministerstwo Spraw Wojskowych | |
Szkoła Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 – szkoła podoficerska piechoty Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
9 października 1928 minister spraw wojskowych rozkazem B. Og. Org. 6250 Szkol. zapowiedział utworzenie, do dnia 15 listopada tego roku, „wojskowej szkoły dla małoletnich kandydatów na podoficerów zawodowych piechoty” oraz zatwierdził tymczasowe warunki przyjęcia uczniów[1].
Zadaniem szkoły było przygotowanie kondydatów do zawodu podoficerskiego w piechocie przez odpowiednie wychowanie oraz wyszkolenie, zarówno wojskowe, jak i ogólne. Czas trwania i program nauki był przewidziany na trzy lata, podczas których uczniowie zdobywali wiedzę ogólną w zakresie klas 5-7 szkoły powszechnej oraz wyszkolenie wojskowe (głównie na trzecim roku nauki) w zakresie pułkowej szkoły podoficerskiej piechoty[1]
Kandydaci do szkoły musieli spełniać następujące warunki:
- posiadać obywatelstwo polskie,
- mieć ukończonych 14, a nie przekroczonych 16 lat życia,
- posiadać wiedzę w zakresie czterech klas szkoły powszechnej,
- posiadać odpowiednie warunki fizyczne, kwalifikujące ich do przyszłej zawodowej służby wojskowej[1]
Rozkazem z 2 listopada 1928 utworzono Szkołę Podoficerską w Koninie. W jej skład weszły: komenda, kwatermistrzostwo, pluton administracyjny i trzy kompanie szkolne. Szkołę rozlokowano w koszarach zajmowanych wcześniej przez III batalion i kadrę zapasową 68 pułku piechoty[2]. Komenda i dwie kompanie stacjonowały przy ulicy Solnej, a trzecia kwaterowała na ul. Zagórowskiej. Oddziałem gospodarczym był 68 pułk piechoty[2].
8 maja 1930 minister spraw wojskowych rozkazem B. Og. Org. 2169 Wyszk. zatwierdził „warunki przyjęcia do Szkoły Podoficerskiej Piechoty dla Małoletnich w Koninie, obowiązujące od roku szkolnego 1930/31 począwszy” i przemianował Szkołę Podoficerską w Koninie na Szkołę Podoficerską Piechoty dla Małoletnich[3].
31 sierpnia 1931 minister spraw wojskowych rozkazem B. Og. Org. 4377 Org. przemianował Szkołę Podoficerską dla Małoletnich w Koninie na Szkołę Podoficerską Piechoty dla Małoletnich Nr 1 bez zmiany składów osobowych i zadań. Zmiana nazwy związana była z przeorganizowaniem Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty w Grudziądzu na Szkołę Podoficerską Piechoty dla Małoletnich Nr 2[4].
24 lipca 1938 szkoła została przeniesiona do Lubawy, gdzie zajęła nowo wybudowane koszary[5].
Obsada personalna szkoły
- Komendanci szkoły
- mjr piech. Mieczysław Pretsch (15 XI 1928[6] – 15 X 1932 → dowódca baonu w 17 pp[7][8])
- mjr dypl. piech. Franciszek Jachieć (15 IX 1932[7] – 31 XII 1935 → stan spoczynku[9])
- ppłk piech. Hugo Korneliusz Mijakowski (XI 1935 – IX 1939)
- Organizacja i obsada personalna w 1939
Pokojowa obsada personalna szkoły w marcu 1939 roku[10][a]:
- komendant – ppłk Hugo Korneliusz Mijakowski
- adiutant – kpt. Witold Szymaniak
- lekarz medycyny – por. lek. Włodzimierz Aleksander Kmicikiewicz
- z-ca komendanta ds. gospodarczych – kpt. adm. (piech.) Józef Krupnik
- oficer administracyjno-materiałowy – kpt. adm. (piech.) Maksymilian Kasiewicz
- oficer gospodarczy – kpt. int. Józef Kurowski
- dowódca 1 kompanii – kpt. Walerian Teodor Poniatowski
- dowódca plutonu – kpt. Kazimierz Marciniak
- dowódca plutonu – por. Władysław Franciszek Frey
- dowódca plutonu – por. Eugeniusz Grodek
- dowódca 2 kompanii – kpt. Stefan Kozdrój
- dowódca plutonu – kpt. Edmund Hieronim Kupniewski
- dowódca plutonu – por. Albin Kwaśniowski
- dowódca plutonu – por. Roman Michał Wincenty Siemek
- dowódca 3 kompanii – kpt. Aleksander Warwas
- dowódca plutonu – por. Czesław Stefan Fickowski
- dowódca plutonu – por. Ryszard Kremky
- dowódca plutonu – por. Witold Franciszek Stankiewicz
Uwagi
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[11].
Przypisy
- ↑ a b c Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 27 z 9 października 1928 roku, poz. 312.
- ↑ a b Kozłowski 1989 ↓, s. 52.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 14 z 8 maja 1930 roku, poz. 159.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 27 z 31 sierpnia 1931 roku, poz. 347.
- ↑ Kozłowski 1989 ↓, s. 63.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 26.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 415.
- ↑ Kozłowski 1989 ↓, s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 86.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 433.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Włodzimierz Kozłowski. Szkoła Podoficerska Piechoty Dla Małoletnich Nr 1 w Koninie (1928— 1938). Zarys dziejów. „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”. 34, 1989. Łódź.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).